Lesbók Morgunblaðsins - 19.07.1953, Blaðsíða 2

424
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
vegna þess að sagfiskurinn tætti
þær í sundur með sínum löngu
stórsagar tönnum. Tannhveli þetta
er talið með hraðsyndustu fiskum
í sjó, getur náð allt að 50 mílna
ferð á klukkustund. Aðeins albatori
og bonit eru taldir hraðsyndari.
Til samanburðar má geta þess að
steypireiður er talirt ná 30 mílna
ferð á sprettinum og lax 25 mílna
ferð.
Nú var það einn góðan veður-
dag að Dúdúsen fekk að fara með
mér á túnfiskveiðar. Höfðum við
að vanda 3 stengur á borð og fór-
um fulla ferð á bátnum. Veiðin
varð ekki mikil að þessu sinni. Við
fengum þrjá túnfiska litla, eða um
25 pund hvern. Síðan fórum við
að vitja um hákarlanet, sem við
áttum í sjó. Var lítið um hákarl í
netjunum, en stór sæskjaldbaka
hafði flækt sig í þeim. Þá kom nú
heldur veiðihugur í Dúdúsen og
var óðagotið og fumið svo mikið
á honum við að innbyrða hana, að
hann var nær farinn fyrir borð
sjálfur af athugaleysi.
Þegar að landi kom steyptu sér
allir fyrir borð og ætluðu að synda
til lands, nema ég og Svertingi sem
Mulafi hét. Við ætluðum að leggja
bátnum við festar. Rétt þegar við
erum að enda við það, heyrum við
neyðaróp og er við litum upp, sáum
við að Dúdúsen var að drukna á
sundinu. Ég losaði bátinn snarlega
og af því að vélin var enn í gangi,
settum við á fulla ferð og tókst
okkur að bjarga Dúdúsen. Var
hann mjög þakklátur og taldi mig
hafa bjargað lífi sínu með miklu
snarræði. Bað hann mig blessað-
an að heimsækja sig svo að hann
gæti vottað mér þakklæti sitt betur
en með orðum einum.
Nú var það nokkru síðar, nánar
til tekið sunnudaginn 30. septem-
ber 1950, að ég gekk mér til gam-
ans upp í hæðadrögin hjá Fajara.
Er þaðan gott útsýni og sá ég að
fólk var að baða sig niður við
ströndina, enda þótt brim væri
mikið, en það er sjaldgæft á þeim
slóðum, enda þótt ströndin liggi
fyrir opnu Atlantshafi.
Ég var einn heima þennan dag.
Spánverjarnir fjórir frá Las
Palmas, þjónarnir Jam og Keba
voru farnir til Bathurst að
skemmta sér. Mig langaði því til
að fá mér bað, þegar ég sá aðra
vera að baða sig. Gekk ég því heim
að sækja sundföt og hraðaði mér
svo niður í fjöru. í gömlu sund-
skýli, sem þar var, skifti ég um
föt. En þegar ég kom niður að sjón-
um þótti mér hann satt að segja
ekki árennilegur, því að þrjú voru
ólögin jafnan við ströndina, þótt
á stöku stað kæmi eins og skarð
í brimgarðinn.
Fólkið var kippkorn burtu, en
ég þóttist þekkja að þar væri
Wilson viðgerðamaður, kona hans
og 12 ára piltur. Ég tók eftir því að
þau gættu þess vel að láta brimið
ekki ná sér, en heldu sig alveg uppi
í sandi. Ég hugsaði að bezt væri
fyrir mig að gera það líka, en samt
fór nú svo, að ég stóðst ekki freist-
inguna að steypa mér í fyrstu hol-
skefluna, sem kom æðandi á móti
mér. Ég var vel syndur og treysti
mér vel, enda hafði ég oft baðað
mig í Gunjar þótt brim væri.
Nú gerðist allt með ofsa hraða.
Eftir fyrstu holskefluna kom önn-
ur og síðan sú þriðja og lömdu þær
mig svo að ég fekk hellu fyrir
eyrun. Á sömu stundu varð mér
það ljóst að ég hafði steypt mér í
bráðan lífsháska, en var þó alveg
rólegur. Ég barst með sterkum
straumi, sem mér fannst liggja í
hring. Ekki gat ég séð fólkið, sem
var að baða sig, sá ekkert til lands
nema gufumökkinn upp af brot-
sjóunum, er þeir sprungu á sand-
inum. Ég freistaði þess að synda
í gegn um brimgarðinn, en það var
tilgangslaust, því að ég hafði ekki
afl á móti straumnum. Hafði ég nú
borizt um 350 metra. Ég hrópaði
eins hátt og ég gat til fólksins, en
fekk ekkert svar, og auðvitað var
tilgangslaust að kalla, það gat
ekkert heyrt fyrir brimniðinum.
Nú var um líf og dauða að tefla.
Ég reyndi að vera sem næst brim-
garðinum, því að ég vissi af gam-
alli reynslu, að einstaka sinnum
kemur lag og ætlaði ég þá að reyna
að sæta því. En þótt ég synti af
öllu kappi í áttina til lands, bar
mig æ lengra frá ströndinni. Svo
hagar til þarna að kóralrif eru úti
fyrir landi og vegna þeirra hafði
myndast þarna hringstraumur. Sá
ég þá að ekki var til neins að eyða
kröftunum í það að strita á móti
þeim straumi, og tók þann kost að
láta mig bera frá landi, þótt ekki
væri það glæsilegt, því að þá var
lítil von um að ég mundi bjargast
Þrátt fyrir þetta var ég alveg ró-
legur og treysti sundkunnáttu
minni, enda hafði hún áður dugað
vel. Þá fyrir 10 árum hafði ég lent
í sjóslysi í Sandgerði. Báti hvolfdi
undir okkur fjórum félögum er við
vorum á leið út í vélbátinn
„Erling“, sem lá úti á höfn. Mér
tókst þá að bjarga félaga mínum á
sundi og var sagt frá þessu í „Sjó-
manninum“ í mars 1940. Nú vissi
ég að ég varð eingöngu að treysta
á sundkunnáttuna, ef ég átti að
geta bjargað sjálfum mér.
Það var rétt, að ég hafði lent í
hringstraumi. Eftir all langa hríð
tók ég eftir því að ég var farinn að
berast nær landi aftur. Vissi ég að
nú var um að gera að vera viðbú-
inn er mig bæri upp að brimgarð-
inum. Réði ég nú af að beita ann-
arri aðferð við brimið, reyna að
kafa undir ólögin og halda mér
föstum í botni í útsogi landboðans,
því að það er sterkast. Þetta var
úrslitatilraunin, ef hún misheppn-
aðist, var ekki meira af mér að
segja.