Lesbók Morgunblaðsins - 08.04.1951, Blaðsíða 6

, 194 .
LfiSBÓK MORGUNBLAÐSINS
hugsun. Þó hafá þeir verið sam-
vistum í sjö ár. Finnur hefur ein-
hvernveginn allan þennan tíma
staðið fyrir utan tilveru hans.
Hann hefur aldrei verið honum
neitt. Meðan Lauga liíði var það
hún, sem var hans líf og yndi. Að
henni látinni voru það drengirnir.
Hafði Finnur verið vondur við
konu sína? Nei, en var hann henni
þá góður? Ekki heldur. Og hálf-
partinn rennir Grímur í það grun,
að Lauga hafi ekki verið hamingju-
söm í hjónabandinu. En mildi
hennar og jafnaðargeð breiddu yf-
ir allar misfellur. Og nú minntist
hann ummæla, sem kunningi
Finns hafði eitt sinn um hann:
„Það er undarlegur maður hann
Finnur Júlíusson. Hann er hvorki
góður nje vondur. Það er því lík-
ast, sem hann þræði línu, sem
liggur milli þessara tveggja and-
stæðna. Og honum skrikar aldrei
fótur til hvorugrar hliðar.“ En nú
finnst Grími að út af venju hafi
brugðið og að fótur tengdasonar-
ins hafi hratað að þeirri hlið, sem
verri var.
En svo hverfur Finnur úr huga
gamla mannsins og á þangað ekki
afturkvæmt. En í *tað þess renn-
ur upp fyrir honum það, sem fyrir
dyrum stendur. Veist þú hvað það
er að skilja við það, sem er manni
lífið sjálft? Ætli að það geti ekki
orðið full þung byrði þeim, sem
ungur er og hraustur? Hvað þá
niðurbrotnu gamalmenni? Það er
því líkast, að broddi sje lagt í
hjartað og kvöl, sem engin orð fá
lýst, læsir sig um sál Gríms. Og
tregi hans er vonlaus. Hann veit,
að hann fær aldrei framar að sjá
litlu einkavinina sína. Og í ör-
væntingu sinni biður hann Guð að
lofa sjer að deyja og taka þenn-
an kaleik frá sjer. En bæn hans er
ekki heyrð.
Að þrem dögum liðnum rennur
upp burtfararstundin. Einhvern
veginn var því þannig hagað, að
drengirnir urðu lítið á vegi hans
þessa síðustu daga. Og hann gerði
heldur enga tilraun að hitta þá.
Hann var skilinn við þá fyrir fullt
og allt. Morguninn þegar hann fór,
voru þeir ekki vaknaðir Enginn
minntist á þá. Og máske var það
best. Guðfinna rjetti gamla mann-
inum höndina að skilnaði og segir:
„Líði þjer vel“. Og sennilega hefur
hún farið nærri um tilfinningar
hans, því hún bætir við vingjarn-
lega: „Jeg skal vera drengjunum
góð“
Finnur fylgir tengdaföður sínum
þangað sem bíllinn er og ber
pokann hans. í honum eru föt hans.
En aleigu sína hefur hann skilið
eitir hjá Guðfinnu.
Þetta er stór áætlunarbíll, fullur
af íóiki. Bílstjórinn tekur við pok-
anum og lætur hann hjá öðrum
farangri. Grímur gamli staulast
upp í bílinn og einhver farþegi inn-
an frá, rjettir hjálparhönd. Hann
snýr sjer við og rjettir Finni hönd
í kveðjuskyni. Handtak þeirra er
líkast, að tveir steinar snerti laus-
lega hvor annan. Og bíllinn renn-
ur á stað. Það ljettir ögn yfir
gamla manninum. Hugsanirnar
dreifast í þessu nýja umhverfi.
Hann er aldursforseti í þessum
stóra bíl og þeir sem yrða á hann
gæta þess að mæla til hans vin-
gjarnlega.
Um hádegi nemur bíllinn stað-
ar við matsölustað. Ungur maður
hjálpar honum út úr bílnum og
spyr, hvort hann ætli ekki að fá
sjer að borða. Jú, hann ætlar að
fá sjer mjólk og brauð og ungi
maðurinn útvegar honum það og
borgar, þrátt fyrir mótmæli gamla
mannsins. — í dag eru allir svo
góðir.
Síðla dags nemur bíllinn staðar
við götuslóð, sem liggur heim að
litlum bæ, sem stendur upp undir
lágri heiði. Þangað frá aðalvegin-
um er kippkorn.
„Það er víst hjerna, sem þú átt
að skilja við okkur, gamli minn“,
segir bílstjórinn, vindur sjer út úr
bílnum og hjálpar Grími, sem orð-
inn er stirður eftir þessa löngu
ferð. Síðan nær hann í pokann
hans og segir: „Hann ætlar ekki
að láta þig bíða hjer lengi, nýi
húsbóndinn. Hann er að koma“.
Grímur kastar kveðju á sam-
ferðafólkið, en bílstjórinn gengur
með honum upp fyrir veginn og
heldur á poka hans. Hann leggur
hann frá. sjer við þúfu og segir
Grími að tylla sjer niður á hana.
Að því búnu kveður hann. Eftir
andartak er bíllinn úr augsýn.
Þegar Grímur er orðinn einn,
steypist yfir hann blýþungur
söknuður og örþrota einstæðings--
kennd.
Honum finnst hann vera útburð-
ur, sem lífið hefur fleygt út á
hjarnið. Alstaðar er myrkur, eng-
in von um hjálp. Hann hrekkur
upp úr þessum dapurlegu hugsun-
um við það, að á hann er yrt. —
Það ec húsbóndi hans tilvonandi,
Jón á Heiðarbrún, ungur maður,
hæglátur í fasi.
„Þú ert að vonum þreyttur“, seg-
ir hann.
Svo teymir hann hestinn að
þúfunni og hjálpar Grími á bak,
hagræðir fótum hans í ístöðunum
og leggur tauminn upp á makk-
ann. Að því búnu kastar hann
pokaskjattanum á bak sjer og þeir
halda af stað upp götuna. Þegar
heim á hlað er komið, kemur út
ung kona og í kjölfar hennar trítl-
ar lítil stúlka, á að giska þriggja
ára. Konan heilsar og býður hann
velkominn. Og hún bætir við bros-
andi: „Hjer sjer þú allt heimilis-
fólkið saman komið.“
Grímur er búinn að dvelja mán-
uð á Heiðarbrú. Söknuður hans og
hugarkvöl lina ekki tökin. Það