Lesbók Morgunblaðsins - 07.03.1948, Blaðsíða 9
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS pH|;jf.4T i
133
Hjónin Ólöf og Valdimar Briem með Ólaf son sinn fyrir utan gömlu baejardyrn
ar á Stóra-Núpi.
*' «nsro.xwi'«i>a9>'»,marm.íik <»mwrwwcvtnwnr-mwtna>
ir, eitthvað á þessa leið: Jeg held þau
megi þakka Guði fyrir, að hann ljetti
á þeim einhverju af byrðinni. Nóg
hafa þau með barnahópinn sinn samt.
— Slíkan hugsunarhátt, sem þarna
kom fram, vítti sr. Valdimar harð-
lega.
Hann tók mjög hart á því, ef menn
notuðu ljótan munnsöfnuð. Og gekk
eftir því, að heimilisfólk sitt væri
heflað og kurteist í orðum.
Á fyrstu búskaparárum hans, með-
an hann bjó á Hrepphólum, blómgað-
ist hagur hans vel. Hann átti gott og
gagnsamt bú, er hann flutti að Stóra-
Núpi. Síðasta árið hans í Hrepphól-
um, það var harða vorið 1882, missti
hann þó 50 sauði, inn á eystri Hreppa
manna afrjett. Hafði hann fengið að
reka sauðina þangað, því miður. —
Hefðu þeir verið heima, hefðu þeir
vafalaust komist af. En þrátt fyrir
þetta mikla áfall var sr. Valdimar
með efnaðri bændum sveitarinnar
þegar hann kom að Stóra-Núpi.
Alla tíð var sr. Valdimar ákaflega
hjálpsamur maður og var kona hans
honum samhent í því, sem öðru. —
Hann neitaði aldrei nokkrum manni
um nokkra hjálp, ef hann gat orðið
mönnum til styrktar. Eitt sinn man
jeg eftir því, að fátækur bóndi í sókn-
inni kom til hans og tjáði honum, að
hann þyrfti á hundrað króna láni að
halda til þess að fá nauðsynlegar vör-
ur úr kaupstaðnum. Sr. Valdimar
átti ekki peningana til, en skrifaði
frænda sínum, Eiríki Briem, og bað
hann að lána sjer krónurnar handa
bóndanum til hausts. En þegar haust-
ið kom, átti bóndi ekki neitt til að
borga með skuldina. Þá var innlegg
bændanna ekki mikið, þegar dilkur-
inn fór á þetta 4—5 krónur.
Fljótlega eftir að sr. Valdimar kom
austur, var hann kosinn í hreppsnefnd
og von bráðar var hann oddviti hrepps
ins. Hreppsnefndar- og oddvitastörf-
um gengdi hann í 33 ár. Leysti hann
öll störf af hendi með stakri ná-
kvæmni og skyldurækni.
Fljótt bar á því, eftir að sr. Valdi-
mar var kominn í hreppsnefnd, að
sveitarómagar áttu talsmann til hins
betra þar sem hann var. Áður var
það venja, að ómagarnir voru látnir
flækjast bæ frá bæ til þess að jeta út
útsvör bænda. Þetta aftók sr. Valdi-
mar með öllu, nema þá styrkþegarnir
kysu það, heldur en vera á einum og
sama bæ um kyrrt. Vandlátur var
hann um heimili handa börnum, er
alin voru upp á sveit og ekki mátti
hann heyra nefnt að bjóða upp ómaga
á fundum, eins og siður hafði verið
til þess að lækka meðgjöfira, eða
tvístra heimilum. Þessar gömlu ó-
mannúðlegu venjur voru að vísu
farnar að dofna þegar hann kom
þangað. Átti Einar Gestsson bóndi á
Hæli sinn mikla þátt í þvi.
Annars voru það samgöngumálin
og barnafræðslan, sem hann bar mest
fyrir brjósti, sem hreppsnefndarodd-
viti. Hann vildi auka framlög manna
til vegagerðar innan hreppsins, en
framan af voru bændur tregir að
fylgja honum þar að málum. Sótti
hann það alltaf fast, að lagfærðar
yrðu ófærur, brúaðar keldur og þess
háttar, svo að nokkurn veginn yrði
greiðfært um sóknir hans. — Þegar
það kom fyrir á hreppsfundum, að