Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1945, Blaðsíða 22

640
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
Þeir voru margir og gráir fýrir
járnum, svo engri mótstöðu varð
komið við. Nokkrir þeirra smöluðu
íbúunum saman eins og fjárhóp við
dönsku verslunarhúsin. — Ef ein-
Jiverjir þrjóskuðust, voru þeir
höggnir þegar í stað. llinir
rændu bæina og tóku alt fjemætt,
sein ]»eir gátu komist með. Síðan
kveiktu þeir í byggingunum. — Eyj
an öll unidi af angistarkveinuin
hræddra, særðra og deyjandi nianna
Alt var á ringulreið. Fáeinir sluppu
og gátu falið sig, en sumir þeirra
fundust aftur. Nokkrir klifruðu í
kletta, en ræning.jarnir skutu þá
ílesta niður. Þetta voru viltir og
grimmir menn. Þeir drápu miskunn
arlaust alla sem voru gamlir og
ellihrumir, en þyrrndu unga fólk-
inu: Það átti að -seljast mansali.
Ormar var að vinnu sinni í einu
af fjárhúsunum, þegar hann heyrði
fyrsta ópið. Ilann varpaði frá s.jer
verkfærunum og tók á rás heim.
En hann hafði skammt farið et- hann
mætti Guðrúnu. Andlit hennar var
náfölt og afmyndað.
„Þeir — þeir hafa drepið pabba!“
stamaði hún.
En í sama bili var sem hún áttaði
sig. Hún þreif í hönd honum og
dró hann með s.jer. Þau hlupu til
fjalls. Enginn elti þau og þau kom-
Ust heilu og höldnu að helli einum
lippi í hlíðinni. Þar skriðu þau inu
og fleygðu s.jer niður 'örþreytt.
Úr hellinum höfðu þau gott út-
pýni yfir byggðina og það var hræði
leg s.jón er mætti augum þeirra. —
Hæirnir stóðu flestir í ljósum loga
og úr öllum áttum voru menn rekn-
ir til strandar af æpandi ræningjum.
Orvæntingaró]) og sársaukavein
heyrðust hyaðanæfa.
Ormar virtist ekki s.já það sem
fram fór. Ilann starði án afláts til
lands, á Eyjafjallajökul. — Alt í
einu brosti hann og sagði:
„Guði sje lof fyrir að hún var
íatin hjeðan, að hún er örugg!“
Guðrún leit til hans og hoi;fði á
hann lengi. Fölt og harðlegt andlit
hennar varð einkennilega milt og
viðkvæmnislegt. —
voru nú að leita að þeim, er hlaup-
voru nú að leta að þeim. er hlaup-
ist höfðu á brott. Tvisvar liinnum
fóru nokkrir þeirra fram hjá, neð-
ar í hlíðinni, en þeir litu ekki i
áttina til hellisins. Dagur leið að
kvöldi; brátt myndi myrkrið detta
á og frelsa þau. Þeim kom samau
um að leita hærra til fjalls um nótt-
ina og finna sjer öruggari felustað
Alt í einu greip Guðrún í hand-
legg Ormars. llann hrökk við og
leit út. — Skamhit fyrir neðan hell-
inn stóðu þrír vopnaðir ræningj-
ar og störðu á munnann; þeir höfðu
auðsýnilega komið auga á hann og
voru nú að ræða íuálið sín á milli.
Það leit út fyrir að þeir væru eitt-
hvað ósammála: en að lokum h.jelt
einn þeira af stað upp að hellinum
og hinir fylgdu í humátt á eftir.
Guðrún og Ormar litu hvort á
annað. Ormar brosti, en hún sá hve
fölur hann var og að angistin skein
úr augum hans.
..Orinar!“ hvíslaði hún og færði
sig nær honum. „Ormar, — elskarðu
Katrínu?“
Hann kinkaði kolli.
„Og ]ni ætlar að verða henni góð-
ur — altaf og æfinlega?“
„Já,“ svaraði hann; ,,jeg hefði
orðið henni mjög góður. Hún er
eina konan sem — —“
Ilann lauk aldrei við setninguna.
Hún hafði tekið uj)p hnefastór-
an stein. Ilúri vissi hvar hún átti
að slá svo að hann misti meðvitund,
en biði ekki bana af högginu. Á
augabragði fann hún blettinn á
höfði hans og ljet höggið ríða. Hann
hneig niður án þess að gefa hljóð
frá s.jer. Síðan dró hún hann inn
í dimmasta skotið í hellinum. Þar
kraup hún við hlið hans og horfði
stundarbil á am-litið sem hún unni.
Er ræningjarnir þrír nálguðust
hellinn hljóp æpandi kona út úr
honum. Hún þaut fram hjá þeim
og stefndi á bygðina. Þeir tóku þeg-
ar á rás á eftir henni, en náðu henni
ekki fyrr en kom að húsum dönsku
verslunarinnar.
ÞEGAB Ormar raknaði úr rotiuu
var komin koldimm nótt.
Enn gusu logar u])|) úr rústum
sumra hæanna en algjör þögn grúfði,
yfir ðllu. llann verkjaði í höíuðið
og var máttlítill í hnjánum, en var
að öðru leiti óskaddaður. Eftir
nokkra hvíld h.jelt hann til bygðar.
Við dönsku verslunarhúsin liitti
nann nokkrar örvinglaðar mann-
tskjur, sem sátu þar og vermdu sig
við glóðina í brunarústunum. —1
Ræningjarnir voru farnir fyrir
stundu. Þeir höfðu flutt á brott
tneð sjer flest vinnufært fólk úr
Ey.j um.
Eins og kunnugt er. voru nokkr-
ar af þessum óhamingjusömu mann-
esk.jum leystar úr ánauð síðar. En
meðal þeirra, sem aldrei spurðist
neitt til framar, vav Guðrún íllaga.
- Molar -
Þegar kristnir menn tala um „Land,-
ið helga“ eiga þeir við Gyðingaland,
þar sem Jesús Kristur lifði og starf-
aði. Þegar Múhameðstrúarmenn tala
um „Landið helga“ eiga þeir við Ara-
bíu. Buddhatrúarmenn kalla Indland
aftur á móti því nafni.
Laugardagur var einu sinni kallað-
ur þvottdagur, aðfaranótt laugardags
þvottnótt og laugardagskvöld þvott-
aftan.
Sögnin að öxa var til í fornu máli
og þýddi að höggva.