Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1945, Blaðsíða 20

638
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
GUÐRXJN
í HAGA
Saga frá Tyrkjaráninu í Vestmannaeyjum
^JCristmann Cjukmunclí
óson
Á BÝLINU Haga í Vestmannaeyj
um bjó vel stæður bóndi; var hann
ekkjumaður og átti eina dóttur
barna. Hjet hún Guðrún og var
kvenkostur góður. en talin stolt og
einþvkk. Auk ])ess hafði bóndinn
tekið að sjer foreldralausa telpu, er
nefndist Katrín. Stúlkurnar voru
jafnöldrur og mjög samrýndar,
lenda þótt þær væru jafn ólíkar sem
dagur og nótt. Katrin var hávaxin,
grönn, ljós yfirlitum, með barns-
legt andlit og stór spvrjandi augu.
Ekki var hún vel fallin til vinnu.
Ilún var draumlynd, hafði gaman
af skáldskap og eyddi miklum tíma
í rósasaum, er hún var framúrskar-
andi vel að sjer í. Allií ungu menn-
irnir 1 Eyjum voru hrifnir af henni,
Iþótt þeir þyrðu ekki að iáta það í
Ijós. Hún var svo falleg, fíngerð
bg aðlaðandi, að þeir urðu ósjálf-
rátt þögulir og háttprúðir í návist
hennar.
Guðrún þótti einnig lagleg stúlka.
Hún var í meðallagi há, dökkhærð
með grá augu, er gátu orðið nokk-
uð hvöss á stundum. Um fermingu
hafði hún orðið að taka að s.jer
hússtjórftina, því að þá andaðist
hióðir hennar. En henni fórst það
vandaverk vel úr hendi frá byrjun.
Hún var hraust og dugleg og vinnu-
fólkinu þótti hún ströng, en allir
báru virðingu fyrir henni og ekki
tjáði að sýna henni óhlýðni eða
þrjósku. .Tafnvel fullorðnir húskarl-
ar gátu átt von á því að fá vel úti
látinn löðrung hjá henni, ef þeir
gerðu ekki það sem hún skipaði
þeim. En hversdagslega var hún
tnild og góð hjúum sínum. — Ungu
tnönnunum þótti fas hennar heldur
fráhrindandi. En sökum þess að'
hún var ein ríkasta .heimasætan í
Eyjum, og auk þess fyrirmyndar-
ihúsmóðir, litu margir hana hýru
auga.
VORDAG einn kom ungur maður
siglandi til ey.janna í nýjum, tjörg-
uðum bát, með hvítum seglum. —
Hann var skartlega klæddur, í föt-
um úr útlendnm dúk og með falleg-
an, gráan hatt á höfði. Þetta var
hávaxinn piltur, Ijós á hár, axla-
breiður og útlimagrannur, með ljóm
andi augu og brosandi munn. Ilann
dró bátinn sinn á land og gekk
heim að Haga.
Það kom upp úr kafinu að hann
var eitthvað skyldur Hagabóndan-
um, en ekki hijfðu þeir áður sjest.
Gerðist hann heimamaður hjá
frænda sínum og varð þar brátt
hvers manns hugljúfi.
Nú hófst nýtt tímabil í lífi fóst-
ursystranna. Þeim leist báðum mæta
vel á piltinn, cnda var hann svö
kátur og skemtilegur að af bar.
Jlann gaspraði við þær báðar og
söng fyrir þær fögur kvæði. En
hann gerði þeim jafnt undir höfði
og virtist taka hvoruga fram vfir
hina. Ilann kysti þær fyrir allra
augum og hló að þeim, þegar þær
roðnuðu. Gaman hans var græsku-
laust og hann varð ekki sakaður
um ljettúð. Margar stúlkur í Eyj-
um litu hann hýru auga og reyndu
að koma honum til við sig, en ár-
angurslaust. Hann leit ekki við
öðrum en heimasætunum í ITaga.
ÍMenn þóttust vita að önnurhvor
þeirra myndi verða konan hans; en
gallinn var að hann virtist vera
jafnhrifinn af þeim báðum.
Og þegar frá leið tóku ýmsir að
jhalda því fram að hann myndi vilja
þvoruga. Er sumri hallaði sat hann
oft tímum saman uppi hlíð og horfði
til lands. Sveitin hans var undir
Eyjafj- °g þar var fagurt. Ef til
vill beið einhver eftir honum þar.
Ekkert vissu menn um það, en hver
þugsaði sitt, Og mest hugsuðu þær
um það, Guðrún og Katrín. Því þær
urðu báðar heillaðar af hinum fagra
ókunna sveini; það gat ekki öðru-
vísi farið.
Um miðsumarleytið tóku að berast
fregnir um að sjóræningjar hefðu
gert strandhögg á Vestfjörðum. Sló
óhug á fólk við þessi tíðindi og var
mikið um þau rætt. En þetta var
um annatímann og margt að starfa;
óttinn gleymdist brátt yfir stritinu.
Ókunni pilturinn — Ormar hjet
hann — hló að frjettunum um ræn-
ingjana, eins og öllu öðru. Hann
var síhlæjandi. Sama dag söng
þann fyrir stúlkurnar kvæði um
fagra mey, sem dökkbrýndir út-
lendingar náðu á vald sitt og fóru
með í fjarlægt land. Leit allilla út
fyrir henni um tíma, en svo gekk
ihún að eiga sjálfan ræningjaforingj-
ann og gerði hann að fyrirtaks-
manni. Síðan urðu þau ofan í kaup-
ið konungur og drottning. ■— Fóst-
ursysturnar vissu vel, að hann hafði
brkt kvæðið sjálfur og gerðu að
því góðan róm.
Næst er þau voru ein saman, Guö
!rún*og hann, spurði hún: „Er það
satt, sem fólkið segir, að þig langi
heim aftur?
Ormar hló. — „Ekki þegar þú ert
hjá mjer!“