Lesbók Morgunblaðsins - 13.07.1941, Blaðsíða 3

LESBÓK MORQUNBLABSINS
235
argir yfir kindaþjófnaði Arnesar,
að gjörður var sannsafnaður urn
alla Borgarf jarðarsýslu til_þess að
gjöra almenna leit að Arnesi. Var
þarna hópað saman allmörgum
mönnum og var leitinni hagað svo
að tveir og tveir gengu saman. —
Það var nú heldur en ekki farið-
að sverfa að Arnesi, því að leitar-
mennirnir fóru um allt fjallið, a
hvert leiti og í hverja laut, svo að
hvergi var hægt að dyljast, en
samt var hann ekki .alveg ráða-
laus. — Það vildi nú svo til, að
einn leitarmanna þurfti að binda
skóþveng sinn eða gjöra að skó
sínum og tafðist við það, en þar
lá þá Arnes nærri í leyni. Hann
spratt þá upp og gaf sig í fylgd
með leitarmanninum og er sagt
að hann gengi vel fram í leitinni
Síðan kom sá, sem hafði bundið
skóþveng sinn og sagðist hafa mist
af samleitarmanni sínum, sem
hefði eflaust farið á gægjur fram
á klettabeltin. Allir leitarmenn
áttu að hittast um kvöldið á vest-
asta hól fjallsins, en þegar að því
var komið, leyndist Arnes aftur
frá þeim, sem hann hafði fylgt,
þannig að hann þóttist ganga þarf-
inda sinna. — En svo þegar leit-
arforinginn tók manntal sitt og
spurði hvort allir væru komnir,
kom í Ijós að svo var, en þá
vantaði auðvitað manninn, sem
hafði gengið álbróka sinnar, og
þóttust allir þá vissir um að
þarna hefði hinn slungni útilegu-
þjófur Arnes verið sjálfur og leik-
ið svona á þá. —
Arnes var nú skjótur til að ná
föggum sínum úr fjallinu og hafa
þær þaðan í burtu, því að leithi
hafði auðvitað orðið árangurslaus,
en í Akrafjalli þótti honum sjer
ekki lengur til setu boðið. Hann
lagði því land undir fót og þrem-
ur nóttum síðar urðu menn þess
varir, að hann var kominn í Hafn-
arskóg og þar hjelt hann til og í
Skarðsheiðinni á næstunni. Hann
faldi fje sitt í Hafnarfjalli og
síðar sagði hann frá því, að þá
hefði hann m. a. átt 18 fjórðunga,
þ. e. 90 kíló af smjöri í einum
hellisskútanum. —
★
Um þessar mundir var Arnór
Jónsson sýslumaður í Borgarfjarð-
arsýslu og bjó hann í Belgsholti
í Melasveit, sem er svo að segja
næsti bær við Höfn eða Hafnar-
skóg. Það var því ekki óeðlilegt
að yfirvaldið hefði fullan hug á
að handsama Arnes, enda lýsti
sýslumaður eftir honum á Alþingi
1756 og er lýsing sú eins og að
framan greinir. En eftir þetta
þorði Arnes ekki að hafast lengur
við í Skarðsheiði eða í Hafnar-
skógi og brá sjer nú enn til æsku-
stöðvanna, suður á Kjalanes og
lagðist í Esjuna, og fór þá jafn- *
skjótt að hverfa fjenaður manna.
í Esjunni urðu menn fyrst varir
við Arnes þannig, að hann sást oft
fáklæddur á hlaupum í hitum að
sumrinu og var hann þá að afla
sjer eldiviðar til þess að sjóða við
slátur það, sem hann hafði stolið.
Stundum sást hann koma hlaup-
andi úr fjallinu ofan í byggð til
þess að stela sjer mat og öðru,
sem hann þá vanhagaði um. —
★
Það ljek líka orð á því að Ar-
nes ætti eitthvert hæli eða athvarf
einhversstaðar í byggðinni þegar
honum lægi mest á og margt þótt-
ust menn verða varir að hann
hefði haft saman að sælda við
bóndann í Saltvík á Kjalarnesi
sem Þorkell hjet Tómasson, og svo
fannst líka fjársjóður, sem Arnes
átti og hafði falið einhversstaðar
og var það ekki úein smáræðis-
upphæð, 20 spesíur, 8 dalir krónu-
verðs og 12 dalir sléttir. — Þor-
kell í Sandvík var bendlaður við
að hafa haft þessa peninga með
höndum fyrir Arnes og þótti nú
augljóst að Arnes lægi einhvers-
staðar í Esjunni. — Þegar sýslu-
maðurinn, Guðmundur Runólfs-
son frjetti þettú, sendi hann menn
til þess að ná Arnes og taka Þor-
kel bónda í Sandvík fastan og
færa sjer þá báða. Var nú safnað
liði á Kjalarnesi og leitað fjallið.
Fannst hreysi Arnesar, en sjálfur
komst hann undan og er sagt, að
hann hafi þá átt fótum sínum fjör
að launa, þó segja sumir að í
þetta skifti hafi hann brugðið fyr-
ir handahlaupum, en talið er ólík-
legt að hann hafi þurft þess, þar
sem hann var svo frár á fæti að
fljótustu hestar höfðu hann ekki á
sprettinum. — Frh.
Tvær vísur
Reykjavík, 25. júní 1941.
Herra ritstjóri!
jen er farið að leiðast að
Lesbók Morgunblaðsins er
að henda landshornanna milli vísu
eftir móðurafa minn og eigna han.i
ýmsum, sbr. S. II. L. og Sigríði
Einarsdóttur, og fara bæði skakt
með.
Rjett kveðin er hún syona: :
Betra’ er að fara stilt af stað,
steyptist einhver þarna.
Hann hefði betur hálsbrotnað
helvítið að tarna.
Vísan er prentuð í Sunnanfara
1894 eða ’95, meðal vísna eftir
Björn Skúlason, umboðsmann á
Evjólfsstöðum.
Tildrög vísunnar var það að aff
minn og annar merkur maður
deildu um stjórnmál á hlaðinu á
Eyjólfsstöðum. Menn voru þá sem
nú Jóns Sigurðssonar menn eða
innlimaðir Dönum. — Afi minn
fylgdi Jóni Sigurðssyni. Sá sem
deildi á reiddist, stje á bak, sló
undir nára og reið hart út trað-
irnar. Fjell af baki en stóð upp
aftur. Þá varð vísan til.
Til þess að koma í veg fyrir að
önnur vísa eftir afa minn brjálist
í meðförum eða verði öðrum kend,
þykir mjer rjett að geta þess að
hann hefir ort þessa vísu:
Þó jeg verði miður mín,
á milli — og stundum eins og svín;
ekkert get jeg utan þín
elskulega brennivín.
Virðingarfylst.
B. P. Kalman.
ATHUGASEMD
rasaferðabrjef Ólafs Davíðs-
sonar í Lesbók í dag er að
ýmsu leyti fróðlegt, en dálítil mis
sögn er þar, sem mjer virðist
ástæða til að leiðrjetta. Mjer hef-
ir aldrei komið til hugar að ná í
kenslu þá, sem Ólafur minnist á.
Það er ekki ósennilegt, að mis-
skilningurinn sje þannig til kom-
inn, að Helgi Jónsson hefir hald-
ið, að jeg mundi gera það, og lát-
ið þann grun sinn í ljósi við
Ólaf. 8. júní.
Helgi Pjeturss.