Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1940, Blaðsíða 2

394
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Úr fyrri jóladagspredikun
Vídalínsposfillu (Upphaf og niðurlag)
•Y- ÞANN TÍMA; og þaO bar til á þeim dögum, aO þaO boO geck út frá keisar-
■X anum Augústá, aO heimurinn allur skyldi skattskrifast. (Þessi skattskrift
hófst fyrst upp, þá Cýrcníus var landstjómari í Sýrlandi.) Og þeir fóru allir aO
láta skattskrifa sig, hvör til sinnar borgar. Þá fór og Jóseph af Galilæa úr borg-
inni Nazareth upp í Júdeam til DavíOs borgar Betlehem, af því hann var af húsi
og kyni DavíOs, svo aO hann léti skattskrifa sig þar meO Maríu sinni festarkonu
óléttri. En þaO skeOi svo, þá er þau voru þar, aO þeir dagar fullnuöust, aO hún
skyldi fæOa; og hún fæddi sinn frumgétinn son, og vafOi hann í reifum, og lagOi
hann niOur i jötuna, því aO hún féck eckert annaO rúm í gestaherberginu. '
Og fjárhirOarar voru þar í sama bygOarlagi um grandana viO fjárhúsin,
sem geymdu og vöktu yfir hjörO sinni um nóttina; og sjá þú! Það engill Drott-
ins stóð hjá þeim, og GuOs birta IjómaOi í kringum þá, og þeir urOu mjög ótta-
slegnir. Og engillinn sagði til þeirra: HirOi þér ecki að hræðast! SjáiO, eg boOa
yður mikinn fögnuð, þann er skér öllu fólki, því að í dag er yOur Lausnarinn
fxddur sá að er Kristur Drottinn í borginni DavíOs, og hafiO þaO til merlcis, að
þér munuð finna barniO i reifum vafið og lagt vera í jötuna.
Og jafnsnart þá var þar hjá englinum fjöldi himneskra hersveita, sem lof-
uðu GuO og sögðu: dýrð sé GuOi í upphæðum og friður á jörOu og mönnum
góOur viljL
eVAÐ mun því valda bræður mínir, að
hinir himnesku andar eru svo glaðir á
fæðinganóttu mannkynsins Endurlausnara?
Ecki þurftu þeir frelsis við, því þeir höfðu
ecki syndgað. Jesús hafði Abrahams og ecki
englanna sæði uppá sig tekið. Hvað mun þá
valda glaðværð þessari? Guðs Sonur er að
sönnu þeirra Herra, einnin eptir manndóm-
inum. Hefði hann beðið sinn Föður, þegar
hann var í sinni mestu ángist staddur vor
vegna, þá hefði hann géfið hönum meir, enn
tólf legíón engla. Englar komu og þjónuðu
hönum þá hann var hartnær yfirgefinn, og
svo að segja Andskotanum ofurseldur, það
hann freistaður yrði. Fyrir því var það ecki
að undra, þótt þeir glaðst hefðu, ef hinum
nýfædda Syni Guðs hefði nockur heiður eða
upphefð hlotnast. En það mátti ecki svo kalla,
því Pálus talar svo hér um, að hann hafi lítil-
læckað sjálfan sig, takandi á sig þjóns
mynd, og orðinn mönnum líkur. Það fyrsta
hann sá þessa vesæla heims Ijós, var
hann lagður í einn stall, og skömmu þar
eptir varð hann landflótta, og um allar sínar
æfistundir hafði hann ecki þar hann kynni
höfði sínu að halla að. Því sýnist, svo sem
að hans kjörum væri ecki svo mjög að fagna
í þetta ;sinn.
Hvað þá? bræður mínir! Vér vitum ept-
ir St. Páls munni, að englarnir eru þjón-
ustusamir andar, útsendir þeim til þjónk-
unar, er sáluhjálpina erfa skulu. Og þótt að
vér séum vesælir og syndugir, þá er þó meiri
gleði hjá þeim í himninum, yfir einum synd-
ugum, sem yðran gjörir, heldur enn yfir niu
og níutíu réttlátum. Þar af er auðsært wð
þessar Guðs hersveitir hafa svo tekið ástfóstri
við oss, auma menn, þótt vér séum þeim að
öllum eðlisháttum ólíkir, að þeir gleðjast yf-
ir sérhvörju því happi, er nockur af oss hlýt-
ur. En ef þeir svo gleðjast yfir allri gæfu
vorri, því myndu þeir þá ecki venju framar
lýsa þessum fögnuði, þegar oss á næturtíma
upprann sú Sól, er aldrei hefir nockur fegri
yfir heiminn skinið, og þegar oss sú heill að
höndum kom, af hvörri allra Guðs barna,