Lesbók Morgunblaðsins - 10.04.1938, Blaðsíða 5

sjerlega þægilegt bað, og, það sem
verra var, jafnvel liættulegt, því
ef maður hjelt sjer ekki vel í
kaðalinn, þá gat svo farið, að mað-
ur gat vel orðið viðskila við skipið
og druknað, ellegar að minsta
kosti v'erið búinn að fá vel mikið
af sjó í sig, áður en manní yrði
bjargað, þá keyptum við okktir
lausa. Meðan þessi serimónía fer
frftm, er skipið ekki stöðvað, þvert
á móti. I>etta er gei-t þó skipíð
sje á hinni mestu ferð.
Þetta var um íerðina þangað
norður. Hjer eru nokkur orð um
dvöl okkar þar.
Nokkrir af okkur höfðu ákveðið
að fara í skemtiferð um eyna, og
sjá það sem þar væri helst að sjá.
En meðan við fengum ekki tæki-
færi til þess, settumst við að hjá
kaupmanni þeim sem við komum
með. Við vorum þó aðeíns 1 landi
á daginn. Á kvöldin fórum við tit
í skipið og sváfum þar. Skipið lá
við tvö mikil akkeri skamt frá
iandi. Eitt kvöld er við vorum
komnir út í sltipið, og vorum að
því komnir að ganga til hvílu,
skail alt í einu á okkur rok, svo
við komust í hina mestu angist og
lífsháska. Oldurnar skullu svo á
skipinu, og sviftu því svo til, að
hinar gildu akkerisfestar biluðu.
En um leið og þetta skeði, rak
skipið áleiðis til lands og stefndi
á klett einn mikinn, og kom svo
nærri klettinum, að við hefðum
getað snert hann með lófunum.
Tlættan var nú svo mikil, að ef,
næst vernd Drottins, hitt akkerið,
sem ennþá hjelt, ekki hefði verið,
liefði skipið brotnað í spón við
klettinn og við allir farist.
Fólkið í landi horfði í mikilli
skelfingu á okkur. hugsaði og bað
fvrir okkur. Gjarnan vildi það
koma okkur til hjálpar. En það
gat ekkert aðhafst. Við vorum
aðeins 5 í skipinu. Stýrimennirnir
tveir fóru nú í bátinu með mik-
inn kaðal, og komnst með hann í
land. Var endi lians festur þar, en
við sem í skipinn vorum, drógum
skipið eftir honum, og gátum á
þann hátt frelsað það og okkur
frá klettinum. Eftir að hafa lagt
skipið með öðrum gildum festum.
vorum við úr allri hættu.
*
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Nokkrum dögum síðar sendi
Drottinn okkur ágætan pilt
einn, er var sonur fógetans, en em-
bætti fógeta er það æðsta á eynni.
Þessi fógetasonur lánaði okkur tvo
liesta, og fór með okkur til þings-
ins, sem einmitt var haldið um
þetta leyti að viðstöddum „forset
anum“, sem Danakonungur sendir
þangað. Sonur fógetans reyndist
okkur alla tíð sem við vorum með
lionum mjög vingjarnlegur og
þægilegur maður.
Fæði okkar á íeiðinni til þings-
ins var að rnestu leyti þur, ósalt-
aður, hrár harðfiskur, sem við
borðuðum smjör við. Stöku sinn-
um fengum við þó smá-stykki af
soðnu kjöti eða fiski, er einnig
voru soðin ósöltuð og urðum við
að borða þetta alt brauðlaust. Til
drvkkjar höfðum við aldrei annað
en vatn eða sauðamjólk, og tók-
Um við aitaf vatnið fram yfir
mjólkina.
Vegurinn var mjög erfiður, lá
vfir ægiiegar, sundurtættar og
sviðnar klappir, en upp af þeim
gaus hjer og þar svo mikill reyk-
ur og gufa, að hárin risu á höfðum
okkar af hræðslu.
Hjer og þar komum við að
stöðum sem voru svo sviðnir af
innra eldi, eða svo ákaflega mikl-
ar og ijótar mýrar, að sá sem
hefir ekki sjeð þetta með eigin
augum trúir því ekki.
Er við svo loks komum þangað
sem landsmenn haida þing sitt,
sáum við að þar var saman kom-
inn mikill fjöldi af íbúum eyjar-
innar. Sumir þeirra fjellu í stafi
er þeir sáu okkur, og aðrir gláptu
á okkur með opinn munninn, eins
og kálfar á nýmálað port. En aftur
voru margir aðrir, sem sýndu okk-
ur velvild og kurteisi.
En satan var ekki úr sögunni.
Því jeg trúi ekki öðru en að það
hafi verið eftir vísbendingum
hans, að einn af dómurnnum eða
fulltrúunum þarna gekk til hins
konunglega forseta. og bar í hann
óhróður um okkur, og kvatti hann
til þess að .kalla okkur á sinn
fund, -yfirheyra okkur, og varpa
okkur því næst í fangelsi, því
hann hjelt því fram við hann, að
við værum njósnarar. En Guð
vissi best í hvaða tilgangi við vor-
109
um þarna komnir, og leyfði ekki,
að forsetinn fengi ilt álit á
okkur, þrátt fyrir illan róg hins
vonda manns. Varð þetta til þess
eins að gera hann okkur vinveítt-
ari. Því var það eitt sinn er við
geiigum framhjá tjaldi hans, að
hann kallaði á okkur. Þegar við
snerum til hans, gekk hann til
móts við okkur og eftir að hafa
heilsað okkur með virktum, spurði
hann okkur hverrar þjóðar við
værum, og til hvers við værum
liingað komnir. Er við svöruðum
honum upp á þetta, og sýndum
honum vitnisburði lærðra og tig-
inna manna, ljet hann sjer þetta
vel líka.
Því næst spurði hann okkur
hvaða viðurværi við hefðum. Er
við sogftum honum, að það væri
eitt liið sama og það sem lands-
ins innbyggjarar hefðu, varð hann
mjög undrandi yfir því, að heilsa
okkar þyldi slíkt og við gætum við
það unað. Því næst gaf hann mat-
sveini sínum skipun um að mat-
búa handa okkur góðan morgun-
verð, og eftir að hann síðan liafði
talað við okkur stundarkorn, Ijet
hann þjón sinn fylgja okkur að
tialdi þar sem verðurinn var fram-
reiddur fyrir okkur, en |>ar feng-
um við næg.ju okkar af mat og
drykk. Hver maður getur skilið,
hve vel okkur fjellu þessir rjett-
ir og ölföng, eftir hinn þurra hrð-
fisk, sauðamjólk og vatn.
Á meðan við sátum þar og möt-
uðumst kom ,,forsetinn“ sjálfur
til okkur, og sagði okkur að við
værum ávalt velkomnir að hans
borði meðan hann og við værum
]>arna.
Er nú sá dómari, sem ætlaði að
æsa hann á móti okkur, fekk
vitneskju um, hvílíka aliið og vel-
vild hann sýndi okkur, varð hann
gramur yfir því, að ekki fór eins
illa fyrir okkur eins og hann hefði
kosið. En úr því varð ekki. Því
Drottinn, hvers náðuga umhyggja
fyrir okkur hafði hjer komið í
ljós, hafði gert aðra ákvörðun.
— Af hverju viltu verða læknir?
— Vegna þess að það eru einu
mennirnir sem fá greitt fvrir verk
sín, hvort sem þeim tekst að leysa
þau af hendi eða ekki.