Lesbók Morgunblaðsins - 05.04.1936, Blaðsíða 6

110
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Spellvirki kommúnista. Að undanförnu hafa kommúnistar í
Englandi tekið sjer fyrir hendur að reyna að eyðileggja flotann
með því að sprengja herskipin í loft upp á höfnum inni. Hafa þeir
stórskemt mörg þeirra. Hjer er eitt þeirra, orustuskipið „Repul-
se“ og er verið að gera við skemdirnar sm á því hafa orðið.
til hagsmuna. Á, meðan hans naut
við og hins brennandi áhuga hans,
fóru margir að ráðum hans og
höfðu kjalfestu, bárufleyga og
lýsispoka með sjer á sjó. En aðrir
skeyttu því engu. Hjá þeim var
sama kærulevsið, að alt gæti
„dankast af“ eins og það hafði
gert áður. Og kæruleysið smitaði
þegar Odds naut ekki lengur við.
Hann flýði fátæktina 1894 og
fór til Ameríku. Hafði honum þá
boðist prestþjónusta þar hjá
„Bræðrasöfnuð' num“ í Nýja ls-
landi. Var hann í þjónustu Kirkju-
fjelagsins þangað til í ágúst 1903,
en þar eftir varð hann farand-
prestur, „algerlega á eigin býti“.
Tók hann þá og að gefa sig Við
lækningum, með handaálagningu
og bæn og eins með meðalum.
Las hann læknisfræði af kappi
þótt kominn væri um sjötugt, og
með svo m'klum dusnaði og góð-
um árangri, að árið 4910 fekk hann
skírteini um það, að læknafjelag
Bandaríkjanna viðurkendi hann
sem meðlim sinn, og fekk hann
þar með öll læknarjettindi. Sagði
þá Heimskringla, að nú „virtist
síra Oddur eiga góða framtíð í
Winnipeg“. Þetta hafði hann yer-
ið að berjast við í 50 ár — en þá
kom dauðinn. Hann andaðist 10.
janiíar 1911.
Síra Jón Bjarnason lýsir honum
þannig:
— Síra Oddur var mesti fjör-
maður, með fádæma viljakrafti og
hugrekki t’l að brjótast áfram í
erviðum lífskjörum, en talsvert
einrænn. Naumast hefði hann, ná-
lega sextugur, með stórri fjöl-
skyldu árætt að taka sig upp frá
íslandi og byrja nýja lífsbaráttu
hjer í landi, ef hugrekki hans
hefði ekki verið frábært. Svo gat
virst sem hann hefði það einkenni
h'nnar forn-norrænu víkingslund-
ar að treysta eigin mætti nær tak-
markalaust; sú var þó bót í máli,
að í dýpstu alvöru treysti hann
föðurforsjón guðs.
Síra Friðrik Friðriksson lýsir
hónum svo:
— Síra Oddúr var maður hinri
glæsilegasti í útliti og framgöngu,
stór og þrekinn og höfðinglegur.
Hann var hinn mesti hugsjóna-
maður og átti fjör og áhuga fyrir
því að koma hugsjónum sínum í
framkvæmd. Hann hlífði sjer
aldrei og Ijet sjer ekkert í aug-
um vaxa. Hann var karlmenni að
burðum og sterkur í lund. Hann
varð mörgum td mikillar hjálpar
og blessunar, bæði í andlegum og
tímanlegum málum.
Margar sögur eru af síra Oddi.
Einu sinni var hann á sjó ásamt
unglingspilti, sem var ósyndur.
Voru þeir alllangt frá landi. Fór
Oddur þá að rugga bátnum, en
piltur varð hræddur og spurði
hvort hann ætlaði að drepa þá
báða. Þá gerði Oddur sjer lítið
fvrir, hvolfdi bátnum, greip pilt-
inn óg synti með hann t’l lands.
Þetta gerði hann td þess að sýna
sjómönnum hve nauðsynle'gt þeim
væri að kunna sundíþrótt.
Oddur var drykkjumaður um
hríð og þótti konu hans það mein,
þótt bún hefði engin orð um. Einu
sinni átti Oddur brennivínstunnu
á stokkunum úti í skemmu. Kon-
an opnaði kranann og ljet alt
renna niður. Þegar Oddur kom út
morguninn eft’r og ætlaði að fá
sjer hressingu, sá hann hverskyns
var. Varð honum þá e'kki annað
að orði: „Hún át.ti með það. Hún
átti það eins og. jeg“. Eftir það
gerðist hann bindindismaður og
hínn öflugasti framherji bindind-
ishreyfingarinnar.
En kunnastur — og þjóðkunn-
ur um le'ð — varð síra Oddur fyr-
ir það er hann nam konuefni sitt
á brott úr föðurgarði. Það var í
árslok 1870. Hún hjet Anna, dó.tt-
ir stórbóndans Vilhjálms danne-
brogsmanns Hákonarsonar í Kirkju
vogi. Vildi hvorki hann nje aðrir
frændur hennar heyra það ne'fnt
að hún giftist síra Oddi. En metn-
aður hennar var nokkur eigi síður
en frændanna, og leyndist hún að
heiman á fund Odds. í Njarðvík-
um fengu þau sjer bát og sigldu
til Reykjavíkur og þar voru þau
gefin saman á gamlársdag 1870.
Varð Anna manni sínum hin mesta
stoð í öllum hans etfiðleikum,
enda hin mesta ágæ.tiskona. „Eng-
an mann hefi jeg heyrt tala jafn
innilega um konu sína eins og
síra Odd“, sagði Þórhallur Bjarn-
arson biskup. „Það eina setn mjer
fanst angra hann í fátæktarbasl-
inu var það, að Anna hans ætti
svo miklu lakari daga en hún ætti
skilið, sú góða kona“. Á. Ó.