Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1931, Blaðsíða 12
396
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Seinasta úlfaveiðin
Smásaga frá riorður-Svíþjóð.
Eftir Lcon v. Campenhauscn.
■ ILDIIR wamla lafrði frá sjer
prjónana og stóð á fætnr.
Hún grekk hægt yfir góilfið
í reykstofnnni og opnaði hljóðlega
hurðina að svefnherberginu. Þungu
hitalofti sló í móti henni. Ut úr
dimmu svefnherberginu heyrðist
andardráttur sofandi barnanna. —-
Hildur lokaði dyrunum jafn hljóð-
lega og hún hafði opnað þær, gekk
út að glugga og horfði út í stjarn-
glæsta vetrarnóttina.
Uppi á lofti heyrðist fótatak.
Loftfjalirnar svignuðu, og niður
í gegnum rifurnar á milli þeirra,
hrundi r}'k.
„Nú hefir hann enn einu sinni
sofnað í heyinu uppi á lofti, svo
að Tngiríður og börnin vakni ekki
við það þegar hann fer“, tautaði
Hildur gamla við sjálfa sig. „Mjer
datt svo sem í hug að hann ætlaði
út í nótt.“
Það heyrðist marra í loftstigan-
um og niður k<nn Pjetur Ólafsson,
nýyrkinn, og húsbóndinn á heim-
ilinu. Hann settist að borðinu.
Hildur bar fyrir hann trjeskál,
með sjóðandi hafragraut, og hann
bvrjaði að borða grautinn með
trjesleif.
„Þú ættir að fara að hátta,
mamma. Mjer heppnast þetta i
nótt. Sjáðu hve veðrið er jmdislegt.
glaðatunglsljós, logn, nýfallin
mjöll og frost. Jeg skal elta úlf-
inn uppi þangað til jeg get rekið
spjót rnitt í síðu hans.“
„Hvað hafa nú úlfarnir gert
þjer ?“ mælti gamla konan. —
„Leyfðu þeim að vera 5 friði. Ekki
komast þeir inn í geitnakofann.
Og svo ætlarðu að elta þá uppi!
Það kann ekki góðrj lukku að
stýra. Þú verður kófsveittur —
og í þessu tika litla frosti. Mundu
eftir mjer, konunni og börnunum
þínum.“
Pjetur hló.
„Jeg skal hætta að elta úlfana
uppi á skíðum og drepa þá með
spjóti — en með einu skilyrði",
mælti hann.
„Og hvaða skilyrði er nú það?“
„Jeg skal hætta að ofsækja
úlfana ef þeir gera mönnum eitt-
livað gott“.
Gamla konan leit spurnaraugum
á hann.
Pjetur mælti:
„En þeir verða að gera svo gott
að um munar, t. d. að færa manni
hangikjöt til jólanna, reyktan lax,
barnagull og sælgæti!“
„Þig hefir verið að dreyma —-
þú ert ekki með sjálfum þjer. Og
þó ertu oft svona undarlegur“.
Seinustu orðin muldraði Hildur
gamla í bringu sjer. TTún brá
höndum undir röndótta svuntu
sína Og horði lengi og áhyggju-
samlega á son sinn.
P.jetnr stökk á fætur, og greip
veiðispjót sitt. og skíðastaf. Svo
hl.jóp hann út, steig á skíði sín
og rendi sjer svifhratt að heiman.
Færðin var góð. Fjn-ir nokkur-
um dögum hafði komið þýða, og
svo frost. Var því ofurlítil skel á
snjónum. En það var mjúkt undir
skíðum, því að nýfölvi var fallið
yfir.
En þessi færð var slæm fyrir
T.appana og hreindýrin þeirra, sem
]>eir verða að gæta úti á víðavangi.
Tlreindýr þola skelina illa. Þótt
klaufir þeirra sje harðar og brjóti
hana rrel, höggur hún og særir
fótleggi þeirra.
Pjetur fór fvrst í stóran bogn
kr.ing um þýfða mýri, þar sem
voru uppætur.Það var glaða tungl-
skin og gat hann því valið sjer
besta veg. Hann skimaði yfir gull-
gljáandi fannbreiðuna tíl hægri og
vinstri hvort hann sæi ekki úlfa-
slóðir.
í anda sá hann fyrir sjer alla
veiðiförina, hvemig hann mundi
rekast á úlfslóð, rekja hana og
elta úlfinn miskunnarlaust þangað
til hann gæfist upp, stinga úlfinn
síðan með spjóti til bana, flá hann
og selja skinnið í Karesuando, sem
er nyrsta þorp Sviþjóðar. Og fyrir
peningana ætlaði hann svo að
kaupa — ja, hvað átti hann nú
að kaupa? Ullartreyju handa kon-
unni, eða herðasjal handa mömmu?
Eða eitthvert góðgæti 'handa börn-
unum og nýja öxi handa sjálfum
sjer? Gamla öxin hans var orðin
slitin af sífeldri hvatningu, því að
trjen eru seig.
Slóð! — Allt í einu! Og hún er
eftir úlf. Alveg ný för. Og það
er auðsjeð að úlfurinn hefir farið
á hægu brokki.
Nú skulum við sjá hve lengi
skolli endist að hlaupa!
Pjetur sló við geislanum og
brunaði áfram á fleygiferð eftir
slóð úlfsins.
Hæ, hvað er nii hjer? Hvað —
hvað er þetta?
Ný slóð, mannaför, frá vinstri.
Slóð eftir bam!
Og nú liggur úlfsslóðin samhliða
barnsslóðinni.
T lfurinn eltir barnið!
Pjetur athugar slóðirnar betur.
Jú, 'hjer er slóð eftir barn, og
þetta er slóð eftir ú!f. Hún er
aiiðþekt. á því, að í hverju spori
mótar fyrir tveimur miðklónum,
sem lengstar eru.
Geigvænlegur grunur fer um sál
Pjeturs. Hann rjettir úr sjer, gríp-
ur fastar um geis'la og spjót og
bmnar á stað.
Eins og hvirfilbylur fer hann
yfir fannþökin. Mjöllin rýkur um
hann. Hörð kom úr skelinni þjóta
um vanga hans og standa aftur af
honum, sem reykur, eimyrjubland-
inn, því að tunglið gyllir hvem
ískrystall.
Afram, áfram!
Hann fer sem fugl fljúgi.
Barn er í lífsháska.
Það hvín í skíðunum er þau
þjóta yfir snjóinn í sllóðunum
tveimur, eftir barnið og úlfinn.
En alt í einu nemur hann skyndi
lega staðar.
Slóð úlfsins liggur þvert út af
slóð barnsins, sem liggur lengra
inn í skóginn.
Það hefir sjálfsagt komið ótti að
úlfinum. Hann hefir orðið var við