Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1931, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
397
eftirförina og þess vegna snúið af
leið.
Pjetur heldur áfram og rekur
slióð barnsins. Og skömmu síðar
sjer hann hvar það er, skamt á
undan sjer. Hann nær því fljót-
lega.
Þetta var stúlkubarn. Tiu ára
gömul telpa. Hún var skjálfandi
af kulda og ótta.
Pjetur spurði hana ekki margs.
Hann stakk íhenni í bakpoka sinn
upp undir hendur og ljet hana
halda um háls sjer. Og svo hrað-
aði hann ferðum heimleiðis. En
hvað eftir annað staðnæmdist
hann þó á leiðinni til þess að
verma barnið.
Það var komið miðnætti er hann
komst heim.
Hildur ganíla mælti hálfsofandi
við sjálfa sig: „Skyldi þetta vera
hann Pjetur? Ekki kemur hann
úlflaus heim. Hann hefir auðvitað
rekist á ungan úlf, sem fljótilega
hefir upp gefist!“
Hún staulaðist fram úr rúmi
sinu, vafði að sjer sjali og gekk til
dyra.
„Mamma! Yektu konuna. Og
kveiktu upp eld undir eins og hit-
aðu te“.
Ingigerður kom fram úr svefn-
herberginu. Þau klæddu barnið úr
liverri spjör, færðu það í hlý föt
og gáfu því heitt te að drekka.
Og brátt fengu þau að heyra sögu
telpunnar.
Hún var dóttir Lagerquist kaup-
manns í Karesuando. Hún hafði
ætlað að skreppa sem allra snöggv
ast inn í skóginn. En hann var
svo fagur í vetrarskrúðanum, að
hún gekk áengra og lengra, þang-
að til hún var orðin vilt. Og svo
fór að dimma. Dagurinn er stuttur
þar norður frá í skammdeginu, en
nóttin löng.
Litla stúlkan vissi ekki hve lengi
hún hafði vilst um skóginn. Oft
hafði hún setst niður til að hvíla
sig. Og einu sinni hafði hún sofn-
að. Ekki vissi hún hve lengi hún
hafði sofið, en þegar hún vaknaði
var hún stirð af kulda.
Þá fór 'hún að hlaupa, áfram,
áfram, og hún hafði grátið af
hræðslu. Og svo hafði ókunni mað-
urinn komið og bjargað henni.
Um sama Heyti og hún hafði lok-
ið sögu sinni, datt hún út af, stein-
sofandi.-------
Áður en næsti dagur rann var
Pjetur kominn til Karesuando. —•
Hann reisti skíði sín upp við rauð-
málaðan vegginn á húsi Lager-
quists kaupmanns og gekk inn í
húsið. Þar voru allir hryggir í
liuga. Alla nóttina liafði barnsins
verið leitað árangurslaust, og um
þetta leyti átti að gera út stóran
leiðangur til þess að leita í skóg-
inum.
Svo liðu tveir dagar.
Pjetur var að höggva skóg. —
Hann hjó gömllu öxinni sinni í
trjástofninn svo að buldi við og
bergmálaði í skóginum. Pjetur var
að ryðja land til ræktunar og ætl-
aði að sá í það á næsta vori. Há
eikin var farin að riða og að lokum
fcll ihún og varð af dynkur mikill.
Þá gekk Pjetur heirn.
Alt í einu heyrðist bjölluhijóm-
ur úti fyrir. Pólkið flýtti sjer til
Vjer sátum í hálfhring í kring
um ofninn og höfðum krosslagt
fæturnar undir oss. Venjulega
er ólag á ofninum, en nú er
hann glóandi rauður, og það
hvín í honum. Vjer erum ný-
búnir að borða, og potturinri
stendur rjúkandi fram við dyr.
Kitlandi ilmur af soðnu hrein-
dýrakjöti blandast gufu af vot-
um fatnaði. Menn kveikja í
pípum sínum og bráðlega svífur
þykt reykský yfir höfðum vor-
um. Kertaljósið, sem stendur á
staur í miðju tjaldinu, blaktir
dauflega í tóbaksþokunni. Það
er hálfrökkur inni; aðalbirtan
er af ofninum, og við þá glætu
dyra. Þar var kaupmaðurinn í
Karesuando kominn í hreindýra-
sleða sínum, og var dóttir hans
með konum. En hvaða ógnar karfa
var þarna í sleðanum? Hún var
þung, eins og hún væri full af
gjjóti. Pjetur varð að hjálpa kaup-
manninum til þess að taka hana af
sleðanum.
Þau feðginin sögðust ekki mega
tefja neitt og óku þegar heimlleið-
is. — *
Um kvöldið fór lieimilisfólkið að
gá í körfuna. Það var margt í
henni. Þar var eitthvað handa öll-
um í kotinu. Og þar var hangi-
kjöt og reyktur lax og góðgæti.
„Já, oft hefir honum Pjetri orðið
undarlegt á munni“, mælti Hildur
við sjálfa sig, „en að segja það að
úlfur geri mönnum gott------------“
Á arninum voru logandi glæður,
og rauðir, kvikandi geislar ljeku
um andllit hennar.
Pjetur fór aldrei á úifaveiðar
framar.
sje jeg framan í grannleita Ind-
íánana, sem sitja hálfbognir um-
hverfis mig.
Talið berst að veiðum, og
Tietchan segir frá hinum viltu
hreindýrum. — Hann var lít-
ill drengur, er hann lagði hið
fyrsta af velli með örskoti, en
síðan hefir hann orðið mörgum
að bana. Hann segir frá „hrein-
dýraætunum“, sem dóu úr
hungri fyrir nokkurum árum,
og hann ráðleggur mjer, verði
jeg hungraður, þá skuli jeg
sneiða í sundur skinnsokkana
mína, og sjóða með fjallagrös-
um, eða mosa. Svo minnist hann
á gamla daga, þegar „hrein-
Jól meðal Indídna
í frumskógum Kanudu.
Norskur yfrrjettarmálaflutningsmaður, Helge Ingstad, hefir dval-
ist nýlega eitt ár meöal ,,hreindýra-ætanna“, hinna afskektustu Indí-
ána I Norður-Ameríku. Hann hefir nú skrifah bók um þaö, sem á dag-
ana dreif, og þar á meöal er þessi kafli, er segir frá fer&alagi hans
og 7 Indíána á jólunum. Þeir höfðu sinn sleöann hver — en „daglegt
brauÖ“ fengu þeir meö þvl aö veiöa hreindýr. Sagan hefst þ*u\ sem
þeir hafa tekiö sjer næturstaö, tjaldað og eru sestir aö 1 tjaldinu.