Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1931, Blaðsíða 7

TÆSBOK morgunblaðsins
391
Jólamorgunn.
Eftir Richard Beck.
Hrímrósir glitra við hækkandi sól;
húmskykkja nætur í tætlur rifnar.
Hauðrið, í líkklæðum, hýmar. — Lifnar
hjartnanna von, sem í byljunum kól.
Hlýleikans faðm breiða heilögust jól
hreldum sem glöðum, þeim ríka og snauða;
lífið ]>au vekja úr vetrar-dauða,
vegmóðum faranda bjóða þau skjól.
Cecilía helga1
og píslaruoetti hennar.
■ katakombunum í Róm,i
þessum dimmu graíhvelf-j
ingum, er á hverju ári
22. nóvember haldinn hátíðleg-
ur minningardagur hinnar
heilögu Ceciliu. Þá loga ljós og
messur eru sungnar í grafhvelf-
ingu þeirri, sem lík hennar vai
lagt í fyrir 1700 árum.
Altarið og skotið, þar sem lík
hennar var, er prýtt með blóm-
um. Með trúarfjálgleik krjúpa
menn þar og minnast með þakk-
látum huga hennar, sem fórn-
aði lífi sínu fyrir trú sína.
En hver var svo þessi Cecil-
ía?
Hún var kynborin, af hinni
göfugu Cecilli Massimi Fausti
ætt. Og af þeirri ætt höfðu
margir tekið kristna trú þegar
á annari öld. Cecilia var frá
blautu barnsbeini alin upp í
þeirri trú, og snemma átti hún
sjer enga heitari ósk en þá, að
fá að láta lífið fyrir trú sína.
Á uppvaxtarárum hennar
sættu kristnir menn ekki of-
sóknum í Róm. Enginn bannaði
henni að verja fje sínu til þess
að útbreiða fagnaðarboðskap-
inn, og opinberlega mátti hún
biðjast fyrir við grafir píslar-
vottanna og sækja samkomur
hins kristna safnaðar. Á þeim
rum hjet hún því mpð sjálfri
sjer, að helga Kristi alt sitt líf,
en engum veraldlegum brúð-
guma, ]iví að skrifað stóð, að sú
kona væri heilög, sem varð-
veitti sál og líkama óflekkað.
Hún ljet sjer ekki nægja að
vera í hinum kristna söfnuði,
heldur prjedikaði hún trú fyr-
ir heiðingjum, og með mælsku
sinni, brennandi áhuga og
andagift, sneri hún mörgum sál-
um frá villutrú.
Aldrei dró hún dul á það, að
hún var af göfugum ættum.
Sagan segir: „Fyrir augum
mannanna var hún klædd
skrautklæðum patricia, en inn-
an undir var hún í vaðmáls-
kyrtli, eins og hinir trúuðu“.
En það leið nú að því, að
hún átti að giftast, samkvæmt
rómverskri siðvenju, og for-
eldrar hennar völdu henni
mann. Hann hjet Valerianus
og var af jafn göfugum og auð-
ugum ættum og hún. Var hann
ágætismaður, en heiðinn.
Cecilia var foreldrum sín-
um hlýðin, og eftir heiðnum
sið giftist hún Valerianusi og
kom sem húsfreyja til hallar
hans. En á meðan brúðkaups-
söngurinn var sunginn, baðst
Cecilia fyrir:
,,Herra, varðveittu hjarta
mitt hreint, svo að ástríður
freisti mín ekki og jeg sje alt af
jafn saklaus og nú“.
Hún var ákveðin í því að halda
fast við heit sitt að helga ekki
líf sitt jarðneskum brúðguma.
Munnmæli herma, að þá er
þau hjónin voru ein, hafi hún
sagt manni sínum frá trú sinni
og heiti sínu — og hvernig henni
hafi tekist að snúa honum til
kristinnar trúar. Og eftir að
Valerianus hafði skírst og af
lífi og sál helgað sig þeirri trú,
eins og munnmælin segja, þá
lagði hann alt kapp á að snúa
Tiburtius bróður sínum til
hinnar sönnu trúar, og með að-
stoð Ceciliu tókst það. Tiburti-
us ljet skírast og lagði upp frá
því jafn mikinn hug á það og
þau, að útbreiða trúna.
Þetta var um 176 og þá hóf-
ust ofsóknir að nýju gegn hinu
leynilega bræðrafjelagi. Ýmis
óhöpp komu fyrir í ríkinu, t. d.
miklir jarðskjálftar í Efesus
og Smyrna. Og alþýða kendi
hinum kristnu mönnum um
þetta. Árið eftir kom út stjórn-
arboðskapur, sem tók upp
þessa hjátrú alþýðu, og í hon-
um stóð meðal annars að „allir,
sem játuðu hina nýju trú skyldi
líflátast, en þeir, sem afneit-
uðu henni skyldi sleppa“.
' Nú hófust hræðilegar ofsókn-
ir gegn kristnum mönnum. En
Cecilia og vinir hennar Ijetu
ekki hugfallast. Þau söfnuðu
saman hinum limlestu líkum,
eða keyptu þau af hinum róm-
versku böðlum, og grófu þ'.u
svo samkvæmt kristinni ven.iu.
Að lokum kom röðin að
þeim bræðrum Valerianus og
Tiburtius. Þeim var stefnt fyr-
ir dómstól, en vegna þess, hvað
þeir voru af göfugum ættum
og mikils virtir, ætlaði dóm-
arinn að reyna að láta þá