Alþýðublaðið - 04.09.1964, Síða 11
ÞaS varð andartaks þögn. Lou-
isa virtist, gagnstætt venju, vera
í vandræðum með hvað hún ætti
að segja.
— Þú mátt alls ekki halda,
kæri Edmund, að við Freddie sé-
um að vanþakka það, sem Robert
frændi þinn gerði fyrir okkur.
Ég vil aðeins segja, að liann gerði
það kannske ekki á réttan hátt,
þegar maður biður einhvern um
að taka til sín fólk, er ekki vitur
legt að gefa því fyrirfram þann
vitnisburð, að það sé dálítið und-
arlegt. Sérstaklega, þegar það er
svo í raun og veru ekkert undar-
legt. Ég held, að okkur hefði til
dæmis getað liðið prýðilega hjá
vesalings, litlu, einmana Ellu
Forth í Whitby, eða hjá gömlu,
góðu Millicent Forth í Cheshire,
en um það leyti vorum við búnar
að fá orð á okkur sem . . . já,
elsku drengurinn minn, Robert
frændi þinn hafði nánast gert okk
ur einhverjar gamansöguhetjur.
Ég hef oft nefnt það við Freddie,
að það hefði verið skynsamlegra
af okkur að taka á móti tilboði
Walters og . . . hún þagnaði
snögglega, þegar Freddie leit að-
varandi á hana.
— í stuttu máli, við höfðum
ekki lengur nein tengsl við lifið
hér heima, sagði hún svo fljót-
mælt. — Og við . . .
— Bíddu andartak, sagði Ed-
mund. — Walter Forth hafði gert
ykkur tilboð. Hann hefur þó ekki
boðið ykkur Montebarca?
— Jú, en við vildum það ekki,
kæri Edmund.
Auðvitað fannst okkur bú-
garðurinn yndislegur, en okkur
fannst að við ættum að fara
lieim.
—- Þið hafið þá komið til Mon-
tebarca, sagði hann undrandi.
Þíð þekkið ykkur þá þar.
Já, við komum þangað fyrir
mörgum árum. Walter var að
vísu fæddur í Portúgal, en liann
gekk í skóla í Englandi og var
hjá okkur í öllum leyfum. Okkur
þótti mjög vænt um hann. Hann
vildi • nei, Freddie, það er eins
gott að Edmund fái að lieyra all
an sannleikann, _ hann var afar
ástfanginn af Freddie, og vildi
kvænast henni. Hún sagði nci,
ekki cinu sinni, heldur mörgum
sinnum. Þegar hún fór til Ind-
lands til mín, held ég að hann
hafi gefið upp alla von, en hann
gieymdi henni aldrei.
Þær tóku fram ljósmyndabók
og sýndu Iionum myndir af Wal-
ter Forth og föður hans, Jam-
es. James var hávaxinn, grannur
maður, með Þunglyndissvip, grátt
’ai og skegg, en af frásögn Lou-
ise sá hann fyrir sér ungan, at
orkusaman mann, sem fór frá
' nglandi til Portúgal um 1850 og
lagði grunninn að blómstrandi
verzlunarviðskiptum með Mark.
Hún sagði honum frá kaupunum
á Montebarca, og mörgum öðr-
um búgörðum, sem síðan voru
seldir. Á þeim tíma stafaði mik-
il hætta af ræningjum, sem lágu
í leyni meðfram þjóðvegum og
rændu korkhlössum, frá hinum
varnarlausu flutningamönnum.
James Forth hafði skipulagt lest-
ir af uxakerrum og útdeilt riffl-
um á meðal ökumannanna. Af
komendur þessara vopnuðu öku-
manna bjuggu enn á Montebar-
ca. Vinnumennirnir, sem nú voru
á búgarðiiium voru synir og son
arsynir þeirra, þannig, að sama
12
ættin var ávallt í þjónustu þeirra
feðga James og Walters Forth.
— Og fyrir tólf árum, endaði
Louisa frásögn sína, skrifaði
Walter okkur og spurði hvort við
vildum þiggja Montebarca og
búa þar, það sem við ættum ó-
lifað. En við vorum, jú, orðnar
gamlar, kæri Edmund, og þráðum
að koma aftur til Englands. Þess
vegna sögðum við nei, og það var
dásamlegt, að það skyldir vera
þú, sem fékkst Montebarca.
Þær höfðu afþakkað Monte-
barca. Og hann, sem hafði erft
það, hafði neitað þeim um heim
ili....
— Hvað það var fallegt þar,
Edmund. Allir þessir yndislegu,
mjúku litir, — hvað ertu að segja
Freddie — talaðu hærra — já,
auðvitað. Edmund, þú hlýtur að
hafa séð þær.
— Séð hvað, spurði hann,
— Allar fallegu, litlu vatns-
litamyndirnar henhar Freddie,
sem hún málaði meðan hún var
þar. Walter innrammaði þær
— Nei, enda er engum fært að
gefa ráðleggingar í slíkum mál-
um. Eg vil heldur ekki hafa önn-
ur áhrif á þig, en að reyna að
aftra því, að þú gangir of langt
fram á barm hyldýpisins. Eg
reyndi að fá föður þinn til að
slappa af og lifa eins og mahn-
eskja, en hann vildi það ekki.
Það er mér óblandin gleði að
sjá, að sonur hans er loksins að
verða venjuleg manneskja af
holdi og blóði. Einhvern tíma
langar mig til að fá að vita, hvað
sjálfur, og þótti mjög vænt um
þær.
Freddie, hugsaði hann undr-
andi. Það var þar, sem hann
hafði séð þessar litlu, náðu vatns-
litamyndir áður — á veggjunum
í Montebarca. Hann hafði viljað
henda þeim, en Tia Maria-Jes
us hafði skilið betur þýðingu
þeirra.
Og það var eina breytingin,
sem hann hafði viljað gera á
Montebarca. Það eina, sem hann
hafði gert, var að fjarlægja minn-
ingar Walters Forth um frænku
sína og æskuást, Fredericu.
VI. KAFIJ.
— Ungfrú Wilde hringdi, og
bað yður að borða með sér á
Welton klukkan 13,15, sagði ung-
frú Bradey.
Þessi orð hennar hljómuðu
eins og bergmál frá liðinni tíð.
Guðfaðir hans hafði komið til
borgarinnar, en hann hafði tekið
upp þann vana í seinni tíð, þeg-
ar honum fannst liann þurfa að
tala við Edmund.
— Eg hitti Robert frænda þinn
af tilviljun í gær, sagði hann.
Vissir þú, að hann ætlar að fara
að leggja fyrir sig stjórnmál?
— Hann endar sem ráðherra.
Nema einhver geti stöðvað hann.
Bara að ég gæti það!
Edmund hló, og gladdist í
sínu lijarta yfir þeirri vináttu,
sem ríkti nú á milli hahs og
guðföður hans.
— Eg ætla að borða með An
gelu á Welton í dag, sagði hann.
Sefton svaraði engu, horfði
bara á hann.
— Þér getur aldrei geðjast að
henni, er það, spurði Edmund.
— Nei, ef þú hefðir spurt mig
álits áður en þú trúlofaðist, —
hefði ég sagt þér það. En þá
hafðir þú yfirleitt ekki svo mik-
inn áhuga á að heyra mitt álit.
— Gafstu pabba nokkumtíma
ráðleggingar í sambandi við
ástamál hans?
Athugið
að allt í rúmfatnað
fæst í
Verzluninni Snót
Vesturgötu 17.
SÆNGUR
\ Endurnýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
VÝJA FEÐTJRHREIN SUNIN
Hverfisgötu 57A. Sími 16738.
fékk þig til að senda þetta ó
venjulega skeyti til frænda
þíns.
— Einhvern tíma skaltu líka
fá að vita það, sagði Edmund.
— Eg gerðu mér svo þann
greiða að virða Angelu Wilde
lengi og vandlega fyrir þér, og
reyndu að komast að því, hvað
býr undir hinni mjólkurhvítu
húð hennar.
Edmund sat þegar við borð
sitt á Walton, þegar Angela
kom, falleg og glæsileg.
— Elsku Edmund, sagði liún
lágt en stríðnislega. Hvað geng-
ur eiginlega að þér?
— Ætlaðir þú aldrei að tala
við mig framar?
— Þú hefur satt að segja sjálf
gert mér erfitt um vik með það,
sagði hann.
Hún settist, og þau pöntuðu
mat.
— Jæja, sagði hún. Spurn-
ingin er ,sem sé, eigum við að
koma þeim út?
— Það kemur ekki til greina,
sagði hann.
Augnaráð liennar varð kulda-
legra.
— Eg skil þig sennilega ekki
rétt, sagði hún.
Hannes á horninu
Framhald á 2. síðu.
tilgreina, að fjölmargir íslending-
um varð þetta aðeins viðumefni,
bundið við nafnhafa, likt og við-
ættarnöfn þeirra. Enhjá íslending
ar báru áður fyrr“.
6RANMA8NIR
. „Mamma. Veiztu til íivera á
hvern éinasta Uut?“
JtfÆÆGDIS WSKDCÍ!@QSI2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 4. sept. 1964 U