Lögberg-Heimskringla - 14.06.1985, Side 6

6-WlNNIPEG, FÖSTÚDAGUR Í4. jÚNÍ 1985
Egill Skallagrímsson í háskasjóum
Aðgerð í frosti og særoki. ísinn hefur náð að festa á grindverki á
vöntum og á gálgabörum.
Framh. af bls. 5
Það leið að miðnætti og
vaktaskiptum í brú og vél. Elías
Benediktsson, sem var netamaður og
hafði stýrimannspróf, var næsti
vaktarformaður. Hann ásamt þrem
félögum sínum kom upp í
lúkarskappann og beið lags. Stöðugt
gekk yfir þilfarið, og skipið lá með sjó
inn að lúgum. Skipið hálsaði sjóina
þannig, að vindur og sjór stóð
framarlega á stjórnborðskinnung. En
þeim ætlaði ekki að lánast að komast
aftur í brú. Þeir biðu lags í fullan
hálftíma. Allan þann tíma var þilfarið
stöðugt undir sjó og braut á því, þó
að ekki kæmu stór ólög. Loks um
síðir kom lag og þeir hröðuðu sér eftir
þilfarinu aftur í brú og leystu
kvöldvaktina af. Sama sagan
endurtók sig þegar mennirnir af
kvöldvaktinni fóru fram í. Þeir
komust þó klakklaust í lúkarinn og
fórun í koju.
Þorgils dreymdi, að tvær rottur
voru kommar niður á bringu á
honum. Honum varð illa við, þóttist
þrífa til rottanna og kremja þær í
höndum sér og kasta þeim síðan frá
sér, en blóð lagaði úr. Hann vaknaði
við þetta og þótti draumurinn ljótur,
en sofnaði aftur. Enn dreymdi hann,
og nú að hann flygist á við tvo seli.
Þeir voru illvígir, en um síðir þótti
honum selirnir lúta í lægra haldi og
hann geta drepið báða. — En hvað
var þetta? Hann flaut upp úr kojunni
ísköldun sjó. Sjór fór með
boðaföllum um lúkarinn og allt varí
einni bendu, menn, sængurföt og
annað dót. Þorgils var andartak að
átta sig a því hvort hann væri lífs eða
liðinn, en varð það fyrst fyrir að biðja
Guð að hjálpa sér. En sagði síðan:
Strákar, þið þurfið ekki að vera
Hræddir, við förumst ekki í þessu
veðri. Sumir, sem einnig höfðu áttað
sig hlógu, en aðrir bölvuðu látunum.
Skipið lá á bakborðshlið og þrjár
kojuraðir í lúkarnum voru í sjó.
Frammi undir hvalbaknum voru
geymdir grandrópar og bobbingar og
fleira til skipsins. I sama bili og skipið
kastaðist niður á bakborðshliðina
kastaðist 24 tommu bobbingur á
lúkarshurðina, braut hana inn og
hafnaði niður í koju Jóns Júníussonar
háseta, eins fjórmenninganna, sem
rétt áður var farinn á vakt á
stjórnpalli. I sama bili séll kolblár sjór
niður um lúkarskappann. Valdimar
Halldórsson háseti var einn þeirra,
sem var fram í. Hann vaknaði við, að
sjóblautum sængum var fleygt upp í
kojuna til hans, en bakborðsmegin
voru allar kojur í sjó. Einhverjum
tókst að loka lúkarshurðinni, svo að
sjórinn streymdi ekki lengur siður, en
hér var ömurlegt um að litast. Eflaust
datt flestum í hug, að nú væri síðasta
stundin komin. Þeir drifu sig í
stakkana og bjuggust til að fara upp
og aftur eftir. Öllum var ljóst, að
kastazt hafði til í skipinu og bráðan
bug yrði að vinda að því að rétta það.
Þeir fóru upp í lúkarskappann og
freistuðu þess að komast aftur eftir
þilfarinu. Steini í Lindinni, sem var
af félögun sínum talinn orðhákur
sagðist ekkert fara, það væri sama
hvar maður dræpist, en auðvitað
vissu allir að þetta var aðeins grátt
gaman.
Mennirnir í brúnni höfðu séð, hvar
brotsjór hvolfdist inn yfir bóginn
stjórnborðsmeginn, æddi yfir þilfarið
og yfirbyggingu og kastaði skipinu
niður á bakborðshlið. Allar rúður í
brúnni brotnuðu, og stýrishúsið
fylltist af sjó. Elías stóð við
vélsímann, en Jón Juníusson var við
stýrið og stóð bakborðsmegin við
stýrishjólið. Sjórinn tók honum á
miðja bringu. Mennirnir hrötuðu til,
en naðu samt fljótt fótfestu á
bakborðsþilinu, því skipið rétti sig
ekki, en lá nú á bakborðshliðinni
þvert fyrir ofviðri og stórsjóum, svo
að vatnaði inn í stýrishúsið. Sjórinn
rann brátt úr brúnni, út um dyrnar
og niður í íbúð skipstjóra. Skipstjóri
var kominn upp. Hann skipaði að
leggja stýrið hart í bakborða og binda
það. Þeir vissu, að fiskur og salt í
lestinni hafði kastazt til og ekki þyddi
að reyna að ná skipinu upp í fyrr en
búið væri að jafna þar til. Allar
lifrartunnurnar og flest lauslegt tók
fyrir borð. Niðri í vél og kyndistöð
var ömurlegt um að litast. Þegar
skipið kastaðist á hliðina, hentust
gólfplötur úr kyndistöðinni út í síður,
en sjórinn fossaði niður um ristina og
í gegnum bakborðsloftventilinn, sem
lá í sjó. Hágluggi á vélarúmi var
óþéttur, og einnig þar kom sjór niður.
Aftur í káetu hentust þeir, sem
voru í kojum bakborðsmegin, fram
úr, en í sömu mund fossaði sjór niður
í ká etuna. Loftræstirör, sem lá upp
í gegnum bátaþilfarioð, hafði kubbazt
í sundur, og vegna þess að skipið lá
á hliðinni, fossaði sjórinn inn í
kojuna, þar sem Vilhjálmur lá
handleggsbrotinn og sárþjáður.
Vilhjálmur reyndi að komast upp úr
kojunni, en straumurinn var slíkur og
hann sjálfur dasaður, að hann hafði
ekki afl til þess að rísa upp og flaug
nú í fyrsta skipti alvarlega í hug, að
nú mundi hann drukkna. í sama bili
komu þeir Hilmar loftskeytamaður
og Gísli Kristjánsson háseti honum til
hjálpar og drógu hann út úr kojunni.
Einhver þreif vatteppi, og þeir
hjálpuðust að því að troða teppinu
saman vöðluðu upp í loftæstirörið og
stöðva sjórennslið niður í káetuna. En
sjórinn streymdi niður um ventilinn
yfir kyndistöðinni, og það var orðinn
ískyggilega mikill sjór í vélarúminu.
Hásetarnir í lúkarnum höfðu allir
að einum undanteknum, sem var
veikur, sjóbúizt og biðu lags að
komast aftur þilfarið. Þeir lögðu af
stað einn eftir annan, handfetuðu sig
kulmegin í skjóli við lunninguna og
héldu sér í vörpuna, sem hafði
stokkfrosið eftir áð skipið lagðist.
Bylurinn æddi, og þeir vissu, að ólags
var von á hverri stundu. Þeir komust
allir aftur ganginn og inn í
yfirbygginguna að aftan. Þeir fóru
rakleitt niður í vélarrúm og ætluðu
þaðan gegnum tunnelinn, sem liggur
fram úr kyndistöðinni og milli
kolaboxanna fram í afturlestina, en
þar var ekki greitt aðgöngu. Mikill
sjór var í kyndistöðinni, sem hafði
sjóðhitnað af katlinum, og þegar þeir
komust fram í tunnelinn, var lúgan
fram í lestina föst. Allt var fullt af
gufu og reyk of sjórinn, sem nú
hitnaði æ meir frá katli og eldholum
gerði mönnum lífið næstum
óbærilegt. I tunnelnum var hann svo
djúpur, að aðeins höfuðið stóð upp
úr. Þorgils Barnason var kominn
fram í tunnelinn og reyndi ásamt
fleirum að opna lúguna, en hún var
óbifanleg. Þeir fengu sér ,,slæs'' úr
kyndistOðinni, og með honum gátu
þeir loksins mölvað lúguma fram í
lestina. Engin raflýsing var í lestinni,
Tallin & Kristjansson
Barristers and Solicitors
501-55 Donald St.
Winnipeg, Manitoba
R3C 1L8
942-8171
en kerti stóðu í stjökum hér og þar.
Þeim lánaðist að kveikja og tóku til
að kasta fiskinum, sem henzt hafði út
Framh. á bls. 7
MESSUBOÐ
Fyrsta Lúterska
Kirkja
JOHN V. ARVIDSON
PASTOR
10:30 a.m. The Service followed
by Sunday School & coffee hour.
BARDAL
FGNERAL HOME
AND CREMATORIOM
W/innifxgs original Bardal Funeral Home has
VVbeen seruing the city's needs since 1894.
Bardal Funeral Homes offers a wide uarietu of
traditional and modern seruices forall faiths.
For consultation contact Dauid Pritchard or
Jack C. Farrell.
CALL 774-7474
24 Hours a Day
843 Sherbrook Street