Kirkjublaðið - 01.09.1896, Blaðsíða 15

159
ÍífiS. Munið eptir þessu, kæru börn. Hveruig ættí orS Gíuðs að
geta nefnzt ljós á yðar vegum (Sálm. 119. 105.) nema því að
eins að þjer hafið það til að 1/sa yður með. Menn kveykja ekki
ljósið, segir frelsari vor, til þess, að setja það undir mæliker, held-
ur yfir ljósahaldinu, svo það lýsi öllum þeim, sem í húsinu eru.
Svo lysi yðar ljós fyrir mönnum, að þeir sjái yöar góðverk og
dýrki yðar himneska föður (Matth. 5. 15.—16.). Heyrið það! börn
mín góö; það eru yðar góðverk, sem mennirnir umhverfis yður
eiga að sjá, en ekki myrkraverk heimsins undir kristilegu yfir-
skini. Eptir þessari kenningu ber yður nú að afleggja hátíðlegan
eið, svo látandi eið, að kristin trú hjá yöur skuli eigi að eins
heyrast á vörunum, heldur og sjást í verkinu. Það er auövelt
fyrir þann, sem hefir óvandað hugarfar, að lofa og sverja: að hann
alla sína æfi skuli afneita djöflinum, verkum hans og athæfi, en
hlaupa síðan innan stundar í liö með honum og hans erindsrekum
hjei' í heimi í því, að spilla Guðs akri; það er hægt fyrir svik-
sama og óorðheldna mannsnáttúru, að lofa og sverja þríeinum
Guði sterka og ávaxtarsama trú, en bera síöan velflesta, ef eigi
alla, vantrúarinnar eiturávexti. En ærleg og Guði kær náttúra
getur þetta ekki. Hún sver eiöinn að vísu, bæði eptir skyldu og
af fúsum vilja, því hún vill komast í samband við Guð og lifa i
elskunni til hans; en hjartaö titrar og skelfur; innri maðurinn
grætur af tilfinningu nálægðar Guðs allrahelgustu hátignar og eig-
in óverðugleika, sem og þeirrar þungu byrði, sem maðurinn á
þessum degi leggur á sínar veiku herðar. ÞaS hjarta er haröara
en stál eða steinn, sem getur með rósemi og tilfinningarleysi heyrt
skírnareiðinn staðfestan á vörum hinna ungu, en sjálft þó er sjer
þess meðvitandi, eða að minnsta kosti ætti að finna það, að það
er orðið gamallt og gráhært í þjónustu syndarinnar, þó aldur lik-
amans sje, ef til vill ekki orðinn mjög svo hár, því það þarf ekki
langa æfi til þess, að komast á hið hættulega stig andvaraleysis og
kaldsinnis, á hina banvænu leið til eilífs dauða. Sólin getur þó
þítt hinn kalda ís, og leiptur skýjanna hefir molað sundur hin
hörðustu björg; en kaldsinni manna hæSist að ilgeislum Guðs eil-
ífu kærleikssólar og stendur óhaggað fyrir hinum dynjandi þrum-
um lögmálsins, og sjálfur himininn úthellir beisku táraflóði yfir
eymd þeirra og andlegum dauða, því þá sýnist sem sjálfu al-
mættinu verði ráðafátt, svo það ekki geti bjargað. Kæru börn!
gætið yðar í Guðs nafni, því hjer er ekki um hjegómamál að ræða.
Frelsari yðar mætir yður nú sjálfur í dag, og breiðir móti yöur
sinn blessaðan miskunnarfaðm, svo segjandi: »Ungu bræður mínir
og systur! Hvað þjer nú ætliö að gjöra, þá gjörið það nú með