Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1914, Side 104

104
af falnum er nær sexstrent, þannig að upp af eggjun-
um á fjöðrinni eru mjóir fletir sléttir og hryggurinn á
fjöðrinni er einnig iátinn halda áfram upp áfalinn; en
mjög er þetta óljóst vegna ryðskófa; þar sem mætast
falur og fjöður virðist votta fyrir smáhúð eða svo sem
tvöföldum hring umhverfls; er falurinn um 9 cm. að
lengd upp frá þeim hringjum, en eggjar byrja á fjöðr-
inni um 8 cm. fyrir neðan þá. Breidd hennar er að-
eins 1,3 cm. við hringa; smábreikkar hún og verður
mest 3,9 cm., um 11—12 cm. fyrir neðan hringana, en
mjókkar síðan fram í odd með nær beinum eggjum.
Lögunin er falleg og frábrugðin þeirri sem er á flest-
um fornum spjótum, er hér hafa fundist. Spjót þetta
virðist hafa verið heldur mikið til þess að vera skot-
spjót, fremur gert til að vera helzt höggspjót. Odd-
urinn er nú 310 gr. að þyngd. Hann fanst í túninu
skamt fyrir neðan bæinn í örnólfsdal vorið 1912 við
túnasléttun, og var þá litlu lengri falurinn, en molnaði
síðan af honum.
6519. 28/10 Legsteinn, ferstrendur baulusteinn, 1. um 125 cm., br. 21
cm., þ. 16 cm., beinn og jafn. Á öðrum breiða fletin-
um er svofeld áletrun með latínuleturs-upphafsstöfum í 23
línum,stafh.4—4,5. cm.: HIER • LI6 | GIA | MOLLDER ]
ÞORDAR | SAL- | BRANDS | SONAR | S I DEIDE | A-
70 ARE | SINS | ALLD^S | 1780 | [Hér eru 4 deplar í
röð] HINN | FROME | SA ED | FRAM | GEINGUR I |
EINFELLDN(E) | SINS IIDTA (þ. e. hiarta, hjarta) |
MUN LATA | FARSÆL | B0RN | EFlb SIG. Um línu-
skiliu milli 11. og 12. línu er steinninn brotinn í sund-
ur. Einföld strik eru utan á brúnunum efst.
6520. — Legsteinn, 5—6 str. baulusteinn, 1. 83 cm., en ekki heill,
vantar framan af; breidd 20 cm. og þykt 15 cm. Áletr-
unin er með latínuletursupphafsstöfum, hæð um 5 cm.,
á 3 hliðum, fremur óglögg, í 3 línum, sín á hverri hlið-
inni og her að lesa miðlínuna fyrst:----------EIRN
GVDHRÆDDVR1) : Mj[ANN]------------------VLFS SON
I GVDE SOFNADVR | A 50 ARE S(IN)S ALLDVRS —
--------Vantar framan af 2 fyrri línunum, en aftan
af hinni síðustu, því að hún byrjar við þann endann,
sem heill er. — Sennilega frá síðari hluta 18. aldar.
‘) Hér, og máske víðar, virðast vera settir deplar á milli orða.