Tíminn - 31.12.1872, Blaðsíða 6

18
undir berum himni, að freista til þess, að beið-
ast gistingar, og reið því Flœrðin á vaðið, (því
liún var hvívetna fyrir svörum á ferð okkar). Hún
spurði nú Einvald, hvert þær systur væru gengn-
ar til rekkju, og hvert við mundum geta fengið
þar húsaskjól yfir nóttina. þegar Einvaldur heyrði
þetta, kom heldur en ekki snúður á karlfuglinn,
og mælli hann þannig: «Auðlegð fer hvorki dag
eða nótt úr rúminu, því systir hennar situr æön-
lega á stokknum, og kvelur hana og naumlega
held jeg að Nízka gefi samþykki sitt til þess, að
þið fáið hjer inngöngu, nema hún viti, að þið
hafið því meira skotsilfur meðferðis». Við sögð-
um honum hreint og beint, að við hefðum engan
einasta skilding, og gætum engan veginn borgað
næturgreiðan í þetta sinn. Hann gekk inn í bæinn
og skellti grimmdarlega hurðum; en við skunduð-
um fram í hlaðvarpan og hvíldum okkar lúnu
bein i snæskaíli, er þar var. Nú leið og beið,
og við vorum að skrafa og skeggræða um hver
úrslit mál þetta mundi fá, og var Flœrð miklu
vonsterkari en jeg, að hún fengi inngöngu í bæinn.
Loksins kom Einvaldur fram, og var fremur úfinn
i bragði. Hann sagði okkur að þær systur vildu
hafa tal af okkur, og risum við því upp og fylgd-
um honum inn löng og krókótt göng, þar til er
við komum inn á baðstofupall. — Þar lá Auðlegð
í glæsilegri lokrekkju, og heljarmikil Ijósakróna
sveimaði uppi yfir henni. Nízka sat þar flötum
beinum á gólfinu, og var að reita grátitling. Þær
spurðu okkur út í alla heima, um ætt og óðul,
og þar næst fórum við að hefja máls á því, hvert
þær vildu miskuna sig yfir okkur um nóttina. Jeg
bar það fram með hógværð og auðmýkt eins og
mjer er lagið. — En Flœrð tók upp hjá sjer stór-
an gullhamar og sló honum ótt og tílt í kringum
þær systur. Hún kvaðst hafa farið um alla ver-
öldina, og hvívetna heyrt rómað rausn og stór-
mennsku þeirra systra, og þess vegna hafl hún
gjört sjer ferð á hendur, til þess annaðhvort að
geta staðfest, eða borið til baka þennan orðróm.
— Þegar við höfðum lokið ræðu okkar, hvíslaði
Nízka einhverju að systur sinni, svo hún reis upp á
stokkinn, stundi hátt og mælti: «^að ætti jeg að
muna skækjan þín! hve henni Drambsemi móður
minni var illa til hennar Hreinskilni móður þinn-
ar — og þess bað hún mig á dauðastundinni, að
skjóta aldrei skjólshúsi yfir afkvæmi fjandkonu
sinnar. En þjer — sagði hún í því hún sneri
sjer til Flœrðar «eru æfinlega velkomin hús mín,
pú œttir að njóta nafns, pó eltlci vœri annað“. Nú
sá jeg mína sæng upp reidda, segir Auðmýkt. Kvaddi
þær allar og lötraði hrygg í huga fram aptur, og
heyrði jeg að Einvaldur var stöðugt ( hælunum
á mjer, með 3 álna langa veldispíru, sem glumdi
í við hvert fótmál. — Þegar jeg kom út, fór
jeg að litast um, hvar bezt mundi vera að fyrir-
berast um nóttina, og varð mjer þá litið á dálít-
inn kotbæ neðanvert í túninu, sem jeg áleit vera
hjáleigu. Jeg gekk ofan í túnið, og sá jeg þáað
kona slóð í dyrum úti, þrekleg ásýndum og hrein-
lega búin. Jeg heilsa henni kurteyslega og spyr
hana að nafni. Hún kveðst heita Fátœkt, og ráða
þar húsum. Hún biður mig um að ganga inn og
þiggja beina, og það tók jeg mjer sem nærri má
gela með mestu þökknm. Jeg átti þar líka ágæta
nótt, og um morgunin leiddi Fátœkt mig úr garði
og gaf mjer nesti og nýja skó. Áður en við skild-
um, sagði jeg henni sögn mína kveldið áður, og
ráðlagði hún mjer að hirða ekki neitt um sam-
fylgd Flœrðar; kvöddustum við síðan með mestu
bliðu, Fátœkt gekk brosandi heim aptur, en jeg
hjelt áleiðis.
(Útlagt eptir gömlum handritum úr dæmisögum
hins «útlifaða tima«).
STUTT OG LAGGOTT.
Hattasmiður nokkur tók sjer bólfestu í borg
einni, og vildi fá sjer einkennisspjald fyrir sig
með laglegu innihaldi, til að hengja upp yfir hús-
dyrum sínum. Hann bjó þá sjálfur spjaldið til,
eins og hann hafði bezt vit á, og stóðu á því þessi
orð: Pjetur hattasmiður býr til og selur hatta fyr-
ir peninga út i hönd, og neðan undir þessu var