Fjölnir - 01.01.1847, Síða 20

20
mjúkasta bjartanu Imggun þaö Ijær,
horfinnar ástar er söknuöur slær,
hennar að minnast og harma.
Systir mín sat kafrjóð og kepptist við að sauma.
"Jjessu cr, held jeg, lietur snuið” sagði jeg Jiá, ”og þú
hefur náð bragarhættinum dável; jaað hef jeg sjeð, {ió jeg
skilji ekki sjálft kvæðið. Jú átt gott. að geta skilið
{ijóðverskuna, og {iað væri vel gert af {>jer, að kenna mjer
dálílið líka. Mjer er kvö! í að skilja ekkert af {iví, sem
{ieir hafa gert, hann Schiller og aðrir á Jjóðverjalandi.”
’Hvar hefurðu náð [lessum vísum” sagði systir mín, og
sá jeg hún var bæði sneypt og reið; ”jeg hefalltaf haldið
mjer væri óhætt að trúa {ijer, og {)ú mundir ekki taka
neitt í leyfisleysi”. Mjer varð liilt við þetta. ”5aðhefjeg
ekki heldur gert” sagði jeg og var stultur í svari; ”þú
gafst mjer um daginn nokkrar sveskjur, eins og [ní líklega
manst, og vafðir kvæðinu utan um Jiær; [lað var að sönnu
uppkast, en jeg hjelt mjer væri leyíilegt að lesa {)að,
fyrst [ní leyndir {>ví ekki meir enn soria. Jeg hef aldrei
haft það yfir fyr cnn núna, og j>ví síður hef jeg sagt frá,
aö þú hafir snúið [iví”. ”BIessaður! jeg ætla að hiðja þig
að gera það ekki heldur. Mjer er ekki mikið um [iað
breiðist, út, að jeg sje að fást við fiess háttar; [>að hefur
aldrei þótt mikil prýði á kvennfólki”. ”Vertu öldungis
óhrædd” sagði jeg svo blíðlega, sem jeg gat; ”en takist
[>jer ekki ver í annað sinn, heldjeg {>ú ættir að bera það
optar við; jeg skal hjartans-feginn eigna mjer allt, sem
[>ú gerir — en það er samt reyndar skömm; þessu ráði
verö jeg að sleppa”. ”5>jer er það held jeg óhætt” sagði
systir mín, og var nú orðin eins hýr og áður. ”Jeg yrki
varla svo mikið, að okkur verði vandræði úr skáldskapnum
mínum, En þú hafðir eitthvaö eptir sjálfan þig, það held
jeg verði gaman að heyra”. ”Já, [>að er satt” sagði jeg;
”{>að voru tvö smá-kvæði; annað er síðan í hittifyrra, og