Fjölnir - 01.01.1847, Blaðsíða 10

10
Hvernig lízt þjer núna á fjalliö?” ”EUki nema vel” sagði
systir mín ”það er fallegt og farið að verða sumarlegt;
en sona Iitur það út á hverjum degi; þú verður að sýna
mjer eitthvað meira”. ”Jeg er að draga [)ig dáltið á því,
sem hezt er; sjerðu nú rindana þarna upp á Bröttuskeið
sunnanverðri? J>eir eru fagurbleikir; manstu, hvernig þeir
eru að sjá í þurrki?” jietta seinasta sagði jegsvo horg-
inmannlega og með svo miklum spekirigssvip, að það
var auðsjeð á öllu, jeg þóttist hafa sagt eitthvað merkilegt.
Systir rnín horíði stundarkorn á rindana, og sá jeg, hvernig
hýrnaði yfir henni. ”jþú ert mesta gersemi” sagði hún
þá ”og bezti frændinn, sem jeg á — það eru alltsaman
grös, það er ógn af blessuðum grösum!” Nú líkaði mjer
fyrst, hvernig gekk. Systir mín leiddi mig við hönd sjer,
lagaði á mjer hattinn og strauk hárið frá enninu á mjer,
en jeg hristi það jafnótt niöur aptur, og horfði ýmist á
hana eða tórnar bleiku, og bað með öllu móti, að hún
þegði um grösin, og tæki mig svo einhvern tínia einan
með sjer upp á Bröttuskeið, svo við heföum bæði tvö
sómann af þessari uppgötvun, og grösuðum meira enn dæmi
væru til. Hún lofaði mjer því loksins, og þá var jeg í
mínum augum sæll eins og kóngssonur, og bugsaði til
grasanna með hreinni og vonarfullri gleði. jiessháttar
tilhlökkun verður valla lýst, og engum getur auðnazt að
njóta hennar fyllilega, nema unglingum á mínu skeiði.
Jessi systir mín, sem jeg kallaði, hjet Hildur Bjarna-
dóttir, og var eirikabarn prestsins á B"". Við höfðum
alizt upp saman, frá því jeg var 4 vetra; þá missti jeg
foreldra niína, hvort á eptir öðru. Sjera Bjarni tók mig
þá í fóstur, og ól hann mig upp, eins og jeg væri hans
sonur. Hann haföi átt móðursystur mína, en missti hana,
þegar jeg var barn. Frá þeim tíma bjó hann allt af með
bústýru, og bar ekki á öðru, enn það færi nógu vel. Hann
var líka ríkismaður, og fluttust honum föngin víða að, svo
enginn gat vitað, nema kunnugir, þó eitthvað þryti á heima-