Morgunblaðið - 28.03.1999, Qupperneq 41
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 28. MARZ 1999 41
fellsbænum og innsýn í annað sam-
félag. Þar gat ég veitt niðri á höfn,
sprangað um í skrúðgarðinum (horft
á sætar stelpur), spilað fótbolta með
Skallagrími og á kvöldin: besta
kvöldkaffí sem ég hef fengið, fyrr og
síðar. Því Gerða var alveg frábær
heim að sækja. Það mátti aldrei
vanta neitt, það var séð fyrir öllu og
maður hreinlega lifði eins og prins.
Þegar ég hugsa aftur, þá finn ég
fyrir afskaplega mikilli hlýju og
björtu ljósi. Þannig var Gerða, og þó
að maður hafí í lokin fjarlægst og
farið út í heim þá var Gerða alltaf í
sambandi. Afmæliskort og jólakort á
hverju ári. Alltaf áhugi á því sem
maður var að gera. Og núna síðustu
jól og áramót, þá var Gerða orðin
tæknivædd og hafði sent mér raf-
magnspóst, tvisvar, en síðasta bréf-
inu hafði ég ekki svarað. Því svara
ég núna.
Elsku Gerða mín. Ég þakka þér
fyrir allt sem þú gafst mér og öllum
sem kynntust þér, þú barst ljós í
þennan heim og þú ferð sem Ijós.
Guð blessi Guðmund, Geir, Unnar
og Sigga og styrki þá í þeirri sorg
sem við þurfum öll að horfast í augu
við. Standið sterkir.
Elsku Gerða, María biður að
heilsa. Góða ferð.
Marteinn.
Það er hnípinn vinahópur sem
kveður hana Gerðu í dag, hana sem
setti sinn sterka svip á allar okkar
samverustundh’ með hlýju og húmor
sem var einhvern veginn engum
öðrum líkur.I þessum vinahópi voru
sjö skólabræður og eiginkonur
þeirra. Reyndar er þetta í annað
sinn sem höggvið er skarð í þennan
hóp því fyrir nokkrum árum lést
einn skólabróðir okkar einnig af
slysförum.
Þessi litli hópur hefur hist reglu-
lega í 30 ár, nú síðast í Reykjavík í
janúar. Þar eyddum við saman ein-
um degi og létu þau hjón Gerða og
Guðmundur ekki sitt eftir liggja í
þvi að gera daginn sem ánægjuleg-
astan. Við hlökkum ævinlega mikið
til þessara samfunda þar sem
fölskvalaus gleði og ánægja yfir því
að vera saman ræður ríkjum. En nú
er skarð fyrir skildi, engin Gerða til
þess að strá um sig gullkornum og
gæta hans Guðmundar síns. Hennar
verður sárt saknað.
Gerða var ákaflega athugul og
vakandi fyrir umhverfí sínu. Hún
var hlýleg og glaðleg í framkomu en
þó jafnframt fóst fyrir ef þvi var að
skipta. Þessir eiginleikar hafa áreið-
anlega nýst henni vel i starfi sem
ljósmóður og við ungbarnaeftirlit.
Mestan áhuga hafði Gerða þó á
fjölskyldunni, Guðmundi sínum sem
hún bar mikla umhyggju fyrir og
sonunum þremur sem hún var ákaf-
lega stolt af. Það mátti glögglega
finna að það voru þeir sem skipuðu
stærstan sess í lífi hennar.
Við vitum að Gerða trúði á að líf
væri að loknu þessu og ef það er rétt
þá er víst að vel hefur verið tekið á
móti henni þar sem hún er nú. Við
sem eftir lifum eigum fallegar og
ánægjulegar minningar um góða vin-
konu sem veitti birtu inn í líf okkar.
Við sendum Guðmundi vini okkar,
sonunum þremur og allri fjölskyldu
þeirra hjóna innilegar samúðar-
kveðjur og vonum að Guð leggi þeim
líkn með þraut á erfiðum tímum.
Guð blessi minningu mætrar
konu.
Sigmundur og Minnie,
Sigurður Rúnar og Edda,
Guðmundur Helgi og Sigríður,
Guðmundur B. og Atli. \ '1
Baráttukonan, húmoristinn og
mín elskulega vinkona lést af slys-
forum við vinnu sína 18. mars síðast-
liðinn.
Ljósmóðir, ég held að ekki sé til
fallegra starfsheiti og oft erfitt að
standa undir því, en þú gerðir það
svo sannarlega. Vegna búsetu
fékkstu ekki notið allra hæfileika
þinna, en naust trausts og vináttu
lækna og samstarfsfólks. Þó þú vær-
ir hæg og létir lítið fara fyrir þér
varstu föst fyrir og ákveðin þegar
þér þótti svo við horfa. Þú hikaðh-
ekki við að fara með þín mál í ráðu-
neytið, ef þér þótti á þig hallað í
launamálum. Þær ljósmæður sem
þekktu þig öfunduðu þig og dáðu.
Þú varst hetjan í okkar augum eins
og ég sagði þér svo oft. Þú varst
minn sálusorgari í starfi. Þá kom
fram hversu sterk og hreinskilin þú
varst, þess vegna var svo gott að
tala við þig. Þú hjálpaðir mér í gegn-
um margra ára einelti sem ég varð
að þola í starfi af kollegum okkar og
ég man hve vel þú skynjaðir hvernig
mér leið á nýjum vinnustað. Eins og
ég væri komin hálfa leið til himna-
ríkis. Þú fórst að hlæja og sagðir:
„Ég kem bráðum, þegar Unnar fer í
skóla á höfuðborgarsvæðið." Því
miður kemur þú ekki hingað, en
fórst alla leið til himnaríkis. Ég bara
spyr: Hvert á ég að hringja, á hvaða
línu á ég að gráta núna, hlæja og
ekki síst fá næringu beint í æð frá
svo hreinskilinni og góðri mann-
eskju? Kímnigáfa þín var einstök og
veitti mér margar ánægjustundir,
sem munu glóa í minningunni.
Ég hringdi í þig, daginn áður en
þú fórst í þessa örlagaríku hinstu för
til að þakka þér fyrir bréf sem ég
fékk deginum á undan og um leið að
fræða þig um fyrirlestur sem ég var
á og ég ætlaði að senda þér ljósrit
af. Svona skiptumst við á upplýsing-
um um fagið og hvaðeina sem okkur
bjó í brjósti. Ég syrgi góða konu og
góða vinkonu. Ég votta Guðmundi,
Geira, Sigga og Unnari mína dýpstu
samúð í missi þeirra.
Nú hljóð er stund, svo helg og fríð,
að hjarta kemur minning blíð.
Hún sendir huga bros þitt bjart,
blessar, þakkar, þakkar allt.
Hún minnir sál á sorgaryl,
sendir huggun hjartans til.
(Steinunn Þ. Guðm.)
Hanna Jónsdóttir.
Grannkona mín góð, Gerða Arn-
leif Sigursteinsdóttir, er látin, svip-
lega og langt um aldur fram.
Betri og reglusamari nágranna er
vart hægt að hugsa sér en þau hjón
Gerðu og Guðmund.
Heilsugæsla er heillandi starfs-
vettvangur. A Heilsugæslustöðinni í
Borgarnesi áttum við einnig samleið
í tólf ár, hún ljósmóðir, ég hjúki’un-
arfræðingur.
Frá Borgarnesi er sinnt flestum
þáttum heilbrigðisþjónustu í hérað-
inu og reynir oft á þrek einstakra
starfsmanna í dagsins önn og allan
sólarhringinn, ef svo ber undir.
Gerða gekk heil að hverju verki,
nákvæmni og skipulag var henni
eðlislægt. Fumlaus var hún og vönd
að virðingu sinni.
Samstarf okkar tveggja var, eðli-
lega, oft mjög náið. Stundum nálg-
uðumst við sameiginleg viðfangsefni
með ólíkum hætti og reyndum stöku
sinnum á þolrifin hvor í annarri, en í
sameiningu tókst okkur að ná settu
marki. Ánægju- og gleðistundir átt-
um við óteljandi í leik og starfi.
Oneitanlega hefur áferð ljósmóð-
urstarfs í landinu tekið breytingum
frá því er Gerða lauk námi. Af dugn-
aði tókst hún á við og tileinkaði sér
með prýði nýjungar í heilsugæslu á
tímum umbrota og framfara.
Hún Gerða hlúði vel að öllu sem
henni var falið, hvort heldur var
gróðurinn í garðinum hennar, vel-
ferð verðandi foreldra og korna-
barna eða fjölskyldan hennar.
Öllu er afmörkuð stund. Lífið og
dauðinn haldast í hendur, náttúran
hefur sinn gang og hann er stundum
torskilinn og sár.
Gerða átti sterka trú, hún var fyr-
irhyggjusöm og staðföst. Það var
eins og hún væri ávallt reiðubúin að
taka því sem að höndum bar.
Hún valdi sér eitt fegursta starfs-
heiti sem til er, ljósmóðir. Metnað-
arfull, farsæl og glöð hélt hún því á
loft til æviloka.
Skjólstæðingar hennar eru orðnir
mai’gir og víða verður hennar sakn-
að. Sárastur er þó söknuður fjöl-
skyldu hennar.
Guðmundi og drengjunum þeirra,
Geir, Sigurði Erni og Unnari, biðj-
um við blessunar.
Guðrún Broddadóttir
og fjölskylda.
• Fleiri minningarfrreinar um
Gerði Arnleifí Sigursleinsdóllur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
GUÐMUNDUR
ÞORSTEINSSON
Guðmundur
Þorsteinsson var
fæddur í Langholti í
Flóa, hinn 25. júní
1904. Hann lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 20. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Helga Einarsdóttir,
f. 6. okt. 1873, d. í
nóv 1918 (í spönsku-
veikinni) og Þor-
steinn Sigurðsson, f.
25. aprfl 1869, d. 1.
des. 1935. Guð-
mundur var eitt af tólf börnum
þeirra hjóna er á legg komust.
Þau eru í aldursröð: Margrét
(látin), Ingólfúr (Iátinn), Sigurð-
ur (látinn), Hermann (látinn),
Guðmundur (látinn), Einar (lát-
inn), Ingibjörg, Jóna, Rós, Olöf
Helga (látin) og Ólafur.
Hinn 4. júní 1938 kvæntist
Guðmundur eftirlifandi konu
sinni, Þórdísi Guð-
mundsdóttur, f. 1.
janúar 1913. Þeim
varð eigi barna auðið
en tóku kjörson, Guð-
mund Þóri, f. 27. júlí
1944. Kona hans er
Sigríður Agústsdótt-
ir. Þeirra börn eru:
Ágúst Már, f. 26. des.
1970, og Þórdís, f. 23.
ágúst 1972. Áður átti
Guðmundur Þórir
Einar Sveinbjörn, f.
20. febrúar 1964.
Guðmundur vann á
búi foreldra sinna, uns hann fór
til Kanada árið 1928. Þar var
hann til sjós með bróður sínuin
Sigurði, en hann hafði farið
þangað á undan honum. Sigurður
varð seinna togaraskipstjóri í
Grimsby á Englandi og bjó þar til
æviloka. Guðmundur vann einnig
við landbúnaðarstörf þar vestra,
en alkominn heim kom hann árið
1930. Fljótlega eftir heimkom-
una hóf hann nám í bifvélavirkj-
un hjá Agli Vilhjálmssyni og
var Guðmundur í hópi þeirra
fyrstu sem luku sveinsprófi í
þessari grein árið 1936. Guð- _
mundur var einn sá fyrsti sem
hóf að rétta bifreiðir hér á
landi, skemmdar eftir óhöpp.
Hann vann svo alla tíð við bif-
reiðaréttingar uns hann varð að
láta af störfum eftir sjötugt.
Guðmundur vann á hinum ýmsu
bifreiðaverkstæðum gegnum
árin, meðal annars hjá Sam-
bandinu við Hringbraut, en á
réttingaverkstæði þess var
Guðmundur verksljóri. Síðan
vann hann nokkur ár hjá Bfla-
smiðjunni við Laugaveg, og svo
seinustu árin var hann með eig- ri •'
ið verkstæði í bflskúr sínum á
Laugateigi 9. Guðmundur var
einn af stofnfélögum Félags bif-
vélavirkja og í stjórn þess, fyrst
1937-1940, 1945-1954 og svo
1957-1959, lengst af sem gjald-
keri.
títför Guðmundar fer fram
frá Laugarneskirkju á morgun,
mánudag 29. mars, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Á morgun er komið að því sem ég
var búinn að kvíða fyrir alllengi, en
er samt óumflýjanlegt, en það er að
kveðja hann föður minn hinsta
sinni. Einhvern veginn fannst mér
hann alltaf eiga að vera til, þrátt
fyrir hans háa aldur. Auðvitað er
þetta eigingirni og ekkert annað,
því hvfldin er þeim góð sem
göngulúnir eru eftir langa vegferð.
Og nú þegar ég sit hér og festi
þessar línur á blað, koma minning-
amar upp í hugann. Mínar fyrstu
minningar um föður minn tengjast
bflum, enda var hann bifvélavirki að
mennt og vann við bflaréttingar alla
tíð síðan hann lauk sveinsprófi í bif-
vélavirkjun 1936. Hann mun líklega
hafa verið einn sá fyi’sti ef ekki sá
fyrsti sem gerði réttingar að aðal-
starfi við bfla og vann hann við þær
alla tíð uns hann lét af störfum um
eða yfir sjötugt, eftir að hafa slasast
á öxl er varð til þess að hægri hönd-
in varð honum erfíð til vinnu og því
sjálfhætt, enda árin orðin mörg.
Ég minnist þess einnig er ég var
lítill drengur og hann kom heim í
hádeginu í mat eins og þá tíðkaðist
að þegar hann svo lagði sig aðeins
eftir matinn skreið ég upp á legu-
bekkinn til hans og kúrði mig niður
við hlið hans. Þá var stórri og
sterklegri hendi strokið yfir lítinn
koll. Faðir minn var á yngri árum
rammur að afli, enda hafði hann
stundað kappróðra á árum áður og
unnið til verðlauna í þeirri grein.
Nú mun slík íþrótt ekki stunduð.
og ég minnist þess líka hve mikill
listasmiður hann var á bæði járn
og tré. Ég man vel litla fallega bát-
inn sem hann tálgaði handa mér og
alla fuglana sem hann dundaði sér
við að tálga úr ýsubeini eftir kvöld-
mat þegar hann var að hlusta á
fréttirnar.
Faðir minn var það sem kallað
var „gamaldags" í orðsins bestu
merkingu þó. Hann vann fyrir sínu
og tók engin lán. Honum var ekkert
rétt upp í hendurnar. Borgaði allt
með peningum. Ávísanahefti eign-
aðist hann aldrei. Að taka lán fyrir
því sem hann kallaði „óþurftir" var
ekki til hjá honum. Ekki miklaðist
hann af sjálfum sér og hafði lítið álit
á þeim sem það gera. Ef maður bar
undir hann einhverja sögu sem
maður hafði hejrt af kröftum hans,
og var sönn, eyddi hann þvi tali.
Vildi ekkert um slíkt tala. Tilfinn-
ingum sínum flíkaði hann ekki, en
stundum gat honum sámað ef hlut-
irnir gengu ekki eins og hann hefði
viljað. Og oft er ég hræddur um að
þar hafi ég átt einhvern hlut að máli
er ég í ungæðishætti unglingsár-
anna gerði eitthvað sem honum mis-
líkaði, því að hann var snyrtimenni
og vildi hafa sitt vinnuumhverfí
hreint og alla hluti á sínum stað. Oft
urðu árekstrar er ég í „flumbru-
gangi“ svo ég noti hans eigið orð,
gekk ekki um verkstæðið hans
heima á Laugateigi 9 eins og honum
líkaði eftir að ég hafði verið að rísla
mér eitthvað þar. Oft litu vinir og
kunningjar hans inn á verkstæðið til
hans, en ekki þó til þess að trufla
hann við vinnu sína. Honum var
ekkert um það gefið ef bfleigendur
sem hann var að vinna fyrir, komu
og trufluðu hann við vinnu sína.
Vildi reyndar helst ekki eins og
hann orðaði það „hafa þá hangandi
yfir sér“. Þeir þurftu ekki að óttast
að verkið væri illa unnið, svo vand-
virkur sem hann faðir minn var.
Oft undraðist ég hvernig hann
gat lagfært illa farna bíla í svona
litlu plássi, án allra þeirra tækja
sem nú þykja sjálfsögð við slíka
vinnu. En með handverkfærum sín-
um og logsuðutækjunum sem hann
var snillingur í að nota tókst þetta
með hugviti, útsjónarsemi og þolin-
mæði, og út fóru bflarnir sem nýir.
Réttingatjakk eignaðist hann svo
seinna, lítinn og þægilegan.
Barnabörnunum sínum vai’ hann
góður afi og oft hér á árum áður er
þau voru lítil voru þau á vappi í
kringum hann þar sem hann var við
vinnu sína og oft var peningi laumað
í lítinn lófa og ekki ætlast til þakk-
lætis fyrir. Og gott var að leita til
afa með bilað hjól eða leikfang.
Faðir minn hafði lítið álit á þeim
mönnum sem í krafti auðs og valda
telja sig yfir aðra hafna. Hann
hafði einnig sterka réttlætiskennd
og stóð því með þeim er minna
mega sín í þjóðfélaginu. Þegar svo
elli kerling fór að sækja að þeim
foreldrum mínum, varð ekki hjá
því komist að skipta um íbúð og
komast í aðra minni. Þau voru svo
heppin að komast inn á Dalbraut
21 í litla þjónustuíbúð þar sem
þeim leið vel. En ég fann þó að ein-
hver strengur slitnaði innra með
föður mínum er hann varð að yfir-
gefa það heimili sem hann byggði
og hafi átt frá árinu 1948 er við
fluttum á Laugateig 9.
Þar sem skammtímaminninu fór
að hraka hjá honum, enda orðinn
háaldraður, var hann aldrei viss
hvar hann átti heima eftir flutning-
inn. Og enn herti ellin tökin og fór
svo að hann varð að fara þangað
sem hann gat fengið sólarhringsum-
önnun sem ekki var í valdi móður
minnar að veita honum, enda orðin
all öldruð hka. Því var það svo, eftir
að hafa verið um hríð á sjúkrahúsi
að hann fékk inni á sjúkradeild
Hrafnistu í Laugarási þar sem hann
andaðist svo, eftir að hafa veikst illa
af flensu, að kveldi hins 20. mars.
Og nú þar sem ég sit og festi
þetta á blað er sem ég heyri hann
segja við mig, eins og svo oft áður er
honum ekki líkuðu hlutimir: „Svona,
hættu nú þessari bölvuðu vitleysu,
drengur." Ég kveð nú fóður minn
elskulegan og þakka honum allt sem
hann var mér. Guð geymi þig.
Guðmundur Þórir.
Nú ertu farinn frá okkur, elsku
afi. Við munum sakna þín og geyma
þær dýrmætu minningar sem við
eigum um þig. Þú vildir aldrei neitt
umstang í kringum þig og vildir
helst láta lítið fyrir þér fara. Þú
hafðir nú samt lúmskt gaman af því
er við komum til þín. Það má sko
með sanni segja að þér hafi fundist_
sælla að gefa en þiggja. Áttir til a<r
lauma að okkur smá glaðningi en
hörfa næstum á burt áður en við
náðum að segja takk.
Okkur fannst svo gaman að kíkja
inn í skúr til þín þegar þú varst að
vinna eða bara þegar þú sast og
varst að hlusta á útvarpið. Okkur
fannst skúrinn þinn eins og ævin-
týraheimur, fullur af undrahlutum.
Þú áttir oft eitthvað í pokahominu
handa okkur.
Við vorum kannski ekki alltaf
þæg og góð en þú varst samt alltaf,-
rólegur en ákveðinn ef eitthvað
bjátaði á. Þú kenndir okkur mikið
um landafræði enda hafðir þú svo
gaman af að ferðast og varst mjög
fróður um ókunn lönd. Og allar
bækurnar þínar; þú áttir svo mikið
af skemmtilegum bókum.
Við munum aldrei gleyma þér né
þeim stundum sem við áttum með
þér. Þegar við hugsum núna til
baka, þá er svo margt sem rifjast
upp en við viljum frekar kveðja þig
með fáum orðum og þökk í hjarta
fyrir okkar kynni. Okkur er huggun
í þeirri vissu að nú líður þér vel.
En gegnum þrungin tregatár
sá trúargeisli skín:
,Að allt sé gott, sem guð minn vill“ ~ -
- það græðir sárin mín;
því ég það veit, í sælu sal
þín sál er drottni hjá
og þessi trú og traust - það skal
mértárinþerraafbrá.
(Hannes S. Blöndal)
Þórdís og Ágúst Már.
Skila-
frestur
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-, fóstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir ,,
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.