Morgunblaðið - 21.05.1965, Blaðsíða 28

28
MORCU N BLAÐIÐ
Föstudagur 21. maí 1965
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
' — Þetta er skakkt hjá þér.
Þeir nota alls ekki gas núna.
Bub opnaði gangdyrnar og
renndi sér inn. Þarna var dimmt
og þögult í ganginum. Hann
hlustaði eítir fótataki. Ekkert
heyrðist. Hann reyndi ekkert að
opna bréfakassana, en kíkti bara
inn í þá. Þrír þeir fyrstu voru
tómir. f næstu tveimur voru bréf
. . hann gat séð röndina á þeim
koma upp á rifuna.
Hægfara fótatak heyrðist í stig
anum og hann athugaði forstof-
una vandlega. Þarna var enginn
felustaður. Hann vildi ekki koma
snögglega fram á tröppurnar úti
fyrir, því að mennirnir mundu
sjá hann og fara að geta sér til
um, hvað hann hefði verið að
gera þarna.
Hann settist niður á neðstu
tröppuna í stiganum og laut fram
og lézt vera að laga skóreimina
sína. Svo leysti hann hana, beið
þangað til fótatakið var komið
á næsta pall fyrir ofan hann og
tók þá að stinga reimunum gegn
um götin á skónum.
Fótatakið nálgaðist enn og
hann laut lengra fram. Svo leit
hann í áttina til hljóðsins. Það
var pils, sem var að fara fram
hjá honum . . . pils gamallar
konu, af því að það var svo sítt
. . . og fyrir neðan það voru
svartir sokkar og lágir, hælalitlir
skór.
— Er eitthvað að skóreiminni
þinni, drengur minn?
— Já, hann vildi ekki líta upp,
því að gerði hann það ekki
mundi hún bara halda fáram.
— Á ég að hnýta hana fyrir
Þig?
— Nei, takk. Hann leit upp og
brosti til hennar. Þetta var góð
gömul kona, með hvítt hár og
dökkbrún í framan.
Nýjasta hefti ICELÁND
REVIEW kynnir á fræSi-
legan hátt íslendinginn
LEIF HEPPNA.
Sendið ritið vinum og
yiðskiptamönnum yðar
erlendis.
Hafnarfjörður
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Hafnarfjarðarkaupstað
er að Arnarhrauni 14, simi
$0374.
Kópavogur
Afgreiðsla Morgunblaðsins í
Kópavogi er að Hlíðarvegi 61,
sími 40748.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
liw er að Hafnarstræti 93,
simi 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjafjörð
— Áttu hérna heima, drengur
minn
— Já, frú. Augun í henni voru
hvöss og glögg. Hann vonaði, að
hún sæi ekki, að hann var að
gera nokkuð, sem hann mátti
ekki. Og þó var þetta nú í raun-
inni engin synd, því að hann var
að hjálpa löggunni, en hann hafði
samt aldrei getað losnað við þá
tilfinningu, að setja ætti bréfin
aftur í kassana, ef ekkert var at-
hugavert við þau. Hann skyldi
tala um þetta við Vörð, þegar
hann kæmi heim. En nú brosti
hann bara framan í konuna, af
því að hann kunni vel við hana.
— Þú ert góður drengur, sagði
hún. — Hvað heitirðu?
— Bub Johnson.
— Johnson . . . Johnson . . Á
hvaða hæð áttu heima
— Efstu.
— Hvað . . . . þú hlýtur að
vera barnabarn hennar frú John
son. Þú ert góður drengur.
i* illll HBiWHWH—BM
44
Hún hélt áfram til dyra, taut-
andi: — Barnabarn hennar frú
Johnson. Það er gott, að hann
skuli vera hjá henni.
Bub var kyrr á neðstu tröpp-
unni. Hann hafði logið tvisvar
í röð. Þetta kom svo auðveld-
lega, að honum ofbauð, því að
hann hafði ekki einu sinni hikað
þegar hann sagðist búa í húsinu
og á efstu hæðinni. Þarna voru
tvær greinilega aðskildar lygar.
Hvað ætli mamma hugsaði?
Kannski ætti hann alveg að
hætta að gera þetta fyrir Vörð-
inn. Hann þóttist viss, um að
mamma vildi þetta ekkiv
En hann hafði unnið sér inn
þrjá heila dali í vikunni sem leið.
Þrjá heila dali og það í einu, og
mamma ætti að verða hrifin af
því. Þegar hann væri kominn
með mikið í viðbót, skyldi hann
segja henni frá því og þau mundu
hlæja og gerá að gamni sínu,
alveg eins og þau gerðu áður en
hún breyttist svona. Hann reyndi
að finna orð til að lýsa því,
hvernig hún hafði verið uppá
síðkastið . . . líklega bálvond.
Jæja, að minnsta kosti öðru
vísi en hún átti að sér, því að
hún var alltaf með einhverjar
áhyggjur út af peningum.
Hann opnaði þrjá kassa í röð.
Lykillinn var dálítið stirður í,
en þetta gekk nú samt. Hann tróð
bréfunum í stóru vasana á stuttu
úlpunni sinni.
Götudyrnar opnuðust hæglega.
Hann gekk hljóðlega út.
Mennirnir voru enn að tala
saman. Þeir litu ekki við. Hann
stóð hreyfingarlaus að baki þeim.
— Gallinn á svarta fólkinu er
sá, að það er ekkert framtak í
því. Það ætti að láta það hvíta
vita, að það lætur það ekki vaða
ofan í sig.
— Hvernig ætti að fara að
því? Þú ert alltaf að segja þetta
og ég hef ekki við að segja þér,
að þú veizt ekki um hvað þú
ert að tala. Maður getur ekki
haft neitt framtak, þegar hann
hefur ekkert að, hafa það með. .
Veiztu kannski ekki, að þeir
gætu alveg rutt þetta svæði ef
negrarnir f æru eitthvað að brúka
sig, Hvað geta þeir annað en. . .
Bub gekk framhjá þeim með
hendur í vösum, stanzaði snöggv
ast fyrir framan þá og leit eftir
götunni, rétt eins og hann væri
að hugsa sig um í góðu tómi,
hvernig hann ætti að eyða eftir-
middeginum.
Og þegar hann stóð þarna og
allt fólkið gekk framhjá, en
mennirnir tveir fyrir aftan hann,
þá fann hann til einhvers spenn-
ings. Það var svipaður hrollur
og hann fékk þegar hann horfði
á glæpamyndir. Þessir menn
fyrir aftan hann og allt þetta
fólk. sem framhjá gekk, vissi
ekki hver hann var eða hvað
hann var að gera. Þetta gátu vel
verið einmitt mennirnir, sem
hann var að reyna að hafa hend-
ur 1 hári á, og hann gat vel
gengið með sönnunina fyrir sekt
þeirra í vösunum.
Þetta var skemmtilegra og
meira spennandi en nokkuð, sem
hann hafði áður gert eða vitað.
Það var eins og að vera að lát-
ast leika í kvikmynd. En nú var
það raunverulegt, og hann sjálf-
ur að leika aðalhlutverkið.
Hann gekk hægt niður eftir
götunni, með hendurnar í vös-
unum og smjattaði á sínu eigin
mikilvægi. Hann stanzaði fyrir
miðjunni á húsinu þar sem sjálf-
ur átti heima og horfði á ten-
ingaspilið, sem þar var í gangi.
Stór maður hallaði sér upp að
bíl, sem stóð við stéttarbrúnina
og hélt á vinningnum í hend-
inni . . . fullar hendur fjár,
fannst Bub, þegar hann sá end-
ana á dollaraseðlunum. En, mað-
ur . . hvað hanfí var allur stór
. . stórir handleggir, herðar og
hendur og fætur. Hinir menn-
irnir voru í litlum hring kring
um hann og beygði sig niður
áður en þeir köstuðu teningun-
um, stóðu upp meðan þeir' voru
að kasta. —
Stóri maðurinn hélt áfram að
líta til beggja hliða. Bub leit
í áttina til að sjá að hverju hann
væri að gá Ríðandi lögreglu-
þjónn kom fyrir hornið að Sjö-
undutröð. Hesturinn lyfti létti-
lega fótunum og kom til þeirra
dansandi út á hlið. Bub starði á
báða eins og í leiðslu, því að
það var eins og þeir gljáðu í
sólskininu.
Snáfaðu! sagði stóri maðurinn
út um annað munnvikið.
— Bub hreyfði sig ekki. Hann
færði sig nær magra drengnum
sem var við hliðina á honum og
starði svo fast á höndina á hon-
um, sem var kreppt um tening-
ana.
— Snáfaðu burt, krakki, var
stóri maðurinn að segja. —
— Farðu fjandans til urraði
maðurinn og ýtti honum harka-
lega til hliðar.
Bub labbaði burt. Þessi stóri-
sláni, hvað heldur hann, að hann
sé? Hann kunni vel við tóninn
í sínum eigin orðum, og endur-
tók þau því með sjálfum sér á
göngunni. „Sláni! sláni!“.
Lykillinn í vasa hans hringlaði
skemmtilega þegar hann gekk, af
því að hann hringlaði við dyra-
lykilinn hans. Hann hljóp, svo
að hærra heyrðist í þeim. Svo
hljóp hann'spölkorn enn, en þá
var eins og hljóðið hætti, svo
að hann bægði á sér aftur og
tók að herma eftir danssporum
stóra hestsins, sem hann hafði
séð fara eftir strætinu, gljáandi
í sólinni.
— Stóri sláninn! sagði hann
lágt. Hann hætti að brokka eins
og hesturinn og lyklarnir hringl-
uðu í vasa hans. Hljóðið minnti
hann á það, að hann hafði ekkert
hafzt að hér í götunni í dag.
Áður en hann sneri heim,
hafði hann komið við í þremur
leiguhúsum Bréfin, sem hann
náði í fylltu alveg vasann hans. i
Spenningurinn fór sívaxandi.
Fólkið í húsunum var svo
heimskt, að það hafði alls ekki
orðið hans vart, og mannamálið,
sem hann heyrði, gegn um hurð-
irnar, jók enn á dirfskukenndina
hjá honum.
Hann óskaði þess heitast, að
hann gæti gert einhvern annan
þátttakandi í þessum spenningi.
Vörður var svo daufur, að hann
hafði aldrei neitt gaman af smá-
munum. Spenningurinn og
ánægjan af þessu verki hans var
svo áköf, að hann gekk beint
inn í strákahé©, sem stóð undir
glugganum hennar frú Hedges,
en það voru einmitt þeir sömu,
sem höfðu verið að elta hann
áður.
Þeir stóðu þarna og töluðu
saman.
— O, það þýðir ekkert að fara
! þangað. Hvítu löggurnar eru eins
bölvaðar og fjandinn sjálfur.
— Ertu hræddur við þær?
sagði Gray Cap með fyrirlitning-
arbros á mögru, svörtu andlit-
inu. Ljósleita húfan, sem hann
dró nafn sitt af, var aftarlega á
höfðinu á honum, og derið sneri
aftur.
— Hver er hræddur við þær?
— Þú sjálfur-
— Það er ég ekki.
— Víst ertu það-
Þetta hefði getað endað í áflog
um, hefði ekki Gray Cap komið
auga á Bub í sama bili. . Hann
kom í áttina til þeirra og svo
niðursokkinn í hugsanir sínar,
svo dreymandi, að strákarnir
gáfu hverir öðrum olnbogaskot
af ánægju. Þeir dreifðu sér ofur-
lítið, til þess að geta umkringt
hann.
— Þú byrjar, hvíslaði einn
þeirra.
Vornámskeið
fyrir stúlkur á aldrinum 9—12 ára.
Innritun í síma: 1-9395.
TÍZKIiSKÓLI AIMDREU
TÍZKUSKÓLI ANDREU
SKÓLAVÖR-ÐUSTÍG 23 SÍMI 19395
|L . ' 1 •• ~
mmá DOIMSKI)
jiii ííiS ruggustólarnir
_ §ií illli eru komnir í mörgum litum.
^fflllíl//' Verðið er ótrúlega lágt.
rt/ffiÆw Stóllinn er teiknaður af
h k tf/wffft Hans I. Wegner.
y/c» c\ryc*W öl 1 i rv
- ^ V. Q Q Laugavegi 26 — Sími 22900.