Morgunblaðið - 06.04.1955, Síða 14
14
MORGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 6. apríl 1955
f
DULARFULLA HÚSIÐ
EFTIR 3. B. PRIESTLEY
Framhaldssagan 8
Morgan og ók nú bifreiðinni inn
í vagnhúsið eða skýlið eða hvað
sem það nú var. Herra Femm
hafði farið eitthvað. Penderel
gerði sitt bezta að taka þátt í
þessum ys sem þarna var, en er
hann hafði farið úr þykka, renn-
vota yfirfrakkanum og sett hann
á töskuna sína nálægt dyrunum,
hafði hann ekkert meira að gera.
Hann kveikti sér í sígarettu, sett
ist nálægt arninum, og virti
dreymandi fyrir sér fæturna og
naut ylsins, sem færðist um hann.
Hann var þreyttur. Hann fór að
hugsa um ferðafélagana: Frú
Waverton var ein af þessum
fölu, köldu, menntuðu konum,
sem vissu allt, en þó ekkert og
sem virtust aldrei komast í snert
ingu við raunveruleikann. Philip
Waverton var alltof feiminn og
heiðarlegur, alltof áhyggjufullur,
alltof kvæntur og alltof vel upp
alinn; svo var það Femm fjöl-
skyldan, hinn grindhoraði karl-
maður og hin feita og andstyggi-
lega kona jneð þetta sífellda guðs
tal og hinn tungulausi skrokkur
Morgan. Og einhvers staðar var
annar uppi á lofti, rúmfastur.
Hvað hét hann, Sir Roderick, já,
það hét hann. Gamli sir Roderick,
húsbóndinn, sem dæmdur var til
að vera uppi á lofti, þögull og
óséður. Gaf hann nokkurn tíma
fvrirskipanir? Ef til vill skilaði
Rebecea þeim hingað niður —
hvað var það? — ritað á stein-
töflur.
Næsta augnablik hefði Pender-
el getað stunið upphátt. Skvndi-
lega kom yfir hann hin' gamla
tilfinning. Það var sem grómóða
dragi til sín alla liti og alla lögun
úr huga hans og dragi til sín allt
3íf og skildi hann eftir galtóman.
En samt — og það var það versta
•— það var eins og eitthvað væri
eftir, eitthvað eftir til þess að sjá
öll Ijós slokkna, eitthvað eftir til
þess að geta hrópað út í hinar
gráu auðnir. Þetta var það, sem
máli skipti, þetta var það versta,
og kolsvört nóttin og stormurinn
og flóðin og skriðumar voru ekk-
ert í samanburði við það, sem inni
fyrir var. Það var ekki ót.ti eða
örvænting, sagði hann við sjálf-
an sig, sem kom svo mörgum til
að fremja sjálfsmorð; það var
þetta, sem kom svo oft uoo í hug-
ann og dró allan lit úr lífinu og
fyllti mann ösku.
Penderel leið brátt betur og
horfði nú í kringum sig til að
leita eftir einhverri skemmtun.
Og hana fann hann, er herra
Femm, sem kom með bakka í
áttina til hans. Á bakkanum var
flaska og Penderel langaði til að
klappa saman höndunum.
„Haldið þér nú, herra —?“
Herra Femm setti frá sér bakk-
ann og hikaði.
„Penderel". savði hann honum
— og einnig flöskunna.
„Auðvitað Penderel", sagði
herra Femm. „Haldið þér, að þér
munduð vilja drekka með mér
eitt glas?“
„Herra Femm. mér finnst ég
muni geta það, með mikilli
ánægju.“ Þeir voru eins og tveir
gamlir klúbbfélagar.
Herra Femm stóð vfir flösk-
unni. „Það er ekki wiský. sem all
ir ungir menn drekka nú á dög-
um. Þetta er gin. sem ég tek fram
yfir allt annað nema auðvitað
mjög gamalt koníak Með sítrónu
og ef til vill dálitlum svkri og
heitu vatni. ef maður vill. er gin
ágætur drvkkur og munið það,
að það er hreinasta af öllum vín-
anda.“
„Ég man það“, sagði Penderel
hjartanlega. „Með ánægju, gin
handa mér. Ég var vanur að
drekka það með sjómönnunum.
Sjóherinn drekkur ekkert annað
en gin. Þegar þeir hættu að
drekka romm, fóru þeir að
drekka gin. Hinir hraustu menn
gátu setið alla nóttina og talað
um vélar og tundurdufl, strendur
Manchuríu og fallegar bláevvðar
konur og drukkið gin með aðdáun
arverðri fest.u og ró.“ Hann horfði
á hinn hella vökvanum, setja
sítrónuna og sykurinn, en hann
neitaði vatninu og begar hann
var búinn að fá glasið í höndina,
sagði hann: „Við verðum að
drekka skál.“
Herra Femm var hugsandi og
jafnvel heimspekilegur á svipinn.
„Herra Penderel, ég ætla að
drekka skál fyrir því, sem þér
kunnið ekki að meta, þar sem
þér eruð ungur. En það er —
blekking“. Og hann lyfti glasinu.
„Ég geri það einnig. Blekk-
ing“. Hann greip andann á lofti,
því að þetta var óvenju sterkur
drykkur. En það var betra. Nokkr
ar slíkar skálar og blekkingin
mundi vera eitthvað betra en
aðeins viðkvæmnin. „En þér
skulið ekki ímvnda yður. að ég
sé of ungur til að meta gildi blekk
ingarinnar. Ég er einmitt á rétt-
um aldri til þess. Ég er fæddur
of seint og of snemma til að
flýja sannleikann, og ég hef alltaf
verið að reka mig á grjótharðar
staðreyndirnar, síðan ég hætti í
skólanum."
' Herra Femm brosti kuldalega.
Hann var að því kominn að segja,
að einmitt þetta væri blekking
æskunnar. Penderel vissi, hvað
mundi koma; hann hafði heyrt
það áður. En herra Femm kom
honum á óvart, því að hann sagði
ekkert; hann starði aðeins fram
fyrir sig, brosið hvarf og hann
saup á glasinu. Á næsta augna-
bliki virtist hann vera að horfa
á eitthvað hræðilegt og það fóru
kippir um andlit hans. „Hræðileg
nótt“," hvíslaði hann að lokum. I
„Og það virðist vera að versna." j
„Það er sannarlega óþokkalegt" •
svaraði Penderal, „það er aug- ;
sýnilega engin hætta á ferðum. •
Ungfrú Femm og þjónninn vðar ;
virðast vera viss um, að húsið sé j
öruggt." ;
„Jafnvel þótt svo sé, getum við j
alveg einangrast hérna, orðið Z
alveg innilokuð hérna.“ Maður- ;
inn virtist fremur tala við sjálfan I
sig en Penderel. ;
„Við gætum það auðvita, og j
það mundi vera slæmt fyrir ykk- ;
ur“. Penderel reyndi að vera j
kurteis og kvíðafullur, þótt hon- Z
um væri alveg sama þótt hann ■
yrði að vera þarna. Hann var eins
vel kominn hérna eins og annars ;
staðar. Hann átti engan samastað j
og hann langaði ekki að fara ;
neitt. Hamingjan góða, hvílíkar j
hugsanir fyrir tuttugu og níu ára 1
gamlan mann! „Það sem ég á við,“ j
hélt hann áfram, „það er slæmt I
fyrir ykkur að hafa okkur hérna.“ ;
Herra Femm horfði á hann og Z
það var raunverulegur óttí í svip ;
hans. Nú var það engin missýn. j
En hann virtist verða reiður, eins :
og hræddir menn verða oft. „En j
að hlaupa út“, og hann benti titr- :
andi á opnar dyrnar, „út í myrkr- ;
ið, út í flóðin og skriðurnar. þar :
sem allt er kalt, svart og miskunn/ ;
arlaust. Ekkert annað að fara, •
m
engin undankoma!" Og hann ;
skellti saman beinaberu höndun- j
um. ;
Penderel horfði á hann. „Það j
væri vissulega slæmt, ef maður Z
yrði að fara. En bér vitað, að við j
þurfum þess ekki. Og jafnvel Z
þótt við yrðum að fara, munduð ;
þér ekki þurfa þess. Þér getið "•
verið hérna í þægindunum." Og ?
þegar hann sagði þetta, horfði j
hann í augu herra Femm. j :
Herra Femm mætti augnaráð- j
inu svo sem eina sekúndu og leit Z
síðan í flýti út í herbergið. Hann ;
var augsýnilega að reyna að 1
jafna sig. Að lokum hallaði hann . ;
Jóhann handfasti
INSK SAGA j
, 132 :
' Ég fullvissaði hann um það að þegnar hans mundu aldrei :
láta það viðgangast, að konungur þeirra væri þjáður í ævi- •
löngu fangelsi. Þá svaraði hann raunalega:
„Þetta heldur þú, Jóhann, af því að þú ert sjálfur trúr og j
hollur. Konungur, sem er langt í burtu, hefur lítið vald yfir |
hjörtum þegna sinna, og hreinskilnislega sagt. þá hafa þegn- :
ar mínir í Englandi haft mjög lítið af mér að segja síðan ég j
kom til ríkis. Nei, ég er hræddur um að ég sé gleymdur og j
að mútur Jóhanns bróður míns hafi meira vald yfir þeim :
en endurminningin um hollustueiða þeirra.“ j
1 Svo sat hann þegjandi niðursokkinn í þunglyndishugsanir j
eins og stundum kom fyrir, síðan hann var tekinn til fanga, j
og ég þagði líka, því að ég fann vanmátt minn til að gera :
i honum nokkuð til hughreystingar. j
I Eftir stundarkorn leit ég niður og sá svartklæddan mann j
standa í skugga undir truninum. Ég tók þegjandi í ermi :
konungs og leiddi athygli hans að hinum dularfulla komu-
manni. Á meðan við þannig stóðum og horfðum á hann, *.*
bárust Ijúfir gígjutónar upp til okkar og karlmannsrödd, j
lág, en skær og innileg, hóf að syngja ástaljóð. Við heyrðum :
hvert orð, og þegar röddin hafði sungið eitt erindi, tók kon- j
ungur í handlegginn á mér og hvíslaði hásri röddu: „Það er j
Blondel, Blondel de Nesle, vinur minn o guppáhalds söngv- i
ari, og þetta er ljóð, sem við ortum saman og sömdum lag :
við eitt sumarkvöld í Próvens eftir burtreið. Það kvöld hitti j
ég Berengaríu drottningu mína í fyrsta sinn.“ j j
f Þegar erindinu var lokið, greip konungur með höndunum :
um járnstengurnar fyrir glugganum og tók undir hið annað ;
erindi ljóðsins. «.
>«
Hollenzku gangadreglarnir !
■!
í fjölda fallcgra lita og mörgum breiddum.
■
■'
■j
Einnig okkar vinsælu ;
Cocosgólfteppi
í mörgum stærðum.
Falleg — Ódýr — Sterk
Geysir h.t.
m'
Veiðarfæradeildin. ;
■
..................... .........■■■i
■....................... .mmrnrn*
Fyrir páskana*
Hattar
Frakkar
Hanzkar
í fjölbreyttu úrvali
Ennfremur skyrtur, nærföt
sokkar o. fl. o. fl.
5
■
Lykteyðandi og lofthreinsandi
undraefni — Njótið ferska loftsins
innan húss allt ánð.
AIRWICK
hefir staðist allar eftirlíkingar.
AIRWICK
er óskaðlegt.
Aðalumboð:
Ólafur Císlason & Co. h.f.
Sími 81370.
■r
Buick 1952 !
■(
Lítið keyrður og mjög vel með farinn Buick, til sölu :
•j
strax. — Uppl. hjá ;i
:
a
■
Kr. Kristjánsson h.f. §
■j
Laugavegi 170.
Skátaskálinn i fifafnarfirði
.
.
■
til sölu og flutnings. Stærð um 80 ferm. — ITppI. gefur j
Guðjón Sigurjónsson, Fögrukinn 1, Hafnarfirði, sími j
9357. — Tilboðum sé skilað til Jóns Guðjónssonar, Borg- ■
arholtsbraut 21, Kópavogi, sími 82871.