Morgunblaðið - 04.10.1951, Blaðsíða 14

r 14
MORGUN BLAÐIÐ
É’imzntadagur 4. október 1951 .
Framlaaldssagan 13 .....■»■■■■
JEG EM ALBERT RAND?
1
iiiiinniimnninmiiiiiniUMJHJuiimjnimmiia
EFTIR SAMUEL V. TAYLOR ..i
Hún stirnaði. „Bert, hvað er
að?“
„Ekkert“.
„Segðu mjer það eins og þú
Varst vanur að segja mjer það“.
, „Láttu ekki eins og kjáni“.
; „Hvað er að þjer, Bert?“
„Það hefur margt skeð í dag“.
„Ó, guð minn góður!“ sagði
hún með öndina í hálsinum,
Jeg hrökk við.
„Jeg vissi það“, sagði hún.
„Jeg vissi það strax og jeg faðm-
aði þig. Hjerna í myrkrinu, þeg-
ar jeg sje þig ekki, þá finn jeg
það vel. Þú ert ekki Bert Rand.
5?ú ert hann ekki. Þú ert einhver
annar. Þú ert ekki.... “
Jeg náði taki á henni með ann-
árri hendinni utan um mittið á
henni og hinni greip jeg fyrir
munn hennar. Hún barðist um.
Jeg heyrði að hundurinn urraði í
myrkrinu. Jeg flutti mig með
hana yfir að vöggunni.
„Eitthvað hljóð upp úr þjer,
og þá er úti um barnið“, sagði
jeg. Skilyrðu það-“
Jeg sleppti henni frá mjer og
þfeifaði eftir barninu.
„Hvað ert þú að gera hjer?“
spurði hún. „Hvað viltu hjer?
I'ú ert ekki Bert“.
„Það eina sem jeg vil, er að
3-omast út hjeðan“, sagði jeg.
„Jeg tek barnið með mjer. Þú
færð það aftur á morgun, ef þú
gerir eins og jeg segi þjer“.
„Hvað á jeg að gera?“
„Þegja. Ekki segja Curly
neitt. Þú mátt ekki gera neitt,
sem gæti komið niðri á barninu
þínu“.
„Þú mátt ekki gera henni
mein. Þú mátt það ekki“.
„Það er undir sjálfri þjer kom-
ið“, sagði jeg. „Eru dyr hjeðan
út?“
„Já“. Hún gekk yfir gólfið.
Jeg sá móta fyrir dyrunum í
myrkrinu um leið og hún opnaði,
Jeg fór út. „Farðu að hátta“,
sagði jeg. „Ef þú þegir og gerir
ekkert, færðu barnið þitt aftur á
morgun“.
Jeg gekk í kring um húsið og
að bílnum. Jeg var næstum kom-
inn að bílnum, þegar jeg sá
mann sitja á aurbrettinu. Hann
stóð upp þegar hann sá mig nálg-
ast. Það var stór raaður í leður-
jakka með rennilás að framan.
Það var Bill Meadows. Við hlið
tians var Doberman-hundurinn.
6. kafli.
„Nú, já“, sagði hann. „Það var
þá þannig“.
„Já“, sagði jeg.
„Mjer var farið að gremjast
við þig“, sagði hann.
„Hjer kem jeg og sje þig í
gegn um gluggann sitja inni hjá
þeim. Hvernig hefði farið, Bert,
ef jeg hefði ekki sjeð þig?“
„Þú sást mig?“ sagði jeg.
„Þú verður að muna það, Bert,
að það eru fleiri en þú, sem koma
við sögu. Þú verður að hugsa um
okkur hin líka. Það var ákveðið
að þú værir heima í kvöld hjá
Coru. Það má búast við því að
lögreglan líti þar inn svo að
segja á hvaða tíma sólarhrings-
ins sem er. Mjer gramdist þegar
jeg sá þig hjerna. Mjer datt í
hug að þú hefðir farið til að
hitta Dolly. En það var krakk-
inn. Já, jeg skil það vel. Það var
krakkinn, sem þú vildir ná
„Já“, sagði jeg.
„Bíddu við“, sagði hann, „jeg
kem strax aftur“. Hann lauth-
aðist upp að húsinu og jeg heyrði
hann segja eitt orð. Gumdrop.
Hann sagði það hátt, og um leið
heyrðist ægilegt hljóð innan úr
húsinu, eins og í óðum hundum.
Doberman-hundurinn við hlið-
ina á mjer, þefaði út í loftið, og
það fór titring ? um hann. Jeg
heyrði konu æp og svo öskur í
karlmanni. Og yfir allan hávað-
ann heyrðust lætin í hundunum.
Jeg stó eins og negldur við
jörðina. er fannst hjartað í
mjer hæí . >.ð slá. Og svo varð
mjer óglatt. Jeg hjelt að það
mundi líða yfir mig. Jeg vissi
að hefði jeg haft nokkra hug-
mynd um hvað Bill Meadows
hafði í huga, þá hefði jeg gengið
að honum dauðum áður en hann
hafði úttalað þetta orð.
Hann laumaðist aftur frá hús-
inu, en jeg gat ekki horft á hann.
„Komdu, Bert“, sagði hann.
Hann rjeði ferðinni yfir hæðina,
þar sem uxu eikartrje og acasíur.
Jeg varð veikur af ógleðinni.
Jeg var að stoppa og kasta upp.
Þegar jeg þurrkaði mjer um
munninn á eftir, sagði Bill Mea-
dows: „Bert, jeg sje að þú ert
ekki mikið gefinn fyrir hunda.
! En það jafnast ekkert á við vel
! vaninn hund. Maður þarf ekki
| að segja nema eitt orð, ef hund-
urinn er vel vaninn. Rjetta orð-
ið....“
!„Þegiðu!“ öskraði jeg.
Svört Ford-bifreið stóð við veg
i inn þegar við komum niður af
hæðinni hinum megin. Við sett-
j umst upp í bilinn. Hundurinn
stökk upp í aftursætið.
| „Vertu ekki reiður við mig,
i Bert“, sagði Bill Meadows um
i leið og hann ók af stað. „Þetta
j var þín hugmynd, Og má það
ekki vera sama, hvort maður not
ar hunda eða eitthvað annað. Við
urðum að losna við þau. Þau voru
fyrir. í þínum sporum hefði jeg
aldrei átt neitt saman við Dolly
að sælda. Það kemur auðvitað
þjer einum við, en þetta var eina
leiðin til að losna við þau. Það
þýðir ekki að vera reiður við
mig“. Hann leit á barnið, sem jeg
hjelt á. „Hvað ætlarðu að gera
við krakkann?“
„Það veit jeg ekki“.
„Skildu það eftir á tröppun-
um hjá einhverjum. Eða láttu
mig gera það. Jeg þekki fólkið
hjerna. Jeg þekki hjón í Palo
Alto .... í Mayfield .... þau
hafa verið að reyna að fá töku-
barn lengi. En það er erfitt að
fá krakka. Jeg skal láta það á
I tröppurnar hjá þeim í nótt“,
1 „Ertu viss um að þú getir
það?“
„Þú þekkir mig betur en svo,
Bert, að þú þurfir að vantreysta
mjer. Það getur verið að jeg hafi
átt hugmyndina um að nota hund
ana, en þú sagðir mjer að þú
yrðir að losna við Dolly og Curly.
Þú mátt ekki skella allri skuld-
inni á mig“.
„Nei, Bill“, sagði jeg. „Jeg er
búinn að ná mjer“.
„Jeg veit alveg hvernig það
er. Mjer leið ekki sem best sjálf-
um. En maður vrður að gera það,
sem maður verður að gera. Þau
hefðu sagt frá. Þú þekkir Curly.
Þú ættir að minnsta kosti að
þekkja hann. Þú hefur borgað
honum stórfje á hverjum mán-
uði. Þú hefur þurft að borga hon
um bara af því að hann þekkti
þig síðan í stríðinu. Hann hefði
ábyggilega farið fram á helm-
ingi meira, þegar hann var bú-
inn að frjetta um tvær milljón-
irnar. Við verðum að gera það,
sem við verðum að gera“.
„Hættu þessu kjaftæði“, sagði
jeg.
„Já, Bert, jeg veit hvernig þjer
líður. Mjer líður líka illa. Mjer
þótti þetta leiðinlegt. Jeg þekkti
þau varla“.
Hann ók á Woodside Road,
sneri til vinstri og stöðvaði bíl-
inn við Alameda. „Þú ferð úr
hjer, Bert, ef ske kynni að lög-
reglan sje yfir frá hjá Graham
.... hjá þjer. Góða nótt, Bert.
Hafðu ekki áhyggjur af barninu.
Það verður farið vel með það“.
Jeg lagði af stað upp Alameda.
Þegar bíllinn var farinn sneri
jeg við og gekk aftur yfir hæð-
irnar. Pakkinn með fötunum
mínum, frakkanum og jakkan-
um, var ennþá í bílnum hjá
Curly. Jeg vildi ekld láta finna
hann þar.
Jeg kom þangað klukkutíma
síðar. Það heyrðist ekkert hljóð
úr húsinu. Ekki einu sinni urr í
hundunum. Mjer datt í hug að
þau lægju kannske þarna með-
vitundarlaus í blóðpollum og jeg
fjekk þá brjálæðislegu hugmynd
að fara inn með barefli og ganga
frá þeim. Jeg sá það þó að hug-
myndin var brjálæðsileg og hætti
við það. Jeg tók fataböggulinn
úr bílnum. Það var gott að fá
flíkurnar fyrir nóttina.
ARNALESBOK
Jllorcjuziblaðsins 1
SIMONARNIR
Gönrnl rússnesk þjóðsaga
17.
Þegar kóngurinn fjekk að heyra þetta, grjet hann sárt og sagði:
— Ó, elsku fagra dóttir mín. Guð hefur refsað mjer fyrir sjálfs-
þóttann. Jeg ljet sem enginn konungur væri verður þess að hljóta
hönd þína og jeg hjelt vörð um þig eins og dýrmætan gimstein. Nú
finn jeg refsinguna. Þú liggur sem liðið lík á hafsbotni innan um
þang og kóralþústur.
Síðan sneri hann sjer að köppunum: — Og þið, aulabárðarnir
ykkar, hvers vegna gættuð þið dóttur minnar ekki betur? Komið
fangaverðir og farið með þá alla í tugthúsið. Þar skulu þeir dúsa
meðan jeg er að finna einhverja refsingu svo harðvítuga, að jafn-
vel afkomendur þeirra í þriðja lið muni eftir henni.
Meðan kóngur Boozan-eyjar hjelt þannig áfram til skiptis að
hamast í illsku og reiði og þess á milli að telja fram harma sína,
sigldi skip Símonanna neðansjávar eins og silfurfiskur.
Þegar Boozan eyja var komin í hvarf, þá stýrði fjórði Símon-
ínn skipinu aftur upp á yfirborð hafsins, sem var spegilsljett og
þar sigldi hann áleiðis heim í ríkj Douda konungs.
En kóngsdóttirin mundi allt í einu eftir því að hún hafði dval-
ist altof lengi um borð í skipinu .— Jeg verð að fara að snúa heim
á leið. Ef jeg verð mikið lengur, þá rður faðir minn reiður. Hún
gekk því upp á þilfarið, — en 1 i var þetta? Hún sá enga
Boozan-eyjú. Hún sá aðeins hafið alit í kring um sig svo langt sem
augað eygði og bláan himininn. Og nú haldið þið ef til vill, að
þar með hafi þetta verið búið og gert. Kóngsdóttiri,*: hafi verið al-
veg hjálparlaus á skipinu og Símonarnir hafi sigit racð hana heim
í kóngsríkið, — en bíðum nú við. —
Helena kóngsdóttir kunni nefnilega töfrab.:ogð. Hún lyfti hand-
leggjunum, horfði til himins, og sjá! — ÍL'ra breyttist í fagran
marglitan fugl. Hún breiddi út vængina og flaug í burtu. En
r»ni ■ ■ I I ■ * 11 * *■ j»X* * *A'iA'■I*.■■ i.■■.* ■»■■■■■■■■»»■ ■ »mimiiinia■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ qtfyggni
• «
■
■ .«•
• Það tilkvnnist hjer með, að jeg undirrituð hefi selt ;
; eignarhluta minn í Snyrtistofunni Iris, frk. Guðrúnu "
■ ■»
; Þorvaldsdóttur, sem rekur stofuna á sama stað og áður. >
S Sigrún Þorsteinsdóttir. £
■ n>
■ M
Samkvæmt ofanrituðu starfræki jeg ein Snyrtistofuna ~
• Iris, en jafnframt mun frk. Hanna Ingólfsdóttir reka »
; hárgreiðslu á stofunni fyrir eigin reikning. (Áður hjá ;
; hárgreiðslustofunni Pirola). :
: Guðrún Þorvaldsdóttir, I
■ \ \ M
■
SIMYRTISTOFAW ÍRIS
■ M
Skólastræti 3 — Sími 80415 Z:
Blómloukor f
3
túlipanar, páskaliljur, hyacenthur, keisarakróna ■
og margar fleiri tegundir.
GRÓÐRARSTÖÐIN BIRKIHLÍÐ
við Nýbýlaveg í Fossvogi. — Sími 4881.
Jóhann Schröder,
TILHYNMIIMG
Afgreiðsla mín á amatörmyndum í Lækjargötu 8
E R F L U T T fyrst um sinn frá 1. október
£ ljósmyndastofu mína
Mmlúní 34 (HöfðaSaverfi)
Opin frá ki. 1—6 e. h. Sími 2152.
Car! Ólaissoa
um borð.
Hann hefur nýiega uppgötvað ágæti HonigS*1
k
varanna — og gefur skipshöfninni nú, oft
hina Ijúffengustu ráttf — úr rcakkarónum og
i r
desserta og búðinp úr Honigsrcjöii enda —
f jölgar þeim dagleg sem þessar ágætu vöruf
nota. — Fæst I næstu húð.