Morgunblaðið - 17.09.1948, Blaðsíða 14

14
MORGÚNBLAÐI&
Föstudagur 17. sept. 1948,
1
nn>

•***xajKsn
M E L I S S A
£k, V^L CJLJ!
á^P^tf »
$ðpi0
nmn«<ni(t
Hún leit hægt við og beið
|>ess að hann kæmi. Svo sagði
hún:
„Jeg var að hugsa um móð-
ur ir.ína. Það er langt síðan að
jeg hef hugsað um hann“.
Hann var orðinn vanur því
að hún kæmi flatt upp á sig
og kipti ser því ekki upp við
þetta.
„Móður yðar?“ sagði hann.
,,Er ekki skamt síðan hún dó?
Það er von að þjer saknið henn-
ar“. Arabella hafði sagt hon-
um frá því að þær mægðurnar
hefði ekki átt skap saman. „En
hversvegna eruð þjer að hugsa
um það, sem hryggilegt er?“
Hann horfði beint framan í
hana.
„Jeg er ekki hrygg, Ravel“,
sagði hún. „En mjer finst það
ákaflega einkennilegt að jeg
skuli vera að hugsa um mömmu
í kvöld“.
Hún hafði alveg nýlega tekið
upp á því ósjálfrátt að kalla
hann skírnarnafni, og það fór
sæluhrollur um hann í hvert
skifti, sem hún gerði það. Hann
íærði sig nær henni og tók
hönd hennar. Það hafði hann
aldrei þorað að gera áður. Hún
tók það sem vináttu og samúð-
armerki og henni þótti vænt
um bað. En það var eins og
Ravel gleymdi öllu er hann
hjelt í hendina á henni.
Hún horfði á hann eins og
barn. Hönd hennar var mátt-
laus, en hann þrýsti henni hvað
eftir annað. Og svo færði hann
sig enn nær henni.
„Jeg man hvað móðir mín
var einstæðingsleg þegar hún
dó“, sagði Melissa. „Hvers
vegna var hún einstæðingsleg?
Við vorum þó öll heima. Pho-
ebe var uppáhald hennar og
hún var líka mjög hrifin af
Andrew. Mjer varð það alveg
nýlega ljóst að Andrew er mjög
líkur mömmu. Jeg vissi það
ekki fyr. Já, það var ekki hægt
að spilla þeim“.
En svo fanst henni undarlegt
að hún skyldi tala svona.
„Hvers vegna segi jeg þetta,
Ravel? Það var ekkert og eng-
inn til að spilla þeim. Jeg veit
ekkert hvað jeg er að segja.
Mjer þótti aldrei vænt um
mömmu. Jeg hjelt að hún hefði
gert föður minn mjög óham-
ingjusaman. En nú er jeg farin
að sjá að það var ekki því að
kenna að hún væri honum
vond, heldur var það af því að
hún skildi hann ekki. Og það
getur vel verið að pabbi hafi
ekki heldur skilið mömmu.
Hún kunni aldrei að meta hann
og hver gáfusnillingur hann
var. Hún var þess vegna mjög
einmana, og jeg finn það best
nú, því að mjer finst jeg vera
í hennar sporum“.
„Hvers vegna eruð þjer að
hugsa um það, sem liðið er?“
.sagði Ravel.
„Jeg veit það ekki“, svaraði
hún í barnslegri einfeldni. „En
fortiðin er orðin mjög þýðing-
arhiikil fyrir mig. Það er eitt-
hvað, sem jeg er að reyna að
muna eftir, eitthvað sem jeg
þarf að skilja. Og það eru ein-
kennilegar hugsanir, sem á-,
sækja mig“.
Svo breytti hún umræðuefni
og horfði beint framan í hann:
„Þier sögðuð fyrir skömmu
að bjer væruð að Ijúka við
37. dagur
kvæðið yðar. Er það nú full-
gert?“
Honum brá ekki þótt hún
kæmi þannig flatt upp á hann.
„Jeg er nú að breyta til batn-
aðar seinustu línunum. Þjer
vorum ekki ánægð með sein-
ustu hendinguna“, sagði hann.
„Nei, það er satt, hún var svo
litlaus. Það þarf að lýsa dauða
Orfeus með miklu sterkari orð-
um. En seinasta línan var svo
afslepp og vesaldarleg að það
var eins og verið væri að lýsa
sorg út af fráfalli gamalmenn-
is, en ekki manns á besta
skeiði“.
Hvað veist þú um besta skeið
ið? hugsaði Ravel. Hvað veist
þú um sorg, þú sem aldrei hefir
elskað?
| Þá var eins og Melissa færð-
1 ist alt í einu í aukana, og hún
mælti með áherslu og bar
hratt á:
„Þegar maður hefir mist það,
sem maður ann heitast, þá er
engin hálfvelgja í hjartanu.
Það er níst af sorg og hrópar
hátt í örvílnan“.
Ravel hugsaði: Hún er að
hugsa um fráfall þessa mann-
skratta, sem var faðir hennar.
En upphátt sagði hann:
„Þjer hljótið að hafa saknað
hans föður yðar mjög mikið“.
Hún sat þögul og hreyfingar-
laus nokkra stund. Svo sagði
hún lágt: „Föður míns? Ójá,
jeg.saknaði föður míns mjög
mikið“.
Alt í einu fór hún í vasa
sinn og dró þar upp volkað
brjef. Hún leit framan í Ravel
með sárum raunasvip.
„Þetta er afrit af brjefi, sem
faðir minn skrifaði Geoffrey
fyrir mörgum árum. Það er
svar við brjefi frá Geoffrey,
þar sem Geoffrey bauðst til
þess að kosta Phoebe í skóla.
Lesið það. Þá munuð þjer sjá
hve góður Geoffrey er. Jeg
hjelt áður að hann væri harð-
brjósta og tilfinningalaus, og
nú iðrast jeg þgss sárlega að
hafa haldið það um hann“.
Ravel las brjefið. Honum
fanst það ómerkilegt.
Hann braut það saman og
var hugsi. Hann þorði ekki að
líta ú Melissa. Þó datt honum
ekki í hug að hún væri að
blekkja sjálfa sig. Ekki fyr en
hann leit í augu hennar. Hún
veit að átt er við sig, en vill
ekki trúa því, hugsaði hann.
Hún vill að jeg taki undir það
að hjer sje átt við Phoebe. Væri
það ekki betra fyrir hana að
vita sannleikann og jeg segði
henni eins og er?
„Þú sjerð þarna hvað Geoff-
rey er góður“, sagði hún eins
og í bænarrómi. Hann fjekk
ekki staðist það.
„Já, þetta var miög fallega
gert af honum“, saeði hann og
varð kuldalegur á svipinn.
Hann hevrði að Mflissa and-
varn'aði eins og bun^u fargi
væri 1 iott af benni. Hvoru»t
þeirra sagði neitt. Hann la«ði
brie-fið á stein milli beirra. H"n
tók bað ur>n varlega eins og það
væri brntbaett.
,.Það er vegna bess hvað
offrey er góður að hann giftist
mier“, hevrði hann að Melissa
sagði ,.Og bess vegna verð ie«
að hverfa hjeðan sem fyrst til
.............................. a
þess að losa hann við þá byrði,
sem jeg er“.
■ Þá fann Ravel í einu vetfangi
að komin var hin mikla stund,
sem hann hafði biðið eftir mán-
uðum saman.
En hann fann líka annað. Og
hann vildi ekki trúa því. Hann
reyndi af öllum mætti að berja
niður það, sem dómgreind hans
sagði honum. Því að hjer mætti
hann hinum fyrstu vonbrigðum
lífs síns.
Hann tók í handlegginn á
Melissa og dró hana að sjer og
andlit þeirra voru hvort við
annað. Hún reyndi að slíta sig
lausa, en hann hjelt fast.
„Þetta er satt Melissa“, sagði
hann. „Þjer verðið að fara hjeð
an sem allra fyrst. Viljið þjer
flýja með mjer á morgun?“
Hann kreisti handlegg henn-
ar fast og langaði mest af öllu
til þess að kyssa hana. Ef hann
gæti aðeins fengið hana til þess
að flýja með sjer.
„í kvöld Melissa? Eða annað
kvöld?“
Hún reyndi ekki lengur að
losa sig, og hann sá að hún var
alveg róleg.
„Þier haldið að það sje rjett
af mjer að fara?“ sagði hún.
,Já þjer eigið að fara“. Hjer
er enginn sem elskar yður“.
Hann þagnaði skyndilega. Hann
kom sjer ekki að því að játa
henni ást sína. ,Það er enginn
hjer sem mundi sakna yðar
Melissa. Jeg skal hjálpa yður.
Jeg skal fara með yður hjeðan
— til New York. Og jeg lofa
yður því að við munum verða
hamingjusöm. Annað kvöld?“
Melissa lokaði augunum og
hallaðist upp að honum. Hún
var náföl. „Þjer eruð góður“,
sagði hún. „Jeg þekki engan og
á engan vin. En þjer þekkið
fjölda manna. Þjer ' munuð
hjálpa mjer til þess að fá at-
vinnu“.
Ravel slepti henni. Honum
fjellust hendur. Hann horfði
lengi á hana, en hann vissi að
það var þýðingarlaust. Samt
gerði hann seinustu tilraun.
„Melissa. Horfið í augun á
mjer. Sjáið þjer ekkert þar?“
Hún svaraði þreytulega: „Jeg
veit ekki hvað þjer eigið við.
Jeg sje yður og veit að þjer er-
uð vinur minn“.
Nú varð löng þögn.
„Það er framorðið“, sagði
hann að lokum.
Þau stóðu á fætur og gengu
hlið við hlið inn í kjarrið. Þau
komu þangað sem þau voru vön
að kveðjast. Þá sagði Ravel
dapurlega. „Hvenær viljið þjer
fara hjeðan?“
„Jeg á ekki eftir að skrifa
nema nokkuð blöð“, sagði hann.
„Jeg get lokið bví á morgun eða
hinn daginn. Og þá skal jeg láta
yður vitg“.
ólíóst fann hún að eitthvað
var að. En hún vissi ekki hvað
það var. Hún beið þess að hann
se^ði eitthvað. En hann horfði
a*°ins begiandi á hana um
stund og rvo sneri hann sjer við
f°Vk burt.
Vítir tvo dapa hafði Ravel
viðnrkenna það með
„4ín,llr pfj ^ vf)n værj ^tl.
b-ð v,pfði Vnctað bann harða
barát.t.u við siálfan sig að kom-
ast p?5 bessari niðurstöðu. Þetta
™ni mestu vonbrivðin í lífi
bans. En þegar honum var
Brauð og ostur
Þýsk þjóðsaga
8.
Hann er auðvitað að gera að gamni sínu, hugsaði Pjetur,
Og þegar jeg er einu sinni kominn inn í höll hans, þá er
engin hætta á, að jeg finni ekki sjálfum mjer einhver laun,
Og nú varð allt eins og fyrir bróður hans. Rófnagægir
bað hann um að fylgja sjer og fór svo hratt, að Pjetur varð
að hlaupa eins og hann mögulega gat, og það var ekki fyri’
en hann hnje ljemagna niður, að Rófnagægir opnaði dyrnar
að hellinum og leiddi hann inn.
Og Pjetri varð eins og Hans um það að koma inn í hellinn
varð ringlaður yfir því að sjá aðeins mosa og steina, þurkaða
ávexti og hnetur. Þegar hann sá svo að bróðir hans var
þarna að steikja kanínu hrökk hann við. 7
Hann ljet nú samt eins og hann þekkti ekki Hans og Hans
ljet eins og hann þekkti ekki Pjetur.
Kanntu að sjóða bollur? spurði Rófnagægir nýja þjónmn,
Pjetur kinnkaði kolli.
Það er langt síðan jeg hef borðað heitan mat, sagði fjall-
guðinn, því að mjer leiðist sjálfum að búa hann til. En fyrst
jeg hef fengið tvo góða þjóna, þá skal jeg vissulega láta
mjer líða vel. Þarna liggur korn, sem þú getur þreskt milli
tveggja steina. Síðan áttu að blása hisminu frá og sjóða
bollur úr mjelinu. Þegar hinn þjóninn minn er búinn að
steikja kanínuna, þá verður þú að hafa lokið þínu verki.
Þetta var mikið strit fyrir aumingja Pjetur, en hvað um
það. Nú var hann kominn á vald fjallguðsins og sá var ekk:.
til að spauga með. Og svo var það þó allt af vonin um að
finna fjársjóðina miklu. Það var enginn vafi á því. Hann
hafði heyrt frá mörgum stöðum, að Rófnagægir hefði pen-
inga eins og sand. Það vissi nú raunar hvert mannsbarn. Ja,
hann skyldi ekki vera lengi að finna fiársjóðina, ef leiðinda-
púkinn hann Pjetur væri ekki þarna.
Kanínan var fullsteikt, löngu áður en hann var búinn með
eftirmatinn, en hún var brennd, vegna þess, að Hans fannst

— Afsakið, en.........
*
Móðirin: — Heyrðu, þú
veist að mjer er mjög illa við
það að þú látir ókunnuga menn
vera inni í herberginu hjá
þjer á kvöldin og fram eftir
nóttu. Jeg hefi altaf miklar á-
hyggjur af því.
Dóttirin: — Það er alveg ó-
þarfi, jeg var heima hjá hon-
um í gærkveldi, og þá er það
móðir hans sem á að hafa á-
hyggjur.
★
Rakari einn kom seint til
vinnunnar og spurði húsbóndi)
hans hann að því, hvernig á
því stæði.
— Jeg var að raka mig í
morgun, sagði hann, en áður
en jeg vissi af hafði jeg fengið
sjláfan mig til þess að trúa þvi
a j jeg þyrfti líka að klippa mig
og- þvo mjer um hárið-
★
Það var í samkvæmi að tvær
konur voru kyntar hvor fyrií
annarri: „Ö, nú mán jeg eftir
því að við höfum húst fyrr.
Það var í samkvæmi hjá fru
Jónsson í fyrra“, sagði önnur
þeirra, „jeg man að vísu ekki
hvað þjer heitið, en jeg gleymí
aldrei kjólum, sem jeg hefi
sjeð“.
★
Leikari var að tala um á-
kveðið boð við konuna sína.
— Heyrðu, elskan, sagði
hann, var það þig sem jeg kysti
á svölunum víð bakdyrnar?
Án þess að láta sjer bregða
hið minsta, sagði konan ástúð-
lega: — Um hvaða leyti, ást-
in?
★
Sölumaður, sem var annál-
aður fyrir dugnað sinn, hafðl
ákveðið þrátt fyrir allt að fyr-
irfara sjer. Til þess að fram-
kvæma þá athöfn, klifraði hann
upp á handrið brúar nokkurr-
ar, og var kominn að því að
kasta sjer niður, þegar lög-
regluþjónn, sem sá til hans,
kallaði:
— Hei, þú þarna, þú getur
ekki gert þetta.
— Hversvegna ekki? hróp-
aði sölxnnaðurinn og fór að út-
skýra og ræða málið við lög-
regluþjóninn. Eftir nokkurn
tíma stukku þeir báðir í ólg-
andi ána.
KP LOFTVR GKTVfí ÞAÐ EE’Zt
— þA rtVER?