Morgunblaðið - 07.12.1946, Blaðsíða 14

14

MORGUNBLAÐIB
Laugardagur 7. des. 1946
BLÓÐSUGAN
Qtir JoL n C'joocIlvL
n
■ni
iíTniinTinniiíiiíiinnínmminiminiBmaiBHííiTimiimui
•miiiiiiiiiiiiiiiniuiiiiiiimmiuiiuiiiuiiimiimiiiiiiiiinnma

Að jarðarmiðju
Efíir EDGAK RICE BURROGHS.
58. dagur
— En nú hafði hr. Orme
misst þingsæti sitt, og lá undir
grun hjá almenningsálitinu,
sSgði Haggard. — Hafði það
engin áhrif á svar yðar?
— Jeg gaf svar mitt með
enn meiri ánægju, ef það ann-
ars er hugsanlegt, sagði Marga
ret og lyfti höfðinu stolt. —
Því meir þurfti hann mín við
þegar svona stóð á.
Okyrð varð meðal áheyrenda
og Haggard lofaði áhrifunum
að njóta sín.
— Við höfum heyrt, og það
meira að.segja frá sækjandan-
um, að Orme hefir einu sinni
bjargað lífi yðar undir kring-
umstæðum, sem voru hættuleg
fyrir líf hans. Var það þá ann-
að en þakklæti, sem rjeð svari
yðar?
Margaret svaraði rólega og
óhrædd:
— Ef þjer eigið við, hvort
jeg elski Orme, svaraði hún, —
þá er svarið það, að það hef
jeg gert og geri.
Haggard hneigði sig og sett-
ist niður. Margaret fór burt
með niðurlútu höfðu og reyndi
að leyna eftir föngum heitu
tárunum, sem hún gat ekki ráð
ið við. Það var ekki trútt um,
að einnig væru vot augu með-
al áheyrendanna.
— Þetta var nú enginn vitn-
isburður, en getur haft áhrif
á kviðdóminn engu að síður,
sagði ungur málfærslumaður
við fjelaga sinn. — Graeme
var heimskur að kalla hana
sem vitni.
— Graeme gat ekki stillt sig,
svaraði hinn ungi málfærslu-
maður, — en Haggard stakk
fyrir honum trompið. Held-
urðu, að hann kalli ákærða
sjálfan?
— Það efast jeg um. Orme
yrði slæmt vitni og Haggard
myndi hafa ógagn af honum.
Og hann hefir allt útlitið á
móti sjer.
Margaret Garth var síðasta
vitnið, sem sækjandi kallaði.
Þá kallaði Haggard fyrsta
vitni varnarinnar. Það var
Lenthall nokkur, verkstjóri' í
bómullarverksmiðju, og stóð
ekki í neinu sambandi hvorki
við kosninguna nje mútumálið.
— Hvar voruð þjer klukkan
sex þann 1. nóvember? spurði
Haggard.
Vitnið kvaðst hafa verið í
drykkjustofunni í „Græna
manninum“, beint á móti Old-
ham Gardens, og þar hefði
Simon Linke líka verið. Linke
hafði eytt peningum örlátlega
og boðið honum glas og vindil,
en hann neitaði. Linke var
nokkuð ölvaður en þó ekki há-
vær. Hann virtist vera í önugu
skapi og skammaði vitnið fyr-
ir að þiggja ekki boðið. Linke
fór síðan út, ásamt Outhwaite,
sem þarna var einnig staddur.
— Sáuð þjer Linke aftur?
— Já, jeg sá hann sitja á
bekk undir trje úti í garðinum,
tíu mínútum seinna, ásamt
öðrum manni.
— Þekktuð þjer þann mann
í sjón?
rr- Já, það var Massingham.
Þeir voru að tala asman.
— Sá annarhvor þeirra yð-
ur?
Vitnið hjelt, að svo myndi
eklci hafa verið. Hann hafði
gengið hinumegin við trjeð'á
leið sinni gegn um garðinn, og
lagði yfirleitt ekkert upp úr
því, þó hann sæi mennina sam-
an. Hann gekk í minna en
fimmtíu feta fjarlægð frá
þeim, og gat staðfest með eiði,
að hinn maðurinn hefði verið
Massingham.
Nú varð talsverð suða í
rjettarsalnum. Graeme þaul-
spurði vitnið, en hinn ljet eng-
an bilbug á sjer finna viðvíkj-
andi framburði sínum. Dóm-
arinn skipaði-að kalla aftur á
Simon Linke.
Hann vann eiðinn og fjekk
alvarlega aðvörun hjá dómar-
anum, og síðan var hann
spurður aftur. Linke var fölur
í andliti og þverúðgur. Hann
hjelt því fast fram að hann
hefði ekki talað við Massing-
ham í garðinum og ekki setst
undir trjeð. Ef einhver segði
það, væri það ósatt.
Dómarinn, sem hafði sjálfur
lagt spurninguna fyrir Linke,
tók við . svarinu með stirðum
og hreyfingarlausum andlits-
svip. Linke veik frá.
— Þá ætla jeg ekki að kalla
fleiri vitni af hálfu verjanda,
sagði Haggard og brosti beisk-
lega.
Sækjandinn stóð nú upp
með blöð sín í hendinni og á-
varpaði kviðdóminn. Hann
mælti eindregið með sektar-
dómi og -tíndi saman allar
sannanirnar gegn ákærða, og
ljet svo um mælt, að þær
væru óhrekjanlegar.
Hann sagði, að þetta ósam-
ræmi í framburði Linkes væri
ekki annað en vitni á móti
vitni, annars stæði það á engu
hvort Linke- hefði hitt Mass-
ingham í Oldham Gardens. En
það, sem málinu skipti væri
það, að Massingham hefði kom
ið heim til Linke og síðan far-
ið beint þaðan í gistihúsið þar
sem Orrrie bjó, og fjell þar
fyrir hnífi Ormes.
— Jeg bið yður, herrar mín-
ir, að taka ekld mark á hinum
órökstuddu árásum á Sir Mel-
moth Craven, vin hins látna,
sem ekki einu sinni verjand-
inn hefir dirfst að bendla við
þetta morð. Og með hverjum
hefði hann líka átt að vera
í fjelagi? Það er nóg, að Sir
Melmoth hefir misst vin sinn
og samherja, sem hann hafði
skilið við í Westington í besta
gengi og við góða heilsu.
— Jeg bið yður að hanga
ekki við aukaatriði og ástar-
sögur, og kenningar, sem gripn
ar eru úr loftinu. Massingham,
sem var heiðarlegur og góður
maður og virtur af öllum —
Massingham, sem gerði skyldu
sína er hann kom upp svikun-
um, er dauður — myrtur á
grimmilegasta hátt. Hann átti
engan óvin nema Orme. Við
höfum heyrt, að hann heim-
sótti Orme einn síns liðs. Fám
minútum síðar, eins og við höf
um líka heyrt, finnst hann
dauðvona, en ákærði inni hjá
honum. Með öllum sínum klók
indum hefir verjandinn ekki
getað borið brigður á þetta,
enda verður það ekki skilið
nema á einn veg.
— Þjer hafið einnig heyrt,
að þrátt fyrir kosti sína, svo
sem hugrekki og fleira, er á-
kærði uppstökkur og vanstilt-
ur. Aður en þetta morð kom til
sögunnar,- vitum við, að hann
hefir opinberlega ráðist á hinn
látna, sem aldrei hafði gert
honum neitt mein, og neitaði
að biðja hann afsökunar, enda
þótt hann væri hvattur til þess
af vinum sínum.
-=>- Er það þá ekki líklegt, að
slíkur maður reiðist ennþá
meir, þegar þessi andstæðingur
hans kemur heim til hans?
Þjer kunnið að reyna að finna
í huga yðar afsakanir fyrir
hugrakkan mann, s'em hefir get
ið sjer góðan roðstír í ófriðn-
um. Ef til vill hefir kærði lært
í hörðum skóla, þar sem manns
lífið er ekki metið hátt, og ef
til vill hefir hann í innsta
hjarta sínu trúað, að hinn mað-
urinn hefði beitt hann rang-
læti. Þetta hefir verið gefið í
skyn, en það stenst ekki gagn-
rýni. Enginn maður getur tekið
lögin í hönd sjer og sjálíur
rekið harma sinna á öðrum
með því að taka líf hans.
— Verjandinn hefir reynt
að sýna fram á það, að engin
sönnun sje fyrir því að Orme
hafi verið í herberginu þegar
Massingham kom þangað. En
hvar var hann þá? Þjer hafið
heyrt þann framburð ungfrú
Garth, að hann hafi farið frá
Dereham Hall klukkan tíu mín
útur yfir sjö. Frá þeirri stundu
og alt þangað til Marlow kom
að honum, hefir enginn maður
sjeð hann. Vegalengdin milli
staðanna er innan við tvær
mílur. Jafnvel minnsti göngu-
maður gat ekki verið fimmtíu
mínútur að komast þá leið. |
Massingham kom í gistihúsið
tíu mínútum fyrir átta. Því
hefir verið haldið fram, að
Orme hafi villst í þokunni og
’tafist þannig. En fyrir því er
ekki annað en hans eigin orð,
bætti Graeme við.
— Það er engin þörf á að
orðlengja þetta frekar, herrar
mínir. Sektarsannanirnar gegn
ákærða tala sínu máli sjálfar.
Jeg legg málið í hendur yðar
og þjer munuð kveða upp þann
úrskurð, sem rjettvísin heimt-
ar.
Sækjandinn settist í sæti
sitt, en dauðaþögn varð í saln-
um, og Vernon Haggard stóð
upp eftir ofurlitla stund til að
gera síðustu tilraunina til að
bjarga lífi og frelsi fangans. í
öllum rjettarsalnum var ekki
nema ein persóna, sem visgj,
að hann var líka að berjast
fyrir eigin lífi og frelsi.
Þegar Haggard stóð þarna,
stór og tígulegur, minnti hann
mest á rambyggilegan turn.
Hann sló út kápu sinni og það
var einkennilegur glampi í
skörpu augunum er hann leit í
kring í salnum og beindi sjer
því næst að kviðdómnum.
I Bankastræti 7. Sími 6063 |
3 er miðstöð bifreiðakaupa. I
'muihi'aaaaMiiiMiiiiifiiiiitfiMitMiiioMtMiMMMiidMtm*
33.
jeg á skrifuðum heimildum þeirra, að þeir jeta menn,
eða hafa jetið. Þeir hafa þá í stórum hópum og fita þá,
eins og við gerum við búpening, og svo, þegar þeir eru
orðnir vel feitir, þá er þeim slátrað.
Það fór hrollur um mig.
— Hvað er hryllilegt við þetta, Davíð, spurði gamli
maðurinn. Þeir skilja okkur ekki betur en við skiljum
lægri dýr okkar eigin heims. Jeg hefi rekist hjer á iangar
greinar, sem þeir hafa skrifað um það, hvort mennirnir
hafi nokkur tæki til þess að gera sig skiljanlega sín á
milli. Einn höfundur setur meira að segja fram þá skoð-
un, að við sjeum gersneyddir allri skynsemi, — að við ger-
um allt af eðlishvötum. Þar af sjest, Davíð, að yfirráðaætt
Pellucidar hefir ekki hugmynd um að við menn getum
talað saman, eða hugsað. Vegna þess, að við ræðumst
ekki við á þeirra hátt, er þeim ofvaxið að skilja, að við
getum ræðst við yfirleitt. Og eins er það með okkur. Okk-
ur dettur ekki í hug að dýrin í okkar heimi geti gert sig
skiljanlegt hvert öðru. Mahararnir vita að Sagotarnir hafa
talmál, en þar sem þeir heyra ekki sjálfir, geta þeir ekki
skilið hvernig því er varið. Þeir halda að ekkert sje þar
um að ræða, nema hreyfingar varanna einar. Og þeim
er óskiljanlegt, að Sagotarnir geti talað við okkur.
Hann fjekk mig til að endurtaka ráðagerð mína, og af
einhverjum ástæðum, sem jeg skildi ekki þá, krafðist
harm mjög nákvæmrar lýsingar á herbergjum þeim og
göngum, sem jeg var nýbúinn að rannsaka.
— Heyrðu, Davíð, sagði hann loks, þar sem þú virðist
ver§ ákveðinn í að framkvæma þetta hættulega áform,
ætli við getum þá ekki afrekað það, sem mundi' verða
mannkyninu á Pellucidar til varanlegs hags. Hlustaðu
nú á. Jeg hefi komist að mörgu undarlegu í skjölum Ma-
haranna. Til þess að þú skiljir hvað jeg á við, skal jeg’
skýra þjer í stuttu máli frá sögu þessa kynflokks.
Endur fyrir löngu, voru karlmennirnir alvalda, en fyrir
hundruðum ára komust konurnar smátt og smátt yfir
völdin. Svo leið tíminn og engin breyting varð á Mahara-
kynflokknum. — Kynflokkurinn hjelt áfram að þróast
menningarlega undir hinni góðu stjórn kvennanna. Vís-

í sumum sjúkrahúsum eru
sjúkdómar sjúklinganna, þeg-
ar þeir eru lagðir inn, merktir
aftan við nöfn þeirra með
bókstÖfum. ,,B“ þýðir þannig
berklar, o. s. frv. Læknanemi
á stóru sjúkrahúsi var að
kynna sjer skrár þessar, þeg-
ar hann rakst á stafina ,,G.
M. V. H.“ Þessir stafir voru
fyrir aftan nöfn fjölmargra
sjúklinga, svo læknaneminn
fór til prófessorsins og sagði:
— G. M. V. H. virðist vera
að ganga núna. Hvaða veiki er
þetta eiginlega?
— „Guð má vita hvað“, sagði
læknirinn.
★
Sonurinn: — Hérna er ein-
kunnabókin mín, en hún er
ekki falleg. Þú verður að
vanda þig betur með heima-
dæmin mín.
★
— Mig langar til að giftast
dóttur yðar.
— Drekkið þjer.
— Ekki get jeg neitað snaps
inum, en eigum við ekki að
geyma það þangað til á eftir.
★
Mikill hörgull er nú á verka
mönnum í Svíþjóð. Kom til
greina, til þess að bæta úr
þessu, að flytja*inn 10.000 ítali.
Sennilega mun þó ekkert verða
af því, þar sem málaleitunin
strandar á því, að ítalarnir
krefjast þess að fá minnst
einn líter af ljettu víni á dag.
'k
Frúin (við nýju vinnukon-
una): — Þarf að vekja yður á
morgnana?
— Jú, þjer getið reynt það,
ef það er eitthvað sjerstakt,
sem jeg þarf að gera fyrir þig.
ic
Hann: — Jeg var hjá spá-
konu í gær og hún sagði mjer
að þú elskaðir mig.
Húíi: — Það hefði jeg nú
getað sagt þjer ókeypis.
★
Kona eín í Svíþjóð, sem er
nú orðin 85 ára að aldri, er
unglegri en dæmi eru til um
konu á hennar r iri. Ef til vill
stafar það að einhverju leyti
af því, að írr 1? ára aldri til
34 ára aldurs 1 ún í nokk-
urskonar dvalaástandi, og
náerðist ekki á öðru en einu
mjólkurglasi daglega.
it
Veistu það, að hundar eru
litblindir.