Morgunblaðið - 09.10.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 9. okt. 1946
I BLÓÐSUGAN I
ujin
ílllMllllllllllMlllllllMMIIIMMMilillllllllliillMIIIIIIIMlilMIIIMM!
HMmmiimmmiimMiiimiiMiiimmiiiimmmiiimimmiiiTn
Strákurinn og einbúinn
Eftir E. V. LUCAS
7. dagur
— Þegar betta gerðist, var
Craven ungur maður og hafði
komist að heiman eitthvað
snögglega og var nú farinn að
leita gæfunnar þarna í land-
inu. Hann þekti þfcgar stúlk-
una og hafði meira að segia
verið að draga sig eftir henni.
En hún þekkti innræti hans og
var ekki hrifin af, og hafði bví
vísa ðhonum á bug. Craven
hafði fengið veður af silfur-
námunni, sem bróðir hennar
hafði fundið, og elti þau nú í
þeim tilgangi, að sölsa undir
sig rjettindin.
Craven ferðaðist með flokk
með sjer af nautrekum og öðr-
um óþjóðalýð, sem nóg er til af
þa rí landi. Jafnvel þessir tveir
þjónar, sem voru með stúlk-
unni voru í hans brauði. Og nú
var hún á valdi hans .... tvö
hundruð mílur frá allri sið-
menningu.
— Craven heimtaði af henni
allar upplýsingar viðvikjandi
námunni, en þær hafði bróðir
hennar áður gefið henni. Hún
neitaði. Craven gaf henni ein-
falt svar. Hann sagði það gleddi
sig, að hún hefði neitað — því
það gerði hvorki til nje frá,
hvort sem vorri. Fyrst húr. hfctði
neitað að tala, skyldi svipan
gefa henni málið, en síðan ætl-
aði hann að gefa stúlkuna fylgd
armönnum sínum.
Margaret hrökk upp og leit
hægt í kring um sig.
— Á jeg að segja þjer hvað -
hann gerði? sagði frú Garth og
röddin var kæfð og titrandi.
— Þjer veitir ekki af að fá að
vita það, úr því sem komið er.
Hann ljet afklæða hana niður
að mitti og binda handleggi
ehnnar við smátrje, og þar í
rjóðrinu og fyrir augunum á
föntunum, sem fylgdu honum,
var hún barin með svipu eins
og handleggir kynblendings
eins dugðu til
— Margaret .... þar er util
menn, sem eru grimmir =ins og
djöflar, sem grimdin er ástríða
hjá, og ómótstæðileg ástríða.
Craven tók svipuna í sína eig-
in hönd .... Röddin í frú Caih
varð að hljóðlausu snökti. —
Loksins var henni bjargað frá
honum. Hann gat ekki meira
gert en hann var búinn að ...
Aftur varð þögn. — Margaret
.... hefir þú ekkert að segja
við þessu?
Margaret hafði staðið á fæt-
ur. Svipur hennar bar vott um
undrun og skelfingu og það
var eins og hún skildi þetta
ekki enda þótt hún hefði
skelfst svo mjög við það. Og
frú Garth sá, að þetta gekk al-
veg yfir hana.
— Margaret, þetta er meir
pn þú getur gert þjer í hugar-
lund. Pn þú ert dóttir mín og
það er jeg, sem er réiðubúin til
að færa hverja fórn sem er, til
að frelsa þig frá Craven. Guð
fyrirgefi mjer, að jeg hef lát-
ið þig neyða mig til þess.
Snögglega stóð hún teinrjett
og svifti sjalinu frá hvítum
herðunum. Þar mátti sjá tutt-
ugu ára gömul örin eftir svipu-
höggin utn ajlar herðarnar.
— Líttu vandlega á þessi ör,
sem enginn hefir fengið að sjá
síðan þau urðu til. Þau eru verk
og fangamark mannsins, sem
þú vilt giftast.
IV. KAPÍTULI.
Augun í Margaret glenntust
upp af skelfingu og hún gat
engu orði upp komið. Hún rið-
aði á fótunum þar sem hún stóð
og rak upp óp af hryllingi og
meðaumkvun. Síðan fjell hún
á hnje fyrir framan móður
sína.
— Ó, fyrirgefðu rnjer, stundi
hún. — Að þú skulir hafa get-
að orðið fyrir þessu. Ó, elsku
mamma.
Hún fjekk ákafan ekkagrát.
Móðir hennar greip hana í
faðm sjer og þrýsti henni að
sjer.
— Hafðu ekki hátt, elskan
rnín. Nú var fasta og sterka
röddin orðin blíð og viðkvæm,
en róleg eins og djúpur tónn í
orgeli. Hún hjelt dóttur sinni
upp að brjósti sjer. — Þetta
er búið að vera. Þú getur ekki
ásakað þig um neitt. Jeg hefði
viljað fórna sálu minni til þess
að forða þjer frá þessari þján-
ingu. En jeg gat ekki annað.
Þú varst töfruð eins og af högg-
ormi. Við banvænum sjúk-
dómum verður að nota hníf-
inn. Mínar þjáningar getur
mjer verið sama um — mjer
nægir að hafa bjargað þjer.
Stúlkan rjetti úr sjer og hörf
aði aftur á bak. Augun gljáðu
eins og hún hefði hitasótt.
— Bjargað mjer: Já, það er
satt, þú hefir bjargað mjer úr
sjálfu helvíti. Hún sagði þetta
rólega eins og upp úr svefni
og endurtók það. — En þessa
verður að hefna á manninum.
Röddin var orðin að ópi, og það
var eins og hún hefði fengið
æðikast við tilhugsunina um
meðferð þá, er móðir hennar
hafði sætt. Hvítu hendunrnar
kreftust og augun leiftruðu.
— Hvaða vitfirring hefir
gripið mig að halda,að jeg elsk
aði þennan djöful í manns-
mynd? stundi hún, og andar-
dráttur hennar var hvæsandi
út á milli tannanna. — Ó, ef^
hann væri hjerna, gæti jeg
drepið hann með eigin hendi.
Ekki fyrir móðgunina við mig,
heldur fyrir meðferðina á þjer
Ó, mamma, jeg skal ekki hætt
fyr en jeg ...
— Hættu þessu, sagði frú
Garth alt í einu í höstugum
skipunarróm, og greip fast um
ulnlið dóttur sinnar. Þín er
ekki hefndin. Fyrir þjer er
Melmoth Craven ekki lengur
til. Jeg er ekki að biðja þig
núna, heldur skipa jeg þjer.
Því, sem þú hefir heyrt, áttu
að gleyma, eins og það hefði
aldrei skeð. Jeg hefi fært mína
fórn og nú er það þitt að hlýða.
Heyrirðu það°
Margaret rey.di að stilla sig.
— Hefndin hlýtur að bíða
manna ein: c ' rns, sagði hún
stamandi.
— Heldurðu, að hægt sje að
koma fram hofnd, án þess að
allir viti ástæðuna? Hjer í Eng-
landi, þar sem allir hafa nefið
niðri í öllu? Hun stóð teinrjett
bg eldur brann úr augum henn-
ar. — Efastu um, að jeg myndi
fremja sjálfsmorð, ef allir vissu
það, sem jeg hefi nú trúað þjer
fyrir, eða þá fólk ekki nema
hefði grun um það? Skilurðu
það ekki?
Báðar þögðu andartak, en
stúlkan ljet hendurnar síga,
eins og í einhverju ráðaleysi.
— Jú, hvíslaði hún, — jeg skil
það.
— Það nægir. Þá á jeg ekki
eftir nema endirinn á sögunni
í stuttu máli. Meðan jeg var að
þola þessar misþyrmingar, vant
aði lítið á, að jeg væri dauð.
Og þessir manndjöflar skildu
mig líka eftir í þeirri trú. Því
svo fór, að þeir trufluðust við
verk sitt fyrir tilverknað for-
laganna. Innfæddir lögreglu-
menn voru á ferð um skóginn
og fantarnir, sem voru að kvelja
mig, flýðu. Við það komst jeg
í betri hendur en þó leið heilt
ár, áður en jeg gat á heilli mjer
tekið. Það er löng raunasaga,
og engin þörf á að hafa hana
yfir hjer. Fyrst hún er dauð,
er best hún sje það áfram.
Margaret hneigði höfuðið. En
hræðslan skein úr augum henn
ar er hún leit snögglega upp.
— En maðurinn sjálfur . .
hvað er um hann. Hann er hjer
mit á meðal fólks og hann þekk
ir að minsta kosti alla söguna.
— Jeg held því fram, að hann
þekki mig alls ekki aftur, svar-
aði frú Garth einbeitt. Sagan
er tuttugu ára gömul, og jeg
hefi ekki sjeð hana síðan, fyrr
en í dag. Nafn mitt og staða er
breytt og alt er breytt. Hann
þekkti mig alls ekki. Jeg gaf
honum þó öll hugsanleg færi
á því. Jeg ljet birtuna skína
beint framan í mig og horfði
á hann. Ef Craven hefði dottið
það sanna í hug, þótt ekki hefði
verið nema eitt áugnablik,
skyldi jeg strax hafa sjeð það.
Því sá maður er ekki til, sem
þannig gæti blekkt mig.
Hún þagði andartak.
Og þetta er ekki furðulegt,
því vitanlega er jeg ekki nema
ein af mörgum, sem hann hef-
ir farið svona með. En kona
gleymir ekki svona meðferð,
þótt hún lifði í þúsund ár. Jeg
hefði þekkt hann, þótt jeg hefði
verið blind eða að dauða kom-
in. En Craven grunar enn sem
komið er, ekki neitt, og senni-
lega fær hann aldrei vitneskju
um það.
— Jeg hefi lokið máli mínu,
Margaret, og viltu nú lofa mjer
því, að þú skulir hvorki í orð-
um nje verkum drepa á þetta
mál oftar, því jeg mun aldrei
á það minnast Notaðu þá krafta
sem þjer eru gefnir til að reyna
að gleyma þessari eldraun, sem
þú hefir lent í núna í nótt. Þú
átt æskuna og framtíðina og
hefir enn tækifæri til að verða
hamingjusöm.
— Jeg skal hlýða þjer, eins
og jeg elska þig og heiðra.
Stúlkan riðaði alt í einu á
fótunum og hefði líklega dottið
ef móðir hennar hefði ekki
gripið hana og haldið henni
uppi. Hjartað gat ekki þolað
meira og náttúran var svo
miskunsöm að láta hana falla
í öngvit. Frú Garth bar hana
inn í herbergi hennar eins og
hún væri smábarn.
15.
Þegar að lokum allar vistirnar voru komnar inn í hell-
inn, bljes bátsmaðurinn í hljóðpípu sína, til þess að gefa
til kynna að allt væri í standi og þeir gætu lagt frá landi
aftur. Þá flýtti skipstjórinn og Kjammi sjer niður að vík-
inni.
— Hvar er herra Ágúst, spurði skipstjórinn bátsmann-
inn. Þessi ungi maður vill auðvitað kveðja hann.
En hellirinn var manntómur. Kjammi klifraði upp á
stóran stein við hellismunnann og æpti allt hvað af tók.
Geitarskeggur. Skeggur, Skeggur minn! Ekkert svar. —
Jeg hlýt að hafa farið fram hjá honum á leiðinni frá vík-
inni, hugsaði Kjammi og flýtti sjer til strandar aftur.
— Fljótur, fljótur, sagði skipstjórinn. Við megum ekki
vera að þessu lengur.
— En jeg finn hann ekki, kallaði Kjammi og stökk stein
af steini. i
— Ha? finnurðu hann ekki, sagði skipstjórinn. Það er
ákaflega skrítið. En kannske hefir hann falið sig, til þess
að þurfa ekki að kveðja þig. Og komdu nú. Við megum
ekki vera að því að lóna hjer til eilífðarJ
Kjammi fór nú út í bátinn, þó honum fjelli þungt að
geta ekki kvatt gamla manninn, og með hverju áratogi
fjarlægðist hann eyjuna.
— Upp með akkerið, hrópaði skipstjórinn um leið og
þeir voru komnir á skipsfjöl.
Halaklippti krókódíllinn var ákaflega skemtilegt skip og
í ákafa sínum við að kynna sjer allt um borð, gleymdi
Kjammi bráðlega gamla manninum og öllu nema skipinu.
Hann fór niður undir þiljur og kynntist þar fljótlega
brytanum. Þar gáði hann inn í kæliskáp einn og sá hálfan
búðing, sem hann sporðrenndi á svipstundu Síðan fór
hann inn til skipstjórans og kynnti sjer hvað hann ætti af
bókum, fór svo til vjelamannanna og ræddi við þá um
vjelar skipsins, og þegar þessu var öllu lokið, var Hala-
klippti krókódíllinn kominn langt út á haf, svo eyjan sást
aðeins eins og smádepill úti við sjóndeildarhringinn. Þá
Tötralega klæddur flæking-
ur kom á bæ uppi í sveit og
spurði húsmóðurina, hvort
hann gæti ekki gert eitthvað
fyrir hana og á þann hátt orð-
ið matvinningur.
— Ja, sannast að segja
mundi jeg biðja þig að tína
saman eggin úti í hænsnahúsi,
sagði húsmóðirin, ef jeg
þyrði að treysta þér.
— Þjer vantreystið mjer þó
ekki, frú? hrópaði flækingur-
inn.
— Útlit þitt bendir nú ekki
til þess, að þú sjert gegnum
heiðarlegur, ansaði konan.
— Jeg ætla bara að láta yð-
ur vita það, svaraði flækingur
inn með þjósti, að jeg var bað
vörður í fimmtán ár — og
tók aldrei bað.
★
1945 dóu í Bandaríkjunum
18% fleiri af völdum biíreiða-
slysa en árinu áður.
— Jeg get orðið á undan
þjer í kapphlaupi hvenær
sem er, ef jeg fæ að velja
hlaupabrautina og byrja met-
er á undan þjer.
— Jæja, hvar hlaupum við?
— Upp stiga.
★
—t Veistu, að þú varst svo
fullur í gærkvöldi, að þú seld-
ir Stjómarráðshúsið?
— Þú segir ekki? Hver
keypti það?
— Jeg.
★
— Jeg kaupi mjer altaf
flösku af viský, þegar jeg fæ
kvef, og eftir nokkrar mín-
útur er það horfið.
— Kvefið?
— Nei, viskýið.
★
— Þessi Jón segist vera
skyldur þjer og geta sannað
það.
— Hann er bölvaður bjáni.
— Það þarf nú ekki að vera
annað en tilviljun.
★
Eftirfarandi saga er frá her-
námsárunum í Noregi.
I einum barnaskólanna fór
fram kensla í kristnifræði og
kennarinn var að segja börn-
unum frá þjáningarsögu Krists,
krossfestingunni, spjótstung-
unni og þyrnikórónunni. Börn-
in hlustuðu með eftirtekt og
píslarsagan hafði sýnilega mikil
áhrif á þau. Þá rjettir alt í
einu lííil stúlka upp hendina og
spyr:
— En, fröken, voru ekki til
neinir góðir menn, sem gátu
hjálpað Kristi yfir til Sví-
þjóðar?