Morgunblaðið - 10.05.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBL A,Ð I Ð
Föstudagur 10. maí 1946
33. dagur
Hún var nú komin að dyr-
unum. Allt í einu heyrðí hún
að einhver hreyfði sig inni í
herbergirfu. Hún hratt dyrun-
um opnum, og rak um leið upp
undrunaróp. Venus stóð þarna
andspænis henni — og sneri
baki í stóra spegilinn. Augna-
ráð hennar var í senn ótta-
slegið og hatursþrungið. Svo
hnykti hún til höfðinu, og
horfði ögrandi á húsmóður sina
— en greip um leið báðum
hörfdum um hálsinn eins og til
þess að fela eitthvað.
Theo horfði fast á Venus. —
Svo tók hún allt í einu eftir
því, að stúlkan var klædd í
hvítan kjól. ,,Þú ert í kjóln-
um mínum! Kjólnum mínum
-----!“ hvíslaði hún. Kjólnum,
sem hún hafði verið í á afmæl-
isdaginn sinn að Richmond
Hill! Sautjánda afmælisdaginn!
Fallega kjólnrfm, sem henni
þótti svo vænt um — sem hún
hafði geymt eins og helgan
* dóm, siðan hún fór frá Rich-
mond Hill! — Nei! Nei! Hún
kreysti aftur augun. Hún vildi
ekki sjá þessa kvensnift.
Þjáningaralda leið yfir hana.
andlit hennar afskræmdist af
sársauka. „Farðu úr honum —
farðu úí honum!“ stundi hún
loks.
Venus hrærði hvorki legg nje
lið. Um varir hennar ljek nap-
urt glott — og það var annar-
legur glampi í augum hennar.
„Hvað ertu með um hálsinn
‘hvað ertu að fela?“ spurði Theo
skyndilega og færði sig nær
henni.
Venus hörvaði undan, og
þrýsti höndunum fast að hálsi
sjer. Svo nam hún staðar, og
brosti illkvittnislega. Og Theo
sá hálsmenið frá Aaron glitra
á dökkum barmi hennar.
Reiðin bar hana ofurliði. Ef
hún hefði getað drepið, þá hefði
hún gert það á þessu andar-
taki. Hún barði Venus í and-
litið, af öllum kröftum, og þreif
af henni hálsmenið.
„Jeg hata þig — jeg hata þig!
Þú ert . ...“ •
Henni sortnaði fyrir augum,
og hún hnje niður. — Stundu
síðar fundu þjónarnir hana,
þar sem hún lá á gólfinu — ög
hálsmenið við h'lið hennar. Þeir
urðu óttaslegnir, og sendu eft-
ir Jósep.
Þegar hann kom heim, var
hún vöknuð til meðvitundar
aftur. En hún fann til nístandi
sársauka í hvert sinn, sem hún
hreyfði sig — og gat ekkert
talað. Jósep settist við rúmið.
Það var kvíðasvipur á andliti
hans. Hann vissi ekki, hvað
hafði komið fyrir og gerði sjer
ekki ljóst, hvað í vændum
myndi vera, fyrr en Phæbe,
sem var á vappi kringum rúm-
ið, sagði: „Það lítur út fyrir
að barnið muni fæðast innan
skamms. Er ekki best, að senda
eftir Maum Chloe? Húsmóður-
inni líður illa — og hún getur
hjálpað henni“.
Jósep tók viðbragð. „Held-
urðu það? Skipaðu Pompey að
þeysa þegar í stað til Klifton.
Segðu honum — —“
Theo opnaði augun. „Jósep
—4rei“, hvíslaði hún. „Jeg ætla
ekki að eiga barnið núna. Jeg
— vil það ekki“.
Phæpe skríkti. „Það er nú
ekkert hægt að gera við því,
frú. Þetta verður allt að hafa
sinn gang“.
Theo bærði ekki á sjer. Jeg
skal ekki eiga barnið núna. Jeg
skal ekki.
„Jósep------“.
Hann .beygði sig yfir hana.
„Hvað er það, elskan mín?t‘
„Opíum“, hvíslaði hún. —
„Stóran skammt. Og þú'mátt
ekki senda eftir Maum Chloe.
Hún má ekki koma nærri mjer.
Jeg ætla ekki að eiga barnið
núna. Jeg vil það ekki“.
Og vilji hennar sigraði. í
þrjá sólarhringa lá hún nær
hræringarlaus í rúminu. -Kvöl-
unum linnti smám sarpan.
Ellefti kafli.
A fimta degi var hún orðin
það hress, að hún settist upp.
Og þá áræddi Jósep loks- að
minnast á Venus.
„Hún sagði mjer allt af ljetta,
og jeg var auðvitað mjög reið-
ur við hana. Jeg sagði henni,
að þess myndi langt að bíða,
að hún fengi að starfa á heim-
ilinu aftur. Hún verður látin
vinna erfiðari vinnu þangað til
hún lætur sjer segjast“.
Theo starði unrandi á hann.
„Já en Jósep — skilurðu ekki
enn, hvað hún gerði? Hún get-
ur ekki verið lengur hjer á
Eikabæ. Jeg vil, að þú seljir
hana. Ó, — skilurðu ekki, að
stúlkan hatar mig!“
„Þetta er óskynsamlega mælt,
Theo“, sagði hann þolinmóður.
„Hún ætlaði ekki að stela neinu
frá þjer. Hún er of hyggin til
þess. Hún er mjög falleg, af
blökkustúlku að vera, og geri
jeg ráð fyrir, að hún sje hald-
in kvenlegri hjegómagirni eins
og aðrar kynsystur hennar. —
Hún hegðaði sjer að vísu
heimskulega. En þetta athæfi
getur þó tæpast kallast glæp-
samlegt“.
Theo hallaði sjer aftur á bak.
— Hún var mjög máttfarin og
tárin komu fram í augu henn-
ar. Henni sárnaði ekki fyrst
og fremst, að Venus skyldi hafa
tekist að leika á Jósep — og
hann skyldi þrjóskast við, að
viðurkenna fjandskap hennar.
Henni fjell þyngst, að hann
skyldi ekki gera sjer ljóst, að
hvíti kjóllinn og hálsmenið frá
Aaron voru munir, sem henni
þótti vænst um af öllu, sem hún
átti. Það hafði Vanus vitað.
Þess vegna hafði hún einmitt
valið þá.
Það myndi gagnslaust að
reyna að skýra þetta fyrir Jó-
sep. Hann myndi aldrei skilja
það. En það var eitt, sem hún
varð að gera honum Ijóst.
„Jeg geri ráð fyrir, að þú
sjert einráður um það, hvað
þú gerir við Venus. En hún
fær aldrei að stíga sínum fæti
inn á mitt heimili framar —
aldrei“. Hún þagnaði andartak.
„Jósep — mjer var að detta í
hug, að pabbi gæti ef til vill
útvegað mjer franska þjónustu-
stúlku. Og kannske franskan
matreiðslumann líka. Það er
svo leiðinlegt, að geta aldrei
talað frönsku við neinn. — Það
eru franskir þjónar hjá Drayton
fylkisstjóra — og einnig hjá
sumum af vinum þínum í
Charlestorf', flýtti hún sjer að
bætavið.
„Hvað hefirðu út á mat-
reiðslu Phæbe að setja?“ spurði
Jósep snöggt.
Það er svo sem ekkert, hugs-
aði Theo með sjer — nema ef |
vera skyldi, að hún kann hreint
ekki að búa til mat.
„Phæbe býr til ágætan mat,
Jósep“, svaraði hún. „En það
getur verið gott, að hafa ein-
hvern henni til aðstoðar, t. d.
þegar gestir koma til okkar.
Jeg hygg, að pabbi myndi geta
sjeð okkur fyrir góðum mat-
reiðslumanni“. Iíún hafði í
raun rjettri þegar farið þess á
leit við Aaron.
Jósep þagði. Hann harmaði,
að Theo skyldi ganga svona
erfiðlega að tjónka við negrana
og fannst heimskulegt, að fá
dýra þjóna frá Norðurríkjun-
um, þegar nóg var af þjónustu-
fólki fyrir. En á hinn bóginn
mátti aldrei andmæla ófrískum
konum, þó að þær hegðuðu sjer
bjánalega — og það myndi ef
til vill ekki svo vitlaust, þeg-
ar öllu var á botninn hvolf%
að fá franska þjóna að Eika-
bæ. Það var víst talið fínt.
Hann kveikti sjer í vindli,
og hallaði sjer aftur á bak í
sætinu“. Hefirðu nokkuð heyrt
um það, hvenær faðir þinn
kemur suður á bóginn?“
Hún brosti, og svipúr henn-
ar mildaðist. „Já, auðvitað hefi
jeg heyrt um það“.
Hann kipraði saman varirn-
ar. Hann var allt í einu orðinn
reiður. „Hvenær kemur hann
þá?“
„Fyrstu dagana í maí. Það
ætti að vera nægur tími. Barn-
ið ætti ekki að fæðast fyrr en
um miðjan mánuðinn". Hún
sneri sjer undan, og bætti við
í hálfum hljóðum: „Jeg veit,
að jeg myndi ekki lifa það af,
ef — ef hann væri ekki hjer“.
„Þetta er vitleysa, Theo!
Hvað kemur har.n því við?
Það er ósæmilegt, að karlmenn
sjeu nálægir, þegar . . . .'l
Hann fleygði vindlinum í
eldstóna og horfði reiðilega á
hana. Af hverju þurfti hún
altaf að hegða sjer öðruvísi en
aðrar konur? Af hvfirju gat
hún ekki sætt sig við þetta
eðlilega ástand konunnar, eins
og frú Alston, systir hans og
allar þær konur, sem hann
hafði einhver kynni af, gerðu?
Þegar þær voru með barni,
reyndu þær að láta eins lítið
á því bera, og unnt var, minnt-
ust aldrei á það, kvörtuðu aldr-
ei — og þegar þeirra tíma kom,
hurfu þær úr augsýn karl-
mannanna um st.und — og nýr
meðlimur hafði bætst í fjöl-
skylduna.
Eggert Claessen
Gústaf A. Sveínsson
hæstarjettarlögmenn „
Oddfellowhúsið. — Sími 1171.
Allskonar lögfræðistörf.
Lóa langsokkur
Eftir Astrid Lindgren.
45.
Þar sem Lóa vildi alls ekki fá neitt til baka, skifti kon-
an við hana og ljet hana hafa miða, sem gilti í bestu sætin
og ljet líka Önnu og Tuma fá miða í bestu sæti, án þess
þau þvrftu nokkuð að borga. Þannig atvikaðist það, að
börnin sátu öll þrjú í ákaflega fínum sætum. Anna sneri
sjer oft og mörgum smnum við, til þess að veifa til skóla-
systkina sinna, sem sátu miklu lengra frá leiksviðinu.
— Þetta er allt saman einkennilegt, sagði Lóa. Og ekk-
ert skil jeg í, hvað fólk getur verið sóðalegt. Þaþ hefir
hellt sagi á gólfið. Það finnst mjer nú ekki mikill þrifn-
aður.
Tumi útskýrði fyrir Lóu, að sag væri borið á gólfin í
öllum fjölleikahúsum og væri það gert fyrir hestana að
hlaupa í.
. Uppi á palli sat hljómsveit leikhússins, sem allt í einu
byrjaði að leika fjörugt hergöngulag. Lóa tók að klappa
saman lófunum af miklum ákafa og hoppaði upp og niður
í sætinu.
— Kostar líka að heyra þetta, eða fær maður það
ókeypis? • -
Einmitt þá var tjaldið dregið frá dyrunum, þar séfn
listamennirnir áttu að koma fram, og leikhússtjórinn kom
kjagandi í kjólfötum og með svipu í hendinni. Á eftir
honum komu tíu hvitir hestar með rauða fjaðraskúfa á
hausunum.
Leikhússtjórinn smellti svipunni og hestarnir stukku
hjinginn í kring á leiksviðinu. Svo smellti stjórinn svip-
unni aftur og þá settu allir hestarnir framfæturna upp á
grindurnar umhverfis leiksviðið. Einn af hestunum
var rjett búinn að reka hóf í börnin. Anna kærði
sig ekki um að fá hest svona nálægt sjer og hnipraði sig
eins mikið saman í stólnum, og hún gat. En Lóa stóð upp
og tók í vinstri framlöppina á hestinum og sagði:
— Sæll og blessaður. Jeg á að skila til þín kærri kveðju
frá hestinum mínum. Hann á líka afmæli í dag, en hann
hefir nú silkislaufur í taglinu, í staðinn fyrir að þú hefir
fjaðraskúfa á hausnum.
Ætlað er, að í styrjöld þeirri,
sem nú er nýlokið, hafi styrj-
aldarþjóðirnar lagt 500,000
tundurdufl víðs;vegar á heims-
höfunum. Til þessa hafa. um
50,000 þeirra fundist og verið
eyðilögð af 2,000 tundurdufla-
slæðurum frá Bretlandi, Banda
ríkjununt og Rússlandi, en þau
dufl, sem enn eru ófundin,
munu flest vera á hafinu kring-
um Japan og Norður-Evrópu.
★
Breski flotinn sökkti í nóv-
ember s. 1. öllum nema ein-
um af þeim 110 kafbátum, sem
Þjóðverjar afhentu þeim við
uppgjöfina.
★
Eftir að miljónamæringur-
inn Edward H. Harriman ljest
1909, og kona hans erfði eign-
ir hans, móttók hún þúsundir
brjefa, þar sem farið var fram
á fjárhagslega aðstoð. — Frú
Harriman erfði 100,000,000
dollara, en peningabeiðnirnar
námu samtals 267,000,000 doll-
sú, að 225 tungumál eru töluð
í Indlandi og tekjur Tneðalfjöl-
skyldu eru aðeins um 120 kr.
á ári.
★
Meira eri 500 Shinto musteri
í Japan hafa hvíta hesta sem
geymdir eru í sjerstökum
skrauthýsum, til afnota handa
guði musterisins. Flestir hesta
þessara eru ákaflega feitir,
enda hreyfa þeir sig lítið, þar
sem þeir eru of heilagir til að
venjulegir dauðlegir menn megi
koma á bak þeim.
★
Verksmiðjustjóri gortaði oft
af því, að hann vissi nafn hvers
einasta starfsmanns síns. Dag
nokkurn var hann á gangi á
vinnustaðnum, þegar hann sá
mann, sem hann mundi ekki
hvað hjet. Hann stoppaði hann
og sló kumpánlega í bakið á
honum.
„Afsakið þjer“, sagði hann,
„jeg veit auðvitað, hvað þjer
heitið, en jeg er ekki viss um,
hvernig nafnið yðar er staf-
að“.
Maðurinn horfði undrandi á
hann.
urum.
★
I Bandaríkjunum eru nú 950
útvarpsstöðvar og 60,000,000
viðtæki, en í Indlandi, sem
hefur þrisvar sinnum meiri
fólksfjölda, eru aðeins níu
stöðvar og 200,000 útvarpstæki.
Meginorsök þessa mismunar er
,,J-Ó-N“, sagði hann.
i<
Ef þú reiðist, teldu upp að
100, áður en þú gerir nokkuð.
Sje hinn náunginn stærri, teldu
upp að 1000.