Forvitin rauð - 01.12.1972, Blaðsíða 6

’ Ugla:
"Kona" skrifaði í blöðin og sagði það mundi
auka á lausaleik í landinu ef slíkar stofn-
anir væru styrktar af almannafé, réttar
vöggustofur væru heimili sannkristins fólks
Qg annarra sem aðhyltust góða siðu.
Ugla:
En þegar ég fór að hugsa mig betur um
fanst mér móðirin ætti í rauninni ekki
barnið heldur; börn ættu sig sjálf - og
móður sína að auk samkvsemt náttúrunnar lög-
um, en þó ekki leingur en þau þyrftu á
henni að halda; ættu hana meðan þau væru
að vaxa í kviði hennar; og meðan þau væru
að éta hana, eða réttara sagt drekka hana,
fyrsta árið. Mannlegt félag er sá sem
hefur skyldur við börn, svo fremi það hafi
skyldur við nokkurn; svo fremi nokkur hafi
skyldur við nokkurn.
(Atómstöðin)
Karl h.eitir herra frá
vöggu til grafar.
Kona er ungfrú á me ðan hún
er ógift, frú eftir giftingu.
Ef hún giftist ekki, er hún
ungfrú alla ævi.
Sumum þykir rett að kalla
allar konur frúr, sem komnar
eru ýfir vissan aldur.
Af hverju þarf að vera að skilgreina
konur sárstaklega eftir aldri og
hýúskaparste'tt, en ekki karla?
3*
öðrum finnst ekki ástæða til að sinna. Með
öðrum orðum. Kona, sem fær fóstureyðingu í
Osló, hefði kannski aldrei fengið hana annars
staðar á landinu. Læknar eru ekki skyldugir
til að leggja fram umsóknir um fóstureyðingar
Þess vegna getum við auðveldlega orðið fórn-
arlömb lækna með sérstaka trú eða lífsskoðun.
Þegar sækja þarf um fóstureyðingu er tíminn
naumur. Læknirinn fær sjaldan tóm til að
setja sig nægilega inn I vandamál konunnar
á þeim stutta tíma er hann hefur til umráða.
Læknar eru aðeins venjulegir menn, og þeir
þurfa alls ekki að vera sálfræðingar. Annars
er þetta sterkur hlekkur í mismunun konunnar.
Hún er ekki talin hafa ábyrgð og dómgreind,
en vandamál hennar síðan lögð £ hendur
ókunnugs manns.
Það er svo annað mál, að konur vilja ekki
allar gangast úndir þá auðmýkjandi máls-
meðferð sem þarf til að fá framkvæmda fóst-
ureyðingu. Það getur verið erfitt að skýra
ókunnugum manni frá tilfinningum sínum og
kynlífi. Einhver hópur kvenna velur því
ólöglegu leiðina til fóstureyðingar. Grýla,,
segja sumir. En ólöglegar fóstureyðingar
eru veruleiki. Af skiljanlegum ástaaðum er
ómögulegt að fá nokkra endanlega tölu á ár-
legum, ólöglegum fóstureyðingum. Fimm
þúsund, t£u þúsund, fimmtán þúsund? Eru
ekki allar tölur of háar? Megum við stefna
þúsundum kvenna í þá hættu sem fylgir ólög-
legum fóstureyðingurt? Og höfum við leyfi
til að láta óvelkomin börn fæðast I heiminn?
Gildandi lög um fóstureyðihgar, eru lög
um nauðungarfæðingar. Afram munu lögin
gera það mögulegt að þvinga konur til að
ganga með barn og ala það gegn vilja þeirra.
Meðgöngutími og fæðing geta verið óþægileg
og sársaukafull lífsreynsla, og að ganga
með óvelkomið barn er þung raun.
Upp á síðkastið hafa komið fram tillögur
um meira frjálsræði I lögum um fóstureyðing-
ar. M. a. hefur verið stungið upp á frjáls-
um fóstureyðingum fyrir konur fyrir ofan og
neðan ákveðin aldurstakmörk, t.d. 17 og 40
ára. En fóstureyðingarvandamálið verður ekki,
afgreitt með aldurstakmörkunum. Hvað með þá
19 ára sem hefur þroska á við 16 ára ungling?
Eða þá hálffertugu, sem er jafn lúin fimmtugri
konu? Lögin verða ekki réttlát fyrr en þau
gera ráð fyrir algjöru frjálsræði.
Sumir gera sér vonir um, að með því að gera
átak til að auka mæðrahjálp og leiðbeiningar
um getnaðarvarnir, komumst við hjá því að
gefa fóstureyðingar frjálsar. Atök á því
sviði munu ugglaust lækka tölu fóstureyðinga,
en geta aldrei komið I staðinn fyrir frjáls-
ar fóstureyðingar. Þörfin fyrir fóstureyð-
ingar mun aldrei hverfa.
Því er krafa okkar þessi: Gefið hverri konu
rétt á fóstureyðingu án þess hún þurfi að
gefa upp aðra ástæðu en þá, að hún óski
ekki eftir barninu. Að lokum, látið konuna
sjálfa ráða yfir líkama sínum og lífi, látið
hana um að ákveða, hvort hún vill eignast
börn, hvenær hún vill eignast börn og hve
mörg börn hún vill eignast.
Or bókinni Hva bráker de for? Pax forlag,
Oslo, 1972. Þýðandi H. 0.