Vorið - 01.12.1968, Blaðsíða 47

bæði feiminn og glaður, þegar hann
fékk blaSaböggulinn í fyrsta sinn og
sagSi:
„Þeir vita þá nafniS mitt þarna í
Osló.“
Hann var trúr og áreiSanlegur blaSa-
sali í mörg ár, góSur og elskulegur
piltur. Hann safnaSi saman öllum sölu-
laununum og lagSi þau í banka jafn-
óSum. OSru hvoru sýndi hann mér
bankabókina sína. Híann hafSi ekki
gleymt því, hvaS 'hann ætlaSi sér aS
verSa.
Tíminn leiS. — Ég fékk kennarastöSu
á öSrum staS og flutti þangaS. ÞaS
þótti honum miSur. Hann langaSi svo
til aS læra aS skrifa á ritvél.
Ég fékk bréf frá honum alltaf öSru
hvoru. Bréf hans voru skemmtileg og
ég brosti oft, þegar ég las þau.
„Ég vona, aS ég verSi kennari ein-
hvern tíma seinna," sagSi hann, „en
þaS verSur líklega ekki alveg á næstu
árum, því aS viS höfum engan kennara
hérna, aSeins kennslukonu, og hún hef-
ur víst enga kennaramenntun.“
Enn liSu árin. :— AuSun litli er nú
víst orSinn fullorSinn miaSur fyrir
löngu. (Þetta er annars ekki hiS rétta
nafn lians). Ef hann skyldi lesa þessa
frásögn, sendi ég honum mínar innileg-
ustu kveSjur yfir fjöll og dali. Hann má
ekki taka þaS alltof alvarlega, þótt litli
blaSasalinn ýkti stundum hlutina nokkuS
á sínum tíma. ViS erum víst allir dálít-
iS breýzkir, þegar viS erum smástrákar.
Þýtt úr norsku
H.J.M.
VORIÐ 189