Lesbók Morgunblaðsins - 09.10.1982, Blaðsíða 16
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
1 m *7TgZ 522 jS2 58 “
í i'l ,-w L 1 Cl £ R © u R KKOK- ufl 2ÉIMS H o R
aTT mih* Kam;ir E Ð vY £ F A ÚííoMH inrni R £ R N M 'A
x Y JílTIO L 1 fj D í W M úr- 0ÚA T y A T É P
VlSAí/ UMA- <*»IO
5mjö< Ö*ML* s K A K A r I N Þ A R <C1KDH D/CMbJ 1* b K U
ÍEFIH r fe F U R HAR tlO/W Tíl> u L L ?M N 1 s T 1 £>
ItRMlR Cfrirt. A P l R. ALDA á. R £ l M ILLU KyíRD R £ 1 T u
ÓH4- t'N- INM K A R s Æ ÚVAOlJ d A Ý R MVNT í P^LI K R A
f«t« A ri íttWT L Á R A 'tÓTu*. fitrÁuT P R b M 1 KvaD JK U
þfFiR AF ■ U A s 1 R S L O R r/<it L'ik 1 A R U R
Po<A jriL JUfWM 'a s A R ■ucuur* rsti-i ?»(<* A T A N n sffjy É ~L Kýft
£ 'A R T &•«*>- “tliM *LM*U- 'A r J£i M \ULAH MAMfJ M A R ííl K
fUCL' Mt £ R A \ R l»N- R T1 T j.... H R A P I M u
Hllbí- 1 K L A R 7 £ T T aó' £~ S
Íl'at K A R. U £ Ð F [íJ l± LJ K" m] A
■fi ILL- VIRKl STÓ- MEnn HlT- ÓMIR STÓ- MERKI £ m 1 HHHíTíNÓ. \/ím TuiJtJ- AM Frum £fm 1 ELSS- SfÆfil
OLIFAÍ- AÐUR
—i NÁó
„ . ■ - .. uíy IÐKIf) ÆTTAR- nafn 5kTÖi;g, At>i
HRUKK- AlNS DUÍ,- (.EFUft. SKÁN Haf
1'ýwD AR HLl-ÐlM Ki/cN- NAFH
HREiFB IR 'Jl£> buim ÍAH
FAWA- ÍAKA ÖLOU
ReMaoi K£HRl EMO/NC. 5KVL0- MENNI
BoRÐ- ANU ÓH ITÓ£
/ ‘AtT- INA Aí HEfAA L'iKAMS HLM.TI X>ýR- ANNA
IfRéfTA |sr0 fa TX.K \ H'íma V TóX
SM'fl- Ai-Dfl Kavc- AN
BEITA SA«- psl- KvJ VÝR. HEIMIU SVHÚ- MR
■Hafa IöRÐ Á FoR- F£€ uit I
FRGl ;ke«a
fiAFMlR SrWf\- KoRM
M£)MR VCIÐAR- FÆ(i»
Ktaft- UR LEÚUR SLbmið KEMÍT
ELO- STÆ£>- 1Ð £N)N- FiSK- SP'KS- AN
- ** «</ íA9
Huldufólksbörn
var lítil. Og þess vegna veit ég,
að það er rétt sem konan sagði,
að maður verður að þreifa fyrir
sér með tánum, meðan skyggnin
varir, því að þá sér maður ekki
þúfurnar í okkar heimi.“ Hún
brosti og strauk hlýlega kinn
sonar síns.
Eftir þetta fór Jonni daglega
á fund félaga sinna í hlíðinni.
Þau voru ætíð elskuleg við hann
og vildu gera honum allt til
geðs, en lengi vel leyfðu þau
honum ekki að „fara úr
skrokknum", eins og hann sjálf-
ur komst að orði. Þau sögðu að
mamma þeirra vildi ekki að
hann temdi sér það, því að þá
gæti það orðið vani, sem
kannski kæmi honum illa síðar
á lífsleiðinni. „Þú hefur nefni-
lega miðilsgáfu, segir mamma,
og með hana verður að fara
mjög varlega.“
Jonni skildi ekki hvað þau
áttu við, en hann langaði mjög
mikið til að fara aftur inn í Álf-
heima. Það var líka svo ambögu-
legt að leika sér við börn sem
maður gat ekki snert. Stundum
fannst honum engu líkara en að
þau væru bara alls ekki til, þótt
hann sæi þau og heyrði!
Loks kom að því, eftir svosem
mánaðarkynningu, að honum
var leyft að koma inn í þeirra
heim. Þá var hann fyrst látinn
fela sig vandlega inni í þéttu
kjarri, svo að enginn skyldi af
tilviljun finna líkama hans,
meðan hann væri sjálfur fjar-
verandi. Þetta var á sunnudegi
og í það sinn var það presturinn,
pabbi Huldubarnanna, sem
lagði á ráðin. „Við ætlum nefni-
16
lega að fara með þig til kirkju
og sýna þér, að við, Huídufólkið,
sem þið kallið, þjónum Guði
engu síður en þið,“ mælti hann
brosandi. Þetta var hár og
grannur maður, fríður og göf-
ugmannlegur, klæddur hvítri
skikkju og mjög tiginn á svip.
Börnin og móðir þeirra voru nú
einnig í hvítum skrúða. Þau
föðmuðu Jonna að sér og buðu
hann velkominn. Öll voru þau
glaðleg, en þó hátíðlegri í fasi og
framkomu en áður.
Ekki vissi Jonni hvers konar
farartæki það var, sem þau fóru
í til kirkjunnar. Það líktist
opnum bíl að öðru leyti en því,
að engin hjól voru undir honum
og ekki virtist hann koma við
jörðina, en fór þó nokkuð hratt.
Kirkjan var utarlega í dalnum
og fjarska vegleg, snjóhvítt
musteri með hvolfþaki. Ómur
klukknanna var undursamlega
fagur, og svo virtist sem þær
lékju eitthvert lag, sem Jonni
kannaðist þó ekkert við. Mikill
fólksfjöldi var þarna saman
kominn og allir hvítklæddir.
Voru menn þögulir og fjarska
hátíðlegir á svipinn.
Kirkjan var dásamlega fögur
að innan: hvolfþakið líkt og sæi
í bjartan vorhimin, en með
gullnum stjörnum, og veggirnir
ljósfjólulitir. Þar var prédikun-
arstóll og altari, eins og í guðs-
húsum mennskra manna, og á
gríðarstórri altaristöflu var
mynd af Frelsaranum, er sat í
sóllýstum blómagarði og var að
tala við hóp af börnum. Þessi
mynd varð Jonna ógleymanleg,
því að bæði hinn hvítklæddi
Kristur og börnin virtust bráð-
lifandi; það var líkt og að sjá
þetta út um glugga.
Eftir að allir höfðu fengið sér
sæti, var algjör þögn í nokkrar
mínútur. Presturinn stóð fyrir
framan altarið og horfði til
himins, alvarlegur í bragði, en
bjartur og hreinn á svip. Svo
heyrðist allt í einu hljómlist, er
líktist gítartónum, og í sama
bili tók allt fólkið að syngja.
Ekki skildi Jonni orðin, og lagið
hafði hann heldur ekki heyrt
fyrr, en fagurt var það. Er
söngnum lauk, flutti presturinn
stutta bæn, en þvínæst gengu
fram að altarinu tuttugu börn
og hófu söng. Raddir þeirra voru
skærar og fallegar, og Jonna
fannst hann kannast við lagið,
en gat þó ekki komið því fyrir
sig. Seinna þýddi Mahem fyrir
hann sálminn, er börnin sungu,
og var efni hans á þessa leið:
Frelsarinn er stóri bróðir barnanna.
Hann hjálpar þeim að varast allt
er veldur ógæfu og sorgum:
IlJar tilhneigingar, ill verk,
illar hugsanir, hrekki og klæki,
vilji þau aðeins þiggja vernd Hans.
Leitið því til Hans, hreinskilin og óttalaus,
bróðurins milda, sem allt vald er gefið,
er ávallt, á nótt sem degi,
vakir, hlustar og heyrir
ákall ykkar, óskir og bænir.
Hann elskar sín litlu systkini
og bíður þess, sem bróðir og vinur,
að þið meðtakið ástúð Hans og aðstoð.
Af engu gleðst Hann meir
en að mega hjálpa ykkur,
því að Frelsarinn er stóri bróðir bamanna.
Að söngnum loknum, var aft-
ur þögn og miklu lengri í þetta
sinn. En á meðan heyrðist lág-
vær tónlist sem úr fjarska, ljúf
og sefandi.
Þessari góðu þagnarstund
gieymdi Jonni aldrei. Hún varð
honum ekki aðeins ljúf minning,
heldur einnig leiðsögn síðar á
ævinni. Meðan á henni stóð,
vissi hann þó naumast hvað
gerðist, en seinna skírðist hún í
minningunni og jók skilning
hans, er hann eltist og þroskað-
ist.
Hvað var það sem gerðist?
Hin algera kyrrð og ómar
mildra tóna runnu saman í eitt,
en jafnframt var til hans talað;
karlmannleg en þýð rödd hvísl-
aði í hugarleynum drengsins um
Skaparann og verk Hans á jörð-
inni, útlistaði fyrir honum feg-
urð og mikilleik alls lífs, og
nauðsyn þess að lifa og starfa í
samræmi við þær leiðbeiningar
er Guð hefur lagt í sálu sérhvers
manns. Við köllum þær rödd
samviskunnar, og þótt þessi
rödd sé ekki hávær, segir hún
okkur á hverjum tíma og við
hvert tækifæri hvað er rétt,
hvað er satt og hvað er gott. Ef
við aðeins hlýðum því milda
hvísli í hugans leynum, getum
við orðið nytsamar og ham-
ingjuríkar manneskjur, sjálfum
okkur og öðrum til blessunar.
Það er barist um okkur af öfl-
um, sem við köllum ill og köllum
góð, og hið illa getur veitt
stundargengi, stundarnautn,
jafnvel upphefð, en aðeins hið
góða er fært um að veita okkur
varanlega gleði, gæfu og frið.
Allt þetta skynjaði Jonni litli
á þessari ljúfu stund í Álfheim-
um. Og það festist í minni hans
þannig, að ekkert gat afmáð
það. Honum varð það svo ríkt í
huga að hann fylgdist lítið með
því, sem eftir var af guðsþjón-
ustunni. Á heimleiðinni var
hann einnig þögull og hugsi, en
spurði loks prestinn, er sat við
hlið hans:
„Kom Kristur líka til ykkar?“
Presturinn brosti góðlátlega
og kinkaði kolli. „Já,“ svaraði
hann. „Við köllum Hann reynd-
ar öðru nafni á máli okkar, en
persónan er hin sama. Hann
kemur til allra skynsemi
gæddra lífvera, ávallt og ævin-
lega, ef þær vilja þýðast ástúð
Hans og leiðsögn."
Jonni hafði mikið að segja
mömmu sinni, þegar heim kom,
en oft vantaði hann orð til að
útskýra þá reynslu, er hann
hafði orðið fyrir. Hún virtist þó
skilja hann furðu vel, og lagði
ríkt á við hann að muna vel þau
hollráð, er honum höfðu verið
gefin.
Aðeins einu sinni eftir þetta
fékk Jonni að koma inn í Álf-
heima, en það var daginn áður
en hann fór úr sveitinni. Þá
voru prestshjónin ekki heima,
en börnin héldu honum veizlu og
voru fjarska góð við hann. En öll
voru þau dálítið angurvær yfir
því, að leiðir þeirra hlutu að
skilja.
„Við hittumst nú allavega
næta sumar!" sagði Jonni í
huggunarskyni við þau og sjálf-
an sig.
En þau hristu aðeins höfuðið
og Mahem svaraði honum: „Það
verður því miður ekki. Pabbi
hefur fengið annað prestakall,
norður í landi, og við flytjum
þangað í haust. — Það er óvíst
að við sjáumst nokkurntíma aft-
ur. En við munum ekki gleyma
þér, og ég vona líka að þú minn-
ist okkar.“
Jonni hitti þessi leiksystkini
sín aldrei framar á lífsleiðinni.
En hann mundi þau alla tíð og
það, er hann hafði lært af kynn-
ingunni við Huldufólkið. Hann
gætti þess jafnan að fara eftir
hollráðum þeim, er það hafði
gefið honum, og þó að hann
mætti ýmsum erfiðleikum á
æviskeiði sínu, varð hann hinn
mesti gæfumaður.