Lesbók Morgunblaðsins - 27.11.1977, Blaðsíða 11

Gamli borgarhlutinn stendur innan þess rammgera múrs, sem hér sést á myndinni og
reistur var til varnar. Ibizafólk hlaut þungar kárinur f fortfðinni af völdum sjóræn-
ingja og allrahanda hundtyrkja, sem leið áttu um hafið. Efst á hæðinni gnæfir
dómkirkjan.
ann?" spurðu þeir. Jú þeir höfðu
þekkt hann. En það hafði farið mjög
lítið fyrir honum og hann hafði ekki
verið fastagestur á kránni. Og heims-
frægð hans sem falsara var greinilega
ekki lýðum Ijós þar í plássinu.
Hvað gerir maður
á Ibiza?
Sumir spyrja þeirrar frómu spurn-
ingar, hvað hægt sé að gera á svona
stað. Sú hugmynd er við liði í sumum
herbúðum, að dvöl á suðlægum
ferðamannastöðum hljóti að vera
drepleiðinleg, nema þá helzt fyrir
kvenfólk, sem hefur þann beina
ásetning, að safna sem mestri brúnku
á kroppinn. Dugnaðarmennirnir aftur
á móti, — þeir eiga að veiða lax;
rembast við þann stóra, ríða Sprengi-
sand og suður Kjöl, fara á rjúpu á
haustin og aka hringveginn, ef ekki
er annað að gera.
Til þess að njóta fullkomlega dyalar
á stað eins og Ibiza og hvar sem er
annarsstaðar á suðlægum slóðum, er
líklegt að dugnaðarmenn verði að
ástunda hugarfarsbreytingu. Þeir
hafa gott af að skilja stressið eftir
heima og lo.'a taugakerfinu að jafna
sig.
Flestir eru aðeins takmarkaðan
tíma í sólinni á degi hverjum; kannski
ögn fyrir hádegi. Þar fyrir er nóg að
gera og varla hætta á að neinum
leiðist í svo sem tvær vikur. Yfirleitt
gengur fólk miklu meira í svona
ferðum en það er vant að gera heima
hjá sér og ég varð var við, að sumir
hinna íslenzku dvalargesta á Ibiza,
fóru í langar göngur seinni part dags-
ins.
Við bjuggum á ágætu hóteli út með
firðinum, sem Rómverjar nefndu
Portus Magnus; við botn hans stend-
ur bærinn San Antonio og er þar
bæði morgun- og kvöldfagurt svo af
ber og hlýtur að verða eftirminnilegt.
Lág eyja óbyggð girðir fyrir hafáttina
og hefur hún orðið fræg fyrir þá sök,
að einn mesti herstjórnari sögunnar,
púnverjinn Hannibal, á að hafa fæðst
þar.
Norðan við fjörðinn er glæsilegasti
staður, sem túristar á Ibiza eiga um
að velja: Penta Club, — þyrping
hvitkalkaðra húsa í spænskum stíl
með hótelíbúðum ásamt veitinga-
húsum, skemmtistöðum, sundlaug-
um, tennisvöllum, reiðskjótum til
leigu og að sjálfsögðu börum. Þessu
er öllu svo fagurlega fyrir komið í
skógi vaxinni hlíð, að augnayndi
verður að teljast.
Til þess að kynnast Ibiza sem bezt,
tók ég bilaleigubíl í eina viku. Við
ókum nokkrum sinnum til Ibizaborg-
ar, eða „austur yfir fjall" eins og við
kölluðum það. Þá er hægt að velja
um tvær leiðir, 15 eða 20 km. Á
eyjunni miðri er farið gegnum þorpin
San Jose annarsvegar og San Rafael
hinsvegar. Þar eins og annarsstaðar í
þorpum, ber kirkjan ægishjálm yfir
aðrar byggingar.
Golfvöllurinn í Roca Llisa hefur
fengið til umráða fegursta blett eyjar-
innar; dalverpi, sem verður handan
hæðanna ofan og norðan við Ibiza-
borg. Þar hefur miklu fé verið farið í
völl, sem er alger skrúðgarður, vel
lagður og skemmtilegur. Allar bygg-
ingar þar eru hlaðnar úr gulbrúnu
grjóti og aðeins einnar hæðar. Völlur-
inn er að vísu aðeins 9 holur ennþá,
en senn verður ráðizt i að stækka
hann um helming og sérstakt hótel á
að risa þar einnig. Raunar er ekki
langt i næsta túristapláss; við
hömrum girta vík í næsta nágrenni,
en heil þyrping nýrra hótela að rísa.
Gífurlegt fjármagn hefur verið lagt i
uppbyggingu á nýjum hótelum, sem
verið er að reisa í annarri hverri
krummavík. Spánverjar hafa verið
ósmeykir að hvetja útlendinga til að
fjárfesta í túrismanum á Spáni og
ekki hefur heyrst að neinn hafi rekið
upp ramakvein og kallað það land-
sölu og annað þvíumlíkt. Mér skilst
að Þjóðverjar hafi verið manna
ötulastir við að notfæra sér þessa
aðstöðu; til dæmis hafa þýzkir bankar
fjárfest á þennan hátt í stórum stíl.
Örlög eyjarinnar Formentera, sem
þarna er snertuspöl frá landi, virðast
ætla að verða þau, að bændum þar er
sagt að koma sér burtu með sitt
hafurtask, því Þjóðverjar eru að
kaupa alla eyjuna undir hótel.
Áður en fiatpútunni var skilað, var
haldið allar götur „norður í land" til
Portinatx, og Úlfar Jakobsen, ferða-
frömuður á islenzka hálendinu, tek-
inn með til að hafa ballest i bilnum.
Það leið ekki langur timi unz maður
var farinn að kunna vel við þessa
eyju, þar sem rósemin svifur yfir
vötnunum. Við fórum i þrjá daga til
Mallorca, þar sem túrisminn er rekinn
eins og stóriðnaður og þótti okkur
gott og notalegt að koma aftur til
Ibiza; taka strætó inn með firðinum til
San Antonio, ganga um bryggjurnar
þar sem háværir smalar reyna að ná
ferðamönnum um borð í báta og sigla
eitthvað út með firðinum. Sumir
lögðu áherzlu á, að gler væri í botnin-
um og hægt að sjá fiskana. Þegar
rökkva tekur verður fjörðurinn venju-
lega eins og spegill. Þá er margt um
manninn á stóra útiveitingahúsinu
undir trjánum upp af bryggjunum.
Þjóðverjar og Svíar virðast í stórum
meirihluta likt og á Kanarieyjum og
víðar á sólarströndum. Stjernerejser
og Spies voru þar líka með sitt fólk og
slangur er þar af Englendingum. Svo
sezt sólin við Hannibalseyju og það
dimmir snöggt. Strætisvagninn er
fullur eins og Hafnarfjarðarstrætó og
á hótelinu biða þjónarnir með kvöld-
matinn; fjórréttað eins og vant er,
hvitvin og rauðvín með matnum og
kaffi á barnum á eftir. Það er dálítið
undarlegt að vera i tvær vikur með
einhverju fólki, sem kemur og fer.
Maður þekkir það i sjón, situr við
hliðina á því við sundlaugina á
morgnana og aftur við hliðina á þvi í
matsalnum En maður veit nákvæm-
lega ekkert um það og það kemur
manni ekki við fremur en væri það
verur frá öðrum hnöttum. En þannig
er gott að búa og gott að hvilast og
skemmta sér um leið.
Að iðka þolinmæði
á flugstöðvum
Alkunnugt er, að tíminn er langur
þeim er biður. Jafnframt þvi sem
flugvélar verða hraðskreiðari hefur
það ástand skapazt að flugsam-
göngur einkennast öðru fremur af
óendanlegri bið og sífellt endur-
teknum seinkunum. Sé sá kostur tek-
inn að fara milli staða með áætlunar-
flugi, fer kúfurinn af tímanum i slim-
setur á flugstöðvum.
Á milli Mallorca og Ibiza er kortérs
flug, en við urðum að biða í fimm
klukkutima eftir að auglýstur brottfar-
artími var runninn upp. Ástæðan var
súv að vélin var að koma frá London
og þar logar allt i skæruverkföllum. Á
flugvöllunum i Ibiza og Mallorca fer
ekki fram nein vopnaleit og Spánverj-
ar eru meðal örfárra, sem ekki fram-
kvæma þessa sjálfsögðu öryggisráð-
stöfun. Þjóðverjarnir, sem voru á leið
heim frá Mallorca með Lufthansaþot-
unni, urðu sannarlega að gjalda fyrir
þau glöp Hitt er svo annað mál, að
ónákvæm vopnaleit er litið betri en
engin. Leitin á Heathrowflugfelli,
þegar haldið var til Glasgow var svo
hroðvirknisleg, að við hefðum þess-
vegna getað tekið með okkur sprengj-
ur og skammbyssur neðst í handfar-
angrinum. Þess verður vart viða og
með ýmsu móti, að heimurinn hefur
orðið viðsjárverðari i seinni tíð en
áður var og sumir gæta öryggis far-
þeganna af stakri kostgæfni
í þessu efni er margt að athuga. Á
flugvellinum i Barcelona var búið að
kalla farþegana um borð i þotu frá
British Airways til London, þegar mik-
il töf varð af einhverjum ástæðum og
vélin fór ekki af stað. Að lokum
heyrðist rödd flugstjórans i hátalaran-
um og bað hann herra Montgomery
að gefa sig fram. En ekki var að sjá að
herra Montgomery væri með; enginn
gaf sig fram. Flugstjórinn kom aftur í
hátalarann og sagði, að herra Mont-
gomery hefði ætlað með og hann ætti
tösku í farangrinum. Fyrst hann gæfi
sig ekki fram, yrði allur farangur
tekinn út úr vélinni og farangur hans
skilinn eftir, — sú áhætta að taka
farangur manns, sem ekki skilaði sér
um borð, yrði ekki tekin. Farþegar
voru kallaðir út og hver látinn taka
sitt dót. Að enduðu var dálitil tuðra
eftir; taska herra Montgomerys. Þeir
tóku hana, þukluðu dálítið og óku
henni siðan aftur inn í flugstöðina. I
þetta fór rúmur klukkutími, — en
allur er varinn góður.
t annarri hvcr
krummavfk t
verið að bygg
þyrpingu hðte
| og sagt að Þj«
verjar ei
drjúgan þátt
þvf. Allt stefn
að fjöldami
töku, svipað og
Mallorca, eni
náttúruskilyrð
in eins og bc
verður á kos
til þeirra hluta