Lesbók Morgunblaðsins - 11.01.1976, Blaðsíða 15

ráðinn til ársloka 1978) lítur
hann á vinsældir sínar með meira
en lítilli vantrú. „Mér þykir vænt
um að njóta þeirra, meðan þær
vara, en ég veit að í rauninni
skipta þær engu máli — hið eina,
sem gildir, þegar allt kemur til
alls, er tónlistin. Og ef ég held, að
ég sé að fara með mig í gönur
vegna sjálfsálits, þá skal ég
minnast þess, sem stúlka frá vax-
myndasafni Madame Tussaud
sagði, þegar hún kom til að ræða
við mig. Ég spurði hvað gerðist, ef
fólk sem þau hefðu gert myndir
af, hætti að þykja merkilegt, og
hún svaraði eftir augnabliks hik:
,,Já við bræddum Stewart
Granger í síðustu viku.“ Og hvað
mig snertir, þá er þetta einmitt
mergurinn málsins."
Sveinn Ásgeirsson þýddi úr
,,The Daily Telegraph Magazine".
Einn á ferð
Framhald af bls. 11
herinn hjálpaði Búlgörum að
losna undan Tyrkjum á 19. öld.
Pétur hélt áfram ferðinni til
JúgósJavíu, en rfki Titos stendur
á ýmsan hátt talsvert nær Vestur-
löndum; þar hafa menn talið að
væri rekinn sjálfstæður og óháð-
ur sósfalismi. Hingað til hafði allt
gengið snurðulaust hjá Pétri;
hann hafði ekki lent f neinskonar
óþægindum á landamærum og
varla við þvf að búast úr þessu, —
til Rúmenfu, Búlgarfu og
Júgóslavíu þurfa Islendingar
ekki sérstaka vegabréfsáritun. Á
landamærum Júgóslavfu dró Pét-
ur fram sitt fslenzka vegabréf, en
embættismaður hefur annaðhvort
verið nýr og óreyndur f starfi, eða
ókunnugur. Hann varð strangur f
andlitinu og vildi ekki viður-
kenna, 'að vegabréf Péturs væri
gilt; það væri bara nafnskfrteíni
eða þessháttar plagg. Hann spurði
Pétur um starf og Pétur svaraði
sem var, að hann væri löggiltur
skjalaþýðandi og dómtúlkur. Þá
vildi hinn samvizkusami
embættismaður Titos fá að sjá
svokallað „service-passport", eða
þjónustubréf, sem tfðkast að
menn hafi víða f löndum, séu þeir
f sérstökum erindagjörðum.
Pétur kvaðst aðeins vera á ferð-
inni sem túristi og einstaklingur
og slfk bréf væru ekki út gefin á
lslandi. Hann kvaðst heldur ekki
vita til þess að öðruvfsi vegabréf
væru til á tslandi, en reyndi þó
umfram allt að vera kurteis, þvf
honum var ekki farið að lftast á
blikuna. Þeir tölu saman á
frönsku.
Embættismaðurinn var ennþá
mjög strangur f andlitinu og
sagði, að nú yrði Pétur að snúa
við; taka lest til Sofia og fá ein-
hverjar staðfestingar þar hjá
embættismannavaldinu. Málið
var að taka ískyggilega stefnu, —
hvað mundu þeir segja f
Búlgarfu, sem á þó að vera miklu
strangara land f öllu sem að svona
málum lýtur. Pétri datt í hug að
óska eftir samtali við yfirmann.
Embættismaðurinn fór og og var
drykklanga stund. En hann þurfti
ekki að tala við yfirmanninn;
Pétri til mikils léttis var honum
tilkynnt, að heimilt væri honum
að halda áfram.
Embættismaðurinn afsakaði sig
GALLVASKI!
í útlendingahersveitinni
KEMURÐU B/EÐt flEÐ '
VÖNBAF RÓMANTIS KUM
BLÖMUM 06 VÖNRAF .
^RÓMÖNSlcUM HJ’ALMM^é
JA 06 VÆR! ÞAJ FKK/Vf ''fÍHH
HROÓALEÓA RÓMVERSk): J —
ANTISKTfi-PSETJA JT
BLOMIN/HJALMAltef *N6A VITLEYSU!
SB----——rvrvkmff F/ERÐUNU SMA-
- JJCJ \FRHN BARABLÖM-
œ \ l/V, 'ADUREN ÞAU
m VJSNA! ^
FÆRA MER T JA, HANN ER
EmHVAP? 1 MEÐ GJjÓF
^ LÆ>7/L ÞJN’<
SS/jfcS^T SVOHA lAttu
BLOM/N TALA!
SÆLL, 7 SMAFRIPUR/,
ASTRIKUR! jhann ste/nrjk-
. yUR.ÆUARAVFÆRl
ÞER EíTTHVAUJ
SrtAFRIMR
SSSU! .
HÚN 6ÆT>.
ríEVÞTTU Þ/N.
með þvf, að hann hefði ekki áður
séð fslenzkt vegabréf. Islendingar
eru að vísu ekki oft á ferðinni
þarna, en það kemur fyrir. I þann
mund er Pétur stóð upp úr sæti
sfnu á járnbrautarstöðinni f
Belgrad, fékk hann einmitt sönn-
un fyrir því. Sætin eru yfirdekkt
með Ijósu plasti og f sömu andrá
og hann stóð upp, varð honum
lftið á sætið og sá þá sér til tals-
verðrar undrunar, að á plastiö
hafði verið skrifað á íslenzku svo-
hljóðandi:
„Ef einhver getur lesið þetta,
þá bið ég að heilsa“.
Hjördfs.
Pétur tók upp penna og skrifaði
f framhaldi af þessu:
„Pétur hefur skilið þetta og
mun skila kveðju heim“.
1 þessari löngu ferð voru þetta
einu óþægindin, sem hann hafði
af þessu tagi.
Pétur: Ég var í tvo daga um
kyrrt í Belgrad í fögru veðri og
fólkið var vel klætt, frjálslegt í
fasi og brosmilt. Það var eins og
maður væri allt í einu kominn til
Vestur-Evrópu.
— En málið, — er það lfkt
rússnesku?
— Þeir tala bæði serbnesku og
króatísku í Júgóslavíu og
serbneskan er talsvert lik
rússnesku. Á þvi máli er meira að
segja notað rússneska stafrófið.
Ég skildi talsvert í serbneskunni
en margir tala ensku og einkum
þö þýzku.
— Sfðan lá leiðin heim?
— Já, fyrst með lest allar götur
til Munchen. Þaðan lá leiðin
áfram með lest um §!:5Soourg 0g
O^ÍIT.*' með flugvél frá
Luxembourg. Þegar ég lit til
baka, þá finnst mér þetta í senn
fróðlegasta og ánægjulegasta
ferð, sem ég hef farið. Og það sem
maður man lengst og bezt, er hvað
fólkið var greint og skemmtilegt
víðast hvar. Það var laust við
hleypidóma; vildi ræða við mig á
eðlilegan hátt. Ég held að það sé
alveg ólíkt, hvað það er fúsara að
hlusta á okkar sjónarmið en við á
þeirra. Og einhvernveginn fannst
mér sjálfsvirðing þessa fólks
ríkan og framkoiTiá pess eðliíegri
'v'io eigum að venjast. Þar á ég
við alþýðu manna, en ekki sér-
stakar stéttir, hagsmunahópa eða
menntamenn.