Lesbók Morgunblaðsins - 31.08.1975, Side 16
Arið þeirra
I Ontaro Mjög óhreinn fatnaður þarf mjög gott þvottaefní...
Framhald af bls. 10
togi niður eftir fljótinu^Á þeirri
siglingu norður var oft höfð við-
dvöl til að afferma vörur i
borgum og þorpum á leiðinni og
til að taka timbur til að kynda
katlana. Stundum tók gufu-
bátinn niðri, og karlmennirnir
urðu að vaða út í fljótið til að ýta
honum á flot aftur.
15. október tóku þeir land á
mótum Rauðár og Assiniboine-
fljóts við Efra Garry-virki. Þar
var farangurinn settur á land, og
hópurinn fékk húsaskjöl í inn-
flytjendabúðum.
Meðan á dvöl þeirra stóð í
Winnipeg, keypti Taylor birgðir
fyrir 4000 dollara hjá Hudson-
flóa-félaginu og tók að láni 1000
dollara að auki til kaupa á öðrum
vörum — tvö kertamót, fimm eld-
unarofna, veiðarfæri ogskotvopn.
Hann tók einnig út birgðir af
nautakjöti og brauði til brýnna
þarfa.
Stigiö á land í Gimli
21. október 1875
anna í skrúfu gufubátsins, og tals-
vert af vetrai%istum fór for-
göröum.
Við komuna til Willow Bar
síðdegis 21. október skrifaði John
Taylor bréf, sem hann sendi til
baka með gufubátnum, til John
Lowe í landbúnaðarráðuneytinu í
Ottawa. Hann skrifaði efst á
blaðið: „Gimli, Nýja tslandi,
Norð-Vesturlandi, 21. október
1875.“ Þar segir m.a.:
„Ég hef'þann heiður að til-
kynna yður, að hingað er kominn
heilu höldnu hópur Islendinga
undir umsjá minni ...
Nokkuð hefur verið um veik-
indi vegna skjólleysis á fjögurra
vikna og fjögurra daga ferðalagi.
Engin mannslát, en ein fæðing
síðastliðna nótt. Það var svein-
barn, fyrsti innborni borgarinn.“
Þennan dag byrjuðu íslenzku
landnemarnir nýtt líf í ein-
angruðum óbyggðum á önd-
verðum löngum norðlægum vetri.
Sumarið 1877 heimsótti Dufferin
lávarður nýlenduna og sagði
meðal annars í ávarpi sínu: „Ég
lagði opinberan hciður minn að
veði gagnvart hjnum kanadisku
samborgurum mínum fyrir því,
að þið mynduð sigra.“ Þrátt fyrir
alla þá erfiðleika, sem á vegi
þeirra urðu, sýndu Islendingarnir
í Gimli með dugnaði sínum, hag-
sýni og óbilandi viljaþreki, að
þeir meira en verðskulduðu það
traust, sem Dufferin lávarður bar
til þeirra.
Taylor hafði ætlaö að leigja
gufubát til að flytja land-
nemana noröur til Gimli, en
hann komst að raun um,
að það myndi kosta 1000 dollara.
Þar sem fjárhagurinn
leyfði slíkt á engan hátt, keypti
hann sex gamlar flatbytnur, tvo
litla árabáta og timbur til við-
gerða á þeim.
Þegar viögerðuiium var lokið,
lagði hópurinn upp að nýju, og
karlmennirnir reru drekk-
hlöönum bátunum af vörum og
fólki. Viö mynni Winnipegvatns
leigði Taylor gufubát til að draga
bátana yfir vatnið. En er lagt
skyldi af stað, rakst annar árabát-
Með Ajax þvottaefni verður misliti
þvotturinn aiveg jafn hreinn og
suðuþvotturinn.
Hínir nýju endurbættu
efnakljúfar gera þaá kleíft
aó þvo jafn vel nteó öllum
þvottakerfum.
Strax við lægsta hitastig leysast óhreinindi og blettir upp og
viðkvæmi þvotturinn verður alveg hreinn og blettalaus.
Við suðuþvott verður þvotturinn alveg hreinn og hvítur.
Ajax þvottaefni, með hinum riýju efnakljúfum sýnir ótvíræða
kosti sína, einnig á mislitum þvotti — þegar þvottatiminn er
stuttur og hitastigið lágt. Hann verður alveg hreinn og litirnir
skýrast.
Hreinsandi efni og nýir, endurbættir efnakljúfar ganga alveg
inn í þvottinn og leysa strax upp óhreinindi og bletti í
forþvottinum. Þannig er óþarft að nota sérstök forþvottaefni.
Ajax þvottaefní þýóir:
gegnumhreinn þvottur meó öllum
þvottakerfum.
BILL MC ARA
Framhald af bls.7
„Ekki ert þú íslendingur, herra McAra?“ sögðu þeir
Jack og Harry og augun ætluðu út úr höfðinu á þeim?
„Jú, ég er Islendingur í húð og hár,“ sagði Bill McAra
snjöllum rómi, „og ég er svo stoltur af því, að ég þoli það
með engu móti, að landar mínir séu ertir og atyrtir að
raunalausu, og taldir með villimönnum. — Þið megið
vita, að blóðið rennur ávallt til skyldunnar."
Björn leit til mín brosandi. Hann skildi nokkurn veg-
inn, hvað Bill McAra var að segja, og hélt að hann væri að
spauga. En það var samt langt frá því, að hann væri að
gjöra að gamni sínu, því að hann var reiður, þó hann
stillti sig.
„En nafnið þitt er skozkt eða írskt,“ sagði Harry
hikandi.
„Ég hefi látið kalla mig Bill McAra siðan ég kom til
þessa lands, en réttu nafni heiti ég Baldur Arason.“
(Hann bar fram íslenzka nafnið með enskum hreim). „Og
nú skuluð þið drengir, velja um tvo kosti: Annar er sá, að
biðja þennan landa minn, — hann herra Snow, fyrirgefn-
ingai, og lofa því, að áreita hann aldrei framar, hinn er
þessi, að leggja niður rekurnar og fara. — Ég hefi lokið
máli minu.“ — Hann gekk snúðulega burtu, eins og
honum lægi i léttu rúmi, hvorn kostinn þeir tækju.
Þeir Jack og Harry litu hvor til annars, og eftir
augnabliks hik gengu þeir þangað, sem Björn stóð, tóku í
hönd hans og báðu hann fyrirgefningar. En auðséð var,
að þeir tóku það nærri sér.
Björn var nú ánægður. Og enginn vafi er á því, qð hann
fyrirgaf þeim af öllu hjarta. Og eftir það heyrði ég hann
aldrei kvarta um það, að menn þar við námuna væru
honum óvinveittir.
En Bill McAra var hinn sami eftir sem áður: Þurrlegur
og óþjáll og talaði aldrei íslenzkt orð svo ég heyrði. Ég
spurði hann tvivegis hvort það væri áreiðanlegt, að hann
væri af íslenzku bergi brotinn. Og svarið, sem ég fékk i
hvorttveggja skiptið, var þetta:
„Ég stend við það, sem ég hefi sagt þvi viðvíkjandi. —
Blóðið rennur ávallt til skyldunnar." Hann sagði þetta
með hálfgerðum þjósti, svo að ég áræddi ekki að vekja
máls á þvi í þriðja sinn.
Hvort Björn fann nokkurn tíma hálfbróður sinn er mér
með öllu óljóst. Hann var í Nanaimo um hríð eftir að ég
fór þaðan. En þegar ég kom þangað aftur fimm árum
siðar (það var haustið 1913), þá var hann farinn þaðan.
Og Bill McAra hafði líka farið burtu úr þeim bæ um líkt
leyti.
Og lýkur svo þessari sögu.