Lesbók Morgunblaðsins - 31.08.1975, Blaðsíða 15

Minnst
aldarafmælis
Vesturheims-
ferða
Guðrún me8 hornin af kindunum i
Mývatnssveit.
hve mörg hundruð ekrur hann
hefði undir hveiti, annað eins
undir hafra, o.s.frv. En
Amerikani nokkur hafði verið að
punkta þetta hjá sér og þegar
Baldvin var hættur að telja upp,
kallaði hann: „Það vantar enn 40
ekrur, sem þú hefur ekki sagt
okkur hvað þú gerir við?
,,Æ, það skiteri, þvi gleymdi ég
alveg. Það er blómagarður frúar-
innar.“
Theodór Árnason er formaður
íslendingadagsnefndar i ár, mik-
ill afhafnamaður um islenzk og
v-íslenzk menningarsamskipti og
liefur i mörgu að snúast. Hann fór
heim á þjóðhátiðina í fyrra, m.a.
til að auglýsa íslendingadaginn i
ár en þá var kona hans vara-
fararstjóri. Ted á trúlega vegleg-
asta hús Gimlibæjar, en þar mun
forseti íslands halda til, meðan á
dvöl hans stendur hér i sumar.
Það var árið 1968, er þau hjón
voru á islandi, að frúín kom auga
á ljómandi fallegt gluggatjalda-
efni, þýzkt, í verzlun einni i
Reykjavik. Gat hún ekki um
annað hugsað næstu tvö árin og
þar kom að þau hjón fóru aftur
heim 1971, m.a. til þess að kaupa
gluggatjöldin. Settist nú frúin,
sem er bráðsnjall teiknari, við að
teikna hús utan um gluggatjöldin,
og smiði þessa hús lauk i fyrra.
Baldi er elztur. Hann er akkerið
og stjórinn. „Hvað segir Baldi um
þetta“, sögðu yngri piltarnir, hver
við annan þegar þeir voru að búa
sig undir eitthvert fyrirtækið.
„Spurðu Balda ...“
Baldi er eins og við íslendingar
höfum lengst af ímyndað okkur
dæmigerðan togarajaxl: „þéttur á
velli, þéttur i lund, þrautgóður á
raunastund." dálítið slitinn af
öllu púlinu, sigg í lófum, hlýr
glampi í augu.m.
Það þarf meira en eina heigi til
þess að ná kjarnanum úr Árna-
sonarættinni. Þarna er marglitur
hópur, tvö hundruð afkomendur
Jóhanns Árnasonar frá Villinga-
dal í Eyjafirði, sem hingað fluttist
fyrir röskum niutiu árum.
Það þykir sjálfsagt ekki við
hæfi á sjálfu kvennaárinu að
sniðganga konur eins og ég hefi
gert í þessu spjalli, að maður tali
nú ekki um börnin og barna-
börnin.
Mér er vel Ijóst, að þarna glóir
margur gimsteinninn, fegurðar-
drottningar að minnsta kosti
tvær, skautadrottningar, fjallkon-
ur og eiginkonur. Þarna eru
nokkrir hásköla-prófessorar og
aðrir andans menn, meira að
segja piltur meó bítlahár að læra
til prests. En þetta verður allt að
biða betri tima.
Eftir stutt kynni mín af ættinni
sýnist mér eitt sameiginlegt ein-
kenni með öllu þessu fólki. Það
talar allt vel hvert um annað og
það er enginn rígur eða öfund
þarna á milli. Samheldni,
ættrækni og gott samkomulag,
bróðurleg skipti verðmæta,
hjálpsemi á gamla, íslenzka visu
er hversdagsbúningur ættar-
innar.
„Það er enginn vandi að ala upp
tíu börn“, sagði Guðjón á Espi-
hóli. „Þau læra að skipta með sér,
gefa og taka. En það hlýtur að
vera mjög erfitt að ala upp eitt
barn.“
„Það er aðeins eitt boðorð“,
sagði hann ennfremur.
„Breytið við aóra eins og þið
viljið að breytt sé við ykkur. Og
þarna erðað.“
Hús Theodórs, þar sem forseti
fslands bjó meðan á hátlðahöldum
stóð að Gimli.
Guttormur J,
Guttormsson
ÚTI í ÖBYGGÐUM
MANITOBA
Innanlands vötn í skjóli grænna skóga,
skuggsjár er spegla stjörnur, sól og mána,
regnskýjum dökkna, heiði himins blána,
náttskuggum myrkvast, sólargeislum glóa
Lognstöfuð vötn. En remmi vindur raust,
ranghverfist glerið. Nýja yfirborSiS
lyftist frá botni. Breyting hefir orðið,
það er sem kvikasilfrið leiki laust.
Aftur þó lygnir. Svefnsins sæli friður
sígur á skóginn. Dúnsæng vatnsins eykur
fegurðardýrð með hvítum heiðasvan.
Franklln og fjölskylda. Franklln er framkv.stj. Árnason byggingafólagsins.
Margrét Guðjónsdóttir og fjölskylda.
Soffla, dóttir Friðriku Árnason, og
fjölsk.
Líður að eyra þungur þagnarniður.
Þögnin er hljóðust, víðust, dýpst er leikur
villilands draumaskáld á pípu Pan.
Theodór og frú Marge.