Lesbók Morgunblaðsins - 12.01.1947, Blaðsíða 4

4-----
• ‘H LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Sr y l.
r r • r
Ilambsgerði og heimilisfólkið þar.
|in i;j > i
jökiiti eni luuin er viðsjáll 02 skylili
enjiifin lififtja. á hann nema í fylgd
mefi jfcjiö'.íkujinugum manni. Þrjár
k 1 ukkVc11 U>»1 ie 1 Vor 11 þau að klöngrast
j'íif .jökul^n. en komust þó' slysa-
lauöti»ifittr.»íihanuni.
Þsgiir auáiiH' í Hornafjörð kom, var
góf|a Vö.ðrínul lokið. Þar var rok og
rigniiíg ug -vat- þá jafn leioinlegt að
fara i.yfiri Alniatinaskarð eins og bað
er gaman í bjöiltu veðri. \ð Valaseli
í Ijjifii áðu þau og fengu sjer kaffi
tiUhrftibingajr. lín meðan á því stðð,
gejðj vitt Uið mrsta þrumiij'eður. sem
komtið geiur Jjjer á landi. Gckk með
eldingu'm ngj Jioftbresium -vo að það
var.-engu líkara en að jörðin titraði.
UrtSii þan þá d.auðhriedd um það að
nú mundu þau missa hestana út úf
höndunum á sjer. En hestunum brá
ekkert við þpssar höfuðskepnu ham-
farjr.. Fcii sjiinarmiði þeirra voru eld-
ingíanar og.þriunurnar ekki líkt því
eiij.s jþæjfulegar og grátitlingurinn,
sem .flaiig upp imdan þeim hjá Skaft-
áreld^hraupi.
ÞAí) bafði verið ætlan þeirra að
fafá frá Stáfafelli upp í Fagradal og
svP inn til jökuls, en Sigurður í Stafa-
felli rjeði þeitn eindregið frá því. Áleit
hann Jökúlsá ófæra. Að vísu er kláf-
ferja á henni, en hún var Ijeleg, og
taidi hann að þeim mundi ganga sein-
lega að koma öllum farangri sínum
yfir ána í kláfnum, og auk þéss væri
það undir hælinn lagt að hægt væri
að koma hestuni yfir ána. Ráðlagði
hann þeim að fara heldur upp úr
Geithelladal. og þektust þau það. Var
svo hulílið austur yfir Li'insheiði, vfir
í Alftafjörð og inn Geithelladal að
Kambsgerði ogigist þar í tjöldum.
Þar er einkenilegt og fallegt landslag.
Var þeim tekið þarna hið besta og
fenginn maðyr til fylgdar daginn eft-
irj því að;ófærtí var upp úr dalnum,
þ.iri sem þau höfðu hugsað sjer að
fara. Fór fylgdarmaðurinn með þau
aðra leið, en hún mátti líka ófær
heita. Leist þeim ekki á, er þau komu
þar, sem fara átti upp úr dalnum, því
að hálsinn var svo snárbrattur að
sums staðar var sem hann slútti fram
vfir sig. Þarna var nú samt lagt til
uppgöngu. Var þar grýtt og lausar
skriður, svo uð hestarnir mistu hvað
eftir annað fótfestu og brattinn svo
mikill, að Stefáni datt ekki annað í
hug en að hestarnir mundu þá og þeg-
ar fara aftur yfir sig. Þó komust þau
þetta slysalaust. Voru þau nú komin
mitt á milli Hofsjökuls og Þrándar-
jiikuls. Var svo haldið áfram fram hjá
Hrossatindum yfir i Víðidal og gist
þar um nóttina. Og nú var öræfa-
ferðin hafin, og heðan af urðu þau
að treysta á sig sjálf.
Hinn 11. ágúst lögðu þau upp úr
Víðidal. Var fvrst haldið austur dal-
•inn og þar upp á hábrún. Þar standa
tvær st,órar vörður og á að fara á milli
þeirra. Þaðan heldu þau fvrst til norð-
urs yfir urðarmela, sem kallaðir eru
Hraun, en síðan til vesturs beint á
Eyjabakkajökul. Náðii þau í Eyja-
bakkaver um kvöldið og tjölduðu
skamt frá upptökum Jökulsár á Dal.
Rennur hún þarna fyrst til norðurs
og var einkennilegt að sjá grænan
grasbakka að henni öðrum megin, en
jökulinn hinum megin. Þegar lengra
kemur beygir áin til austurs og stefnir
, eftir það til Fljótsdals.
Eyjabakkar eru víðáttumikið gras-
lendi. Kvíslast áin um þá, en fyrir
handan hana og skamt í burtu rís
Snæfell, hátt og tígulegt og teygir
hvítan kollinn upp í himininn. Vestur
af því gengur hnúkarani og er skammt
frá honum að jökli, en þar á milli er
grýtt flatneskja og ógróin með öllu.
Þarna í Eyjabökkum fengu hest-
arnir haga eins og í besta túni og
voru því hinir rólegustu. Veður var
fram úr skarandi gott, logn og hita-
sólskin. Það lá líka vel á Jökulsá, þeg-
ar þau komu að henni. Hún beljaði
fram, þykk af jökulleir og ófær með
öllu.
ÁRLA voru þau á fótum næsta
morgun til Jiess að komast yfir ána á
meðan hún væri spök eftir nætur-
kuldann, og áður en sólbráðin hleypti
henni í blossa aftur. Hestarnir höfðu
ekki hreyft sig, þeir voru að bíta alt
í kring um tjöldin. Höfðu þau nú
hraðan á og heldu svo upp með ánni
alt að upptökum hennar og komust
þar klaklaust yfir hana. Var svo hald-
ið niður með henni að vestan. En
brátt lentu þau þar í sjálfheldu. Þar
rann áin faáí upp að jöklinum og var
jökulveggur meðfram henni á kafla,
en botnlaust jökulleðja meðfram jök-
ulsbrúninni, svo að alt ætlaði þar á