Lesbók Morgunblaðsins - 25.02.1945, Side 9
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
113
það liáttalag nijög í stút' við venju
Islendinga, eiukum frumbyggja, því
að vanalega voru það óskráð lög,
að öll aðstoð væri heimil, hvernig
sem á stóð. Þeir fjelagar fóru ekki
íram á annað en konur þeirra og
börn fengju að sofa undir þaki, en
er því var neitað, íóru þeir til baka.
Voru nú skrínur opnaðar, og það,
af fatnaði, sem fanst, vafið um börn
in og konurnar. Tók nú að rigna,
svo að þvílíkt hafði aldrei á Islandi
sjest. Þrumur kváðu við, svo að
ekki heyrðist mannsins mál, og log-
aði alt í eldingum. Sagði þá Sigur-
björg: „Ef við lifum öil af í nótt,
skal jeg aldrei framar óttast neitt
nje kvarta“.
Nóttiu leið af, og öll voru þau
lifandi um morguninn. Þá kom
frumbýlingurinn, sem hafði úthýst
þeim kvöldið áður, með nýmjólk í
fötu og bað þau að þiggja •kuna. En
þá kom upp íslendingurinn í Sig-
urbjörgu. „Guð hefir haldið í okk-
ur lífinu í nótt án þimiar hjálpar“,
ságði hún. „Hann getur og haldið
í okkur lífinu í dag án þinnar hjálp-
ar“. Varð bóndi að fara svo búinn
til baka með mjólk sína. Því miður
kann jeg ekki skýringu á því,
hvers vegna þessi landi breytti svo
óíslendingslega að úthýsa nauð-
stöddu fólki, því að slikt hefir jafn-
an mælst illa fyrir meðal Islendinga.
En svo mun lijer sem oftar, að or-
sakir eru til allra hluta, og að skilja
er sama og fyrirgefa næstum því
hvað sem er.
Brátt komust íerðalangarnir til
Sigurðar Nordal, bróður Sigvalda,
og var þeim þá borgið, þótt mikið
erfiði biði þeirra einkum fyrstu
árin. Sigvaldi reisti bú í Selkirk i
Manitoba og á þar enn heima á
sama stað. Reisti hann gistihús, þar
sem öllum var heimill greiði án til-
lits til endurgjalds. Þetta kom sjer
\ el, því að á þeim árum kom margt
íslendinga að hciman og flestir
snauðir. — Heimili þeirra hjóna
varð að sjúkrahúsi, nutu margir
landar þar hjúkrunar, sem áttu
sjer ekki annars úrkostar. Vin átti'
Sigvaldi þar í nágrenninu, sem var
læknir, dr. Grain að nafni. Hann
læknaði fjölmarga ísleiidinga án
endurgjalds.
Eitt sinn vaf sjúkur maður bor-
inn inn til Sigurbjargar. Þekti hún
þar fyrsta andlitið, sem hún hafði
s.jeð i Nýja íslandi, þótt honum
het'ði nú nokkuð brugðið frá því, er
hann úthýsti þeim forðum daga.
Var honum tekið opnum örmum
og hjúkrað svo sem best var unt.
Fór hann heill heilsu þaðan eftir
alllanga legu, og mun ekki þurfa að
lýsa tilfinningum hans.
Sigvaldi og Sigurbjörg eignuðust
tólf börn. Fimm þeirra eru enn á
lífi. Tvö þeirra hefi jeg sjeð, þær
systur. Ms. V. Condé, sem er móðir
Valdine, og Sigríði, sem kent hefir
undrabarninu að leika á píanó frá
því það var þriggja ára. Báðar eru
þær systur atgervis- og fríðleiks
konur, svo að eftir þeim verður tek-
ið í fjölmenni.
Fjögurra ára var Valdine, þegar
hún ljek opinberlega í fyrsta sinn.
Síðan hefir sigurför hennar verið
samfeld og óslitin bæði í Canada og
Bandaríkjunum. Hefir einleikur
hennar hrifið þúsundir manna í fræg
ustu sönghöllum. í Chieago mun
hún hafa haft mefctan fjölda áheyr-
enda. Þar hlýddu sjötíu þúsundir
manna á hana í útihljómleik,
Frú Sigríður Nordal Helgason
hefir lengst af fylgt henni eftir og
vakað yfir framför hennar. Stund-
um hefir barninu legið við að hiká,
þegar hún hefir átt að koma fram
fyrir þúsundir áheyrenda. Þá hefir
írænka hennar jafnan notað sama
ráðið, hún heíir mint hana á, hvað-
an hún væri ættuð og á afrek afans
og annara forfeðra og á orð ömm-
unnar: „Ef jeg lifi þetta af, skal
jeg aldrei framar óttast nje kvarta“.
Við þessa tilhugsun hefir litla bring
an þanist út og augun leiftrað, og
svo hefir hún gengið sigurviss til
verka.
Það, sem mesta undrun og hrifn-
ingu hefir vakið, er að heyra smá-
barn leika vandasömustu snildar-
verk eftir Baeh, Mozart og aðra
nteð skilnihgi og þroska hins full-
orðna rnanns, en þó þrungin af
barnslegri fegurð og hreinleika,
Auk þeirrar miklu frægðar, sein,
Valdine hefir getið sjer og öllum
Jslendingum er að óblandin gleði,
hefir hún sýnt íslenskum börnum,
liversu langt má komast með dáð
og dug og þrautseigju, einkum ef
nógu snemma er byrjað.
Þegar Valdine var firnm ára, átti
hún einn dýrgrip, sem hún tdk fram
yfir alt annað í eigu sinni, það var
kanarí-fugi, fagur gyltur að lit.
Valdine sat við hljóðfærið öllum
stundum, því að hún lifði öll í heim
hljómanna. Fuglinn sat og hlustaði
þangað til Valdine fór að spila tón-
verk Mozarts, þá tókst fuglinn all-
ur á loft og sendi silfurskæra tóna
úr gullna hálsinum þrtíngna af gleði
og hrifningu.
Nú b'ar svo við, að Valdine þurfti
að fara að heintan og var alllengi
burtu. Þegar hún kom heim aftur,
var eitt hennar fyrsta verk að
heilsa fuglinum sínum og spila íyr-
ir hann. En svo undarlega brá við,
að fuglinn söng nú ekki íramar
fvrir Mozart. Kvartaði barnið sár-
an um það, að fulginn hefði tapað
öllum smekk fyrir sönglist, meðan
hún vár í burtu. Orsökin, sem hún
fjekk ekki að vita, var sú að fugl-
inn hennar, sent sungið hafði fyrir
Mozart, hafði dáið, meðan hún var
að heintan. En móðir hennar, sem
jafnan vakti yfir öllum hag henn