Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1942, Síða 23
LESBÓK MORGUNBLAÐSTNS
407
farið að bregða birtu og komið
frost. Tók Steingrímur því það
ráð, að fara beint niður að
Brekku til gistingar, því þangað
var styst tii bæja, enda var hann
þar eitthvað kunnugur. — En
við hinir hjeldum fram að Hnaus
um í Þingi, eins og við höfðum
ætlað okkur, áður en þetta óhapp
kom fyrir.
Það fór eins og sumir höfðu
spáð í Tungunesi um morguninn,
að jeg mundi hressast við úti-
veruna, og leið mjer nú ekkert
illa, enda þótt jeg væri máttlítill
til göngulags, og þegar jeg sett-
ist að borði á Hnausum um kvöld
ið, var jeg búinn að fá allgóða
matarlyst. Magnús bóndi Stein-
dórsson bjó þá í Hnausum, og
var þá sem jafnan gott hjá hon-
um að gista.
★
IMTUDAGINN 29. septem-
ber var orðið grátt loftið og
leit út fyrir hríð eða rigningu,
enda fór fljótt að rigna er fram
á daginn kom og var mikið krap-
sull þann dag og versta færð, því
að bæði óð í snjóinn og jörðina.
Þegar Steingrímur var kominn
til okkar frá Brekku lögðum við
af stað og riðum sem leið lá yfir
á Skriðuvaði og vestur Vatns-
dalshóla og í Víðidal, og hvíldum
hvergi teljandi fyr en í Galtar-
nesi. Þar drukkum við kaffi og
hresstum okkur og hestana.
Þegar við vorum að leggja af
stað aftur kom Hannes bóndi þar
heim frá fjárgæslu, hafði hann
staf í hendi og þótti okkur hann
mikilúðugur ^sýndum og tilkomu
mikill. Gæti jeg trúað að hann
hefði verið karlmenni mikið.
Nú tók við slæmur áfangi. Það
var slabbsamt yfir Miðfjarðar-
háls þennan dag — og gátum við
sjaldan farið hraðar en fót fyrir
fót, göturnar voru fullar af krapi
— og allt var jafn grátt, bæði
himinn og jörð. Við reyndum að
halda á okkur hita með því að
ganga upp brekkur og þar sem
færðin var lökust. Jeg var nú
líka farinn að ganga eins og hin-
ir. —
Það var mikið farið að bregða
birtu er við komum að Miðfjarð-
ará — og nú var hún í flóði —
rann yfir eyrarnar neðan við
Staðarbakka, og sýndist stórfljót
í myrkrinu. En með því að fara
hana í mörgum krókum og kvísl-
um tókst okkur að lokum að kom
ast yfir hana, heilum á húfi. —
Urðum við þá fegnir að komast
í húsaskjól á Staðarbakka. Þar
bjó þá presturinn sjera Lárus
Eysteinsson og kona hans, Sig-
ríður Methúsalemsdóttir frá Arn-
arvatni í Mývatnssveit. Þekktu
Mývetningarnir hana og fengum
við þar bestu viðtökur.
Sjera Lárus var fremur lágur
vexti, alvarlegur á svip með
skarpleg augu. Hann var mikill
gáfumaður og talinn besti kenni-
maður. —
Við fjelagar vorum fegnir
hvíld og hressingu, sváfum vel
um nóttina og bjuggum okkur
undir nýja hrakninga. Föt okkar
voru þurkuð og að okkur hlynnt
eins og hægt var, og lögðum við
því hlýir og hressir út í úrkomu
og vaðal næsta dag, sem var
föstudagur 30. september. Veð-
ur var þá öllu lakara en daginn
áður. Regnið streymdi úr loftinu,
en stormurinn var meiri en áður,
sem hrakti þokubólstrana á und-
an sjer utan af Húnaflóanum og
inn með Strandafjöllunum.
Hrútafjarðarháls var illur yf-
irferðar, mýradrög á milli holta
og mela og lá víða í þessu, því
öll jörð var orðin vatnsósa.
Við urðum fegnir að skjótast
undir þak á Þóroddsstöðum í
Hrútafirði. Þar bjó þá góðkunn-
ur bóndi, Sigurður að nafni, sem
síðar flutti að Kirkjuhvammi.
Hjá honum fengum við okkur
hressingu, kaffi og vindil, því að
þar var greiðasölustaður. Hlýn-
aði okkur þá í svip og munn-
herkjurnar hurfu. Þar hittum við
líka fjörmanninn mikla og kjark-
manninn alkunna, Júlíus lækni
Halldórsson frá Klömbrum. Hann
kom frá því að fylgja Sæmundi
Bjamhjeðinssyni, sem þá var
eins og við á leið suður í skóla,
og með Sæmundi var Halldór
sonur læknisins, þá tæpra tíu ára
gamall, sendur suður til afa síns
Halldórs yfirkennara Friðriks-
sonar.
Júlíus sagði okkur, að Hrúta-
fjarðará væri alófær, og væri því
eina ráðið að fara, eins og hann
gerði, yfir leirurnar með fjöru,
þ. e. ríða yfir sjálfan fjörðinn
rjett utan við árhólmana. Það
var hressandi að tala við læknir-
inn og fórum við því frá Þór-
oddsstöðum með nýju fjöri og
auknum kjarki — og hjeldum
hver á eftir öðrum götuslóðimar
fram Hrútafjörðinn.
Það var farið að fjara út á ný
er við komum suður undir fjarð-
arbotninn og tókst okkur að
svamla þar yfir. Djúpt var að
vísu í álunum, en um það skeytt-
um við ekki. Við gátum varla
orðið blautari en blautir og á-
fram urðum við að komast. En
þótt við næðum Vesturlandinu og
værum nú komnir í Strandasýslu,
voru, ekki torfærur þeirrar dag-
leiðarinnar búnar, því að nokkr-
ar þversprænur fram með brekk-
unum reyndust glettnar og gáska
fullar og var Theodór Jensen
hætt kominn í einni þeirra, af
því að hann fór tæpt á brotinu.
En Rauður hans var vel alinn og
sterkur og skreið með hann úr
kaststrengnum upp á bakkann.
ETTA kvöld komum við að
Melum í Hrútafirði hraktir
og votir að vanda og fengum þax
gistingu. Þar bjó þá ungur bóndi,
Finnur að nafni, sem skömmu
seinna fór til Vesturheims. Hann
var bróðir Jósefs, sem seinna bjó
lengi á Melum. — Þarna var stór
bær í gömlum stíl, baðstofa port-
byggð og rúmgóð. Lengi hafði
þarna verið stórbú, eigi aðeins á
dögum Jóns sýslumanns, heldur
og hjá Jóni syni hans, sem þar
bjó lengi. Hann var þá orðinn
gamall og hættur búskap, var
hann hár maður og grannur, al-
varlegur á svip og eigi orðmarg-
ur, en bar það með sjer að hann
hafði verið greindur maður og
búhöldur góður.
Við fjelagar sátum um kvöldið
inni í stofu undir baðstofulofti
og ræddum um ferðalagið og
framtíðarhorfumar.
Daginn eftir, sem var 1. októ-
ber, átti að setja lærðaskólann
í Reykjavík. Það var nú augljóst
að ekki myndum við komast suð-