Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1942, Blaðsíða 4

388
LESBÓK MORGTJNBLAÐSINS
Náð og friður í Kristi, kæri
herra Philippus. Hin
fagra langloka, sem
þjer afsakið þögn yðar með,
hefir verið af mjer vandlega les-
in. Og jeg hefi einmitt sent
yður tvö brjef, þar sem jeg hefi
fullnægjandi útskýrt orsakir
þagnar minnar. Og í dag hefi
jeg fengið enn eitt brjef frá
yður, þar sem þjer fyrir mjer
uppmálið áreynslu yðar, hættur,
grát og kvein, svo sem það allt
væri skuld þagnar minnar, en
hún væri af vilja gerð. Haldið
þjer þá að jeg viti ekki ástæður
yðar, og að jeg sitji hjer í rósa-
garði, og taki engan þátt í yðar
miklu áhyggjum og andstreymi?
Jeg vildi að Guð gæfi að mál
mín stæðu svo, að jeg gæti grát-
ið. Jeg hafði í sannleika ákveðið
með sjálfum mjer, ef eigi kæmu
brjef frá yður, að senda á minn
kostnað boðbera til yðar, svo jeg
fengi vissu um það, hvort þjer
væruð lífs eða liðinn. Þetta get-
ur þjónn minn Vitus vitnað. Og
þó hjelt jeg, að eitthvað væri
á verri veginn, þar sem brjef
yðar, sem frá skýrðu valdatöku
keisarans og innreið hans, komu
því nær samstundis. En djöf-
ullinn eða hans móðir hefir
máske lagt hindranir í veg brjef-
beranna, og hafi þau það, sem
þeim ber.
Trúvörn yðar hefi jeg mót-
tekið og undrast jeg mjög hvað
þjer meinið, þar sem yður
fýsir að vita hvað og hve mikið
skuli slakað til við páfans menn.
Jeg meina, að þegar hafi allt of
mikið við þá til slakað verið í
Trúvörninni. Væri jeg spurður,
þá svaraði jeg, að jeg vissi eigi,
hversu lengra mætti ganga í til-
slökunum.
Jeg hugsa um málefnið nótt og
dag. Jeg yfirvega, rokræði við
sjálfan mig og fer yfir alla Trú-
vörnina hvað eftir annað. Og við
það verður mjer stöðugt ljósari
hinn öruggi grundvöllur kenn-
inga vorra. Vegna þess verð jeg
og rólegri dag frá degi, og viss-
ari um það, að jeg læt ekki, ef
Guð vill, svifta mig meiru af
atriðum kenningarinnar, það
fari svo sem vill með það.
Jeg er venjulega sæmilega
heilsugóður, þótt mjer þjaki
djöfullinn, sem löngum hefir við
mig strítt, þá bæta það bænir
bræðra minna, og virðist mjer
hann linast í tökunum. En þó
held jeg að einhver annar sje í
í stað hans kominn, sem geri lík-
amann ljemagna. Þó vil jeg held-
ur kvalara holdsins við stríða, en
böðul andans, og vona einnig að
Guð, sem í mjer hefur yfirunnið
föður lyginnar, muni einnig sigr-
ast á morðingja líkamans, sem
hefir svarið mjer dauða, það
finn jeg vel, og veitir mjer
lítinn frið, og vill mig upp eta.
En uppjeti hann mig, þá skal
hann, ef Guð vill, fá þvílíkan
málsverð, að hann kenni upp
frá því innanmeina. En hvað um
það. Þjáningar fær enginn um-
flúið, sem heita vill hermaður
Krists.
Vjer gætum einnig verið stór-
menni heimsins, ef vjer vildum
afneita Kristi og smána hann.
En vjer segjum: Gegnum hætt-
ur, gegnum neyð, göngum Krists
menn vora leið, og það eru ekki
orðin tóm, heldur hefir sýnt sig
í verkinu. Eftir því ber oss að
fara. Og gefi sá, er oss freist-
ast lætur, einnig það, að freist-
ingin fái enda, og að vjer fáum
staðist hana.
Mjer geðjast ekki að því, sem
þjer skrifið í brjefi yðar, að þjer
hafið fylgt mjer í þessum málum
sem foringja, vegna álits míns.
— Jeg vil ekki vera neitt, engar
skipanir gefa, heldur ekki vera
höfundur kallaður. Og þótt mað-'
ur geti fundið þægilega þýðingu
þessa orðs, þá vil jeg þó ekki
að það sje um mig haft. Er
ekki málefnið eins málefni yðar,
og kemur það yður ekki eins
mikið við og mjer? Þessvegna
skuluð þjer ekki segja, að mál-
efnið sje einungis mitt, og falið
yður af mjer, því ef svo væri,
þá myndi jeg annast það einn.
1 mínu síðasta brjefi fór jeg
að hugga yður. Það vildi jeg
að Guð gæfi, að þetta brjef gerði
ekki út af við yður, heldur gerði
yður lifandi. Hvað get jeg frek-
ar gert? Endir og úrslit málefn-
isins kvelja yður, vegna þess að
þjer skiljið ekki hvað er að ger-
ast. En jeg segi aðeins þetta:
Ef þjer gætuð skilið það, þá vildi
jeg ógjarna starfa nokkuð að
málefninu, og enn síður vera
forystumaður eða upphafsmaður
þess. Guð hefur falið úrslit þessa
máls í einu orði, sem þjer aldrei
getið fundið í mælskufræði yðar
eða heimspeki. Þetta orð heitir
trú, og í því eru allir hlutir
faldir, þeir sem vjer hvorki fá-
um sjeð nje skynjað. Og hver
sem vill gera þetta skynjanlegt
og skiljanlegt, eins og þjer viljið
gera, hann fær háðung og spott
að launum, eins og þjer hafið
einnig fengið gegn vilja mínum.
Herrann hefur sagt að hann
vildi búa í þokunni, og hefur
skapað móðu þá, sem hylur hann
sjónum. Ef Móse hefði viljað
vita úrslitin fyrir, hvernig Isra-
elsþjóðin fengi komist undan
herskörum Faraós, þá væri allur
tsraelslýður í Egyptalandi kyrr
til þessa dags. Herrann styrki
yður og alla aðra í trúnni, ef
þjer hafið hana, og hvað getur
þá djöfullinn og allur heimsins
her? En ef vjer sjálfir höfum
enga trú, hversvegna huggum
vjer oss þá ekki að minsta kosti
við trú annara manna. Því þeir
hljóta að vera til, einhverjir,
sem trúa í vorn stað, annars
væri engin kirkja lengiír á jörðu.
Sjeum vjer ekki kirkjan, eða
hluti kirkjunnar, hvar er þá
kirkjan? Er hertoginn í Bæ-
heimi, páfinn, Tyrkinn, eða
þeirra líkar, kirkjan? Ef vjer
höfum ekki náðargjöf Guðs Orðs
— hver hefir hana þá?
En ef Guð er með oss, hver
er þá á móti oss? Já, segið þjer,
vjer erum syndarar og höfum
eigi þakklæti. Já, svo er víst,
eigi gera þessi orð yður að lyg-
ara. En vjer getum eigi verið
syndarar í þjónustu svo heilags
málefnis, þótt vjer jafnframt
sjeum vondir menn á vegum
vorum. En þjer viljið ekki heyra
slíkt, og svo kvelur og pínir yður
hinn leiði satan. Kristur hjálpi
yður, þess bið jeg án afláts
og af alvöru Amen. Náðin Guðs
sje með yður og öllum öðrum.
Á Pjetursmessu og Páls Anno
1530.
Marteinn Lúther.