Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1942, Blaðsíða 14

398
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
selja Stjörnu fyrir gífurlegt verð
á þeirra tíma mælikvarða.
Er leggja skyldi upp frá án-
ingarstað og hestaskál var
drukkin, var lausu hestunum
skift. Sá sjera Björn að Stjarna
var rekin með hestum föður
míns. Víkur hann 'sjer þá að Þor-
valdi syni sínum og segir: „Þor-
valdur! Hefirðu selt hana
Stjörnu ?“ Þorv,aldur játaði því.
Þorvaldur var nýgiftur er
þetta gerðist og var kona hans
Jórunn, dóttir Sighvatar alþm.
í Eyvindarhólum.
En er sjera Björn heyrir þau
málalok segir hann við Þorvald:
„Varaður þig á honum Páli Ól-
afssyni. Næst þegar hann kemur,
fer hann með hana Jórunni
þína“.
Stjarna varð mesta eftirlætis-
hross föður míns. Hún varð 22
vetra, heygð í túninu á Hallfreð-
arstöðum með öllum reiðtygjum.
Sr. Jakob Benediktsson
Eitt sinn er þeir voru saman
á ferð sjera Jakob Benediktsson,
faðir Jóns landsbókavarðar, og
faðir minn vildi sjera Jakob
reyna Stjörnu. Sjera Jakob var
alkunnur reiðmaður og hesta-
maður. Það varð úr, að þeir
höfðu hestaskifti. Skeiðvöllinn
þektu þeir báðir. Stjarna skeið-
aði á undan með sjera Jakob og
hafði hann ekki önnur ráð, en
sveigja hana upp að moldarbarði
til að stöðva hana. Þar stökk
prestur af baki.
Er faðir minn kom þangað
segir sjera Jakob: „Jeg er betri
reiðmaður en þú“. „Jeg hefi
aldrei borið á móti því“, svarar
Páll. Þá segir sjera Jakob: „En
ekki veit jeg hver andsk.......
hjálpar þjer til að finna hest-
efnin?“
*
Nú slæ jeg botn í samtalið við
Björn, en. áður en við skildum
sýndi hann mjer gamalt brjef,
máð af elli, þar sem sendandinn
er að panta eftirmæli eftir hest
og Páll Ólafsson svarar upp á
sína vísu. Bað jeg Björn um afrit
af þeim brjefaviðskiftum og fara
þau hjer á eftir
V. St.
Umsóknin
Arnaldsstöðum, 10. júní 1877.
Heiðraði umboðsmaður!
Svo er mál með vexti að jeg
fór o’ná Eskifjörð 5. þ. m. og
hafði með mjer lýsingu af hesti
er Gáski hjet, og ætlaði jeg að
biðja hann (J. Ólafsson) að yrkja
um hann vísur og hafði jeg með
mjer forrit frá umbeiðanda, þar
sem hann lýsir kostum og ókost-
um hestsins. Lagði jeg þetta fyr-
nefnt forrit fyrir bróður yðar, en
hann las það nákvæmlega og
mælti svo, að hann sagðist ekki
treysta sjer til að yrkja hesta-
vísur, því hann hefði aldrei orkt
um hesta utan eina ferskeytta
bögu um klár einn, en hann ráð-
lagði mjer að leita til yðar með
að yrkja um fyrnefndan hest,
sem jeg ætla nú að biðja yður að
gjöra svo vel að yrkja um þenna
Gáska fyrir mig, því jeg veit að
yður fellst ekki þungt um að setja
saman svoleiðis kviðlinga. —
Enda sagði Jón ritstjóri mjer
það, bróðir yðar, að þjer væruð
miklu meira inni í því að yrkja
um hesta heldur en hann, en
hann kvaðst ekki kunna að ríða
og ekkert vera inni í því.
En hann bað mig að heilsa yð-
ur frá sjer, nefnil. þeirrar mein-
ingar að hann vildi veita mjer
liðveizlu, og láta yður heyra að
hann vildi leggja með mér við
yður, þó jeg sje reyndar góðrar
vonar um að þjer neitið mjer
ekki um þetta fyrgreinda þó það
sje mikilsvert. — En jeg til vissu
vil taka það fram, að ef þjer ein-
hverra hluta vegna getið þetta
ekki, þá vil jeg biðja yður að
gjöra svo vel að láta mig vita hið
fyrsta svo jeg sje ekki lengur í
villu og svíma um það. Dragist
það óskaplega lengi að jeg fæ
línur frá yður, þá ætla jeg að
hafa það til marks að þjer mun-
uð ætla að veita mjer ásjá með
bónina.
Innan í brjefið legg jeg lýs-
inguna frá beiðanda. Svo fel jeg
yður og yðar Guðs forsjón á
hendur um tíma og eilífð,
það mælir Bóas Arnbjömsson,
til herra umboðsmanns
Páls Ólafssonar
á Hallfreðarstöðum.
ForritiS
LÝSING AF GÁSKA
(forrit umbeiðandans).
Hann var stór, framþrekinn
en mjóstroknir fætur, hlaupaleg-
ur, hvítur að lit, glaseygður á
vinstra auga, hann var bæði
hraustur og traustur, fljótur og
fjörugur og þolinn, klárgengur,
og fyrir það var hann hafður fyr-
ir burðarhest, en var þó jafn-
framt riðið, því það þótti ávalt
gott að grípa til hans að ríða
honum þegar manni lá á því.
Hann var hreint með fljótustu
hestum, hann var hafður hvert
haust í fjallreiðar og reyndist
jafnan hinn besti bæði í því og
öllu öðru slarki. Það voru fáir
hestar betri á óvegi en hann,
hann hljóp eftir manni yfir urðir
og flóa eins og það væri sljettur
bali, hann varð jafnan fyrir allri
verstu brúkun og bar þó aldrei á
óþoli í honum, hann var með
bestu hestum á sundi, hann var
hrekkjalaus nema að hann lauk
upp flestum húsum þó þau væru
bæði hespuð og krókuð, og fór
upp í garða og inn í hlöðu, ef
dyr voru svo stórar að hann kæm-
ist inn um þær. Hann hleypti
stundum út fje og þótti því oft
óþægilegur gestur, því hann gerði
sjer oft ferðir á næstu bæi til að
komast í hús og hlöður, og þó
hurðir dyttu aftur á eftir hon-
um þá lauk hann upp að innan
ef mjóir voru okar á þeim þá
beit hann utan um þá og lauk
svo upp. Þetta var eini ókostur
hans og tel jeg það frekar kost
en ókost þó klár 'tötrið bæri sig
að bjarga sjer. Hann varð bráð-
dauður í húsi nóttina milli 15. og
16. mars 1877, þá á 17. vetur.
★
Svarið
Hallfreðarstöðum, 25. júní 1877.
Heilir og sælir!
Jeg bið yður að hafa mig af-
sakaðann, þótt jeg hvorki treyst-
ist nje hafi tíma til að verða al-
veg við tilmælum yðar; mjer er
líka svo farið að jeg á óhægt með
að setja mig inn í annara smekk
og hugsanir, og er það nú hjer,
þar sem umbeiðandinn þjer, jeg
og hesturinn erum allir persónu-