Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1942, Side 6
890
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Átgrímur Jóntton: Djákninn á Myrká.
oft hugsað um það síðan, hve ein-
kennilegt það var, að Jeg skyldi
þá gera til mín þessar kröíur.
Pabbi sagði eitt sinn við mig, að
jeg ætti að veröa málari. Ekki veit
jeg hvað hann hefir meint með þvi,
hvort þetta hefir verið spádómur,
ellegar að hann ætlaöist til að Jeg
kepti að þessu. En hann sagði þetta
einu sinni alveg upp úr þurru. —
Svona er venjulega ekki sagt, nema
einu sinni.
Engin teikning kend.
Barnaskóli var haldinn i Gaul-
verjabæ. Tveir bræður kendu þar.
Sjálfsagt allra bestu menn. Sá eldri
kendi fram að vertíð. Svo fór hann,
og sá yngri tók við. Jeg man eftir
því hve jeg undraðist þetta sam-
band milli mentamálanna og sjó-
sóknar, aö kennarinn þyrfti alt í
einu að fara á sjó.
Sr. Jón Steingrímsson var þá
prestur í Gaulverjabæ. Hann var
stórgáfaður maður, fyrirmannlegur.
Hann kom elnu sinni Inn I kenslu-
stofuna og hjelt langa áminningar-
ræðu yfir kennaranum, út af því,
hvernig einkunnagjafir hans væru,
t. d. hve lágar einkunnlr jeg fengi.
Aldrei vissi jeg hvers vegna hann
hjelt svona mikið með mjer. En jeg
skildi það síðar, að honum fannst
að kennarinn ljeti það hafa áhrif á
sig frá hvaða heimilum börnin voru
og aö Rútsstaðahjáleiga muni haía
verið neðarlega í einkunnastiga
hans. En ekkert man jeg úr þess-
ari minni einkunnarbók, nema það,
að þar stóð prentuð „teikning" með
al námsgreinanna, þó engin teikn-
ing væri þar kend. Og jeg sem kom
í skólann fyrst og fremst til þess að
læra teikningu!
Á Eyrarbakka.
— Hvernig var á Eyrarbakka?
Fjekst þú nokkra tilsögn eða upp-
örfun þar?
— Þar var líf og fjör og mikið
um að vera, I mínum augum. I „Hús
inu" hjá Nielsen var margt manna,
höfðingsheimili, menta heimili,
söngelskt fólk. Þangað komu marg-
ir stórhðfðingjar úr Reykjavík á
sumrin. Jeg passaði hestana þeirra.
En þar var svo mikið að gera, að
Jeg hafði minni tíma til að hugsa
um teikningar og f jðllin, en meðan
Jeg var heima I Rútsstaðahjálelgu.
Á þeim árum f jekk jeg í fyrsta sinn
vatnsliti. Það var mikil framför.
Tveir fjelagar mínir á Eyrar-
bakka teiknuðu. Mjer fanst þeim
ganga betur en mjer. ÞaÖ voru þeir
Guðmundur Guðmundsson, nú kaup
maður á Selfossi, og Kristinn Jóns-
son á Litlu-Háeyri, er stundaði sjó.
Hann dó ungur úr inflúensu.
Frú Eugenia Nielsen veitti því
eítirtekt, að jeg var að föndra við
teikningar. Hún fjekk hjá mjer
Kristmynd, sem jeg h£ifði gert eft-
ir gibsmynd, fór með hana til
Reykjavíkur og sýndi hana einhverj
um mektarmanni til að bera það
undir hann, hvort jeg myndi hafa
hæfileika. Maðurinn svaraði því, að
erfitt væri um það að segja, þareð
hjer væri um eftirmynd að ræða.
Svo ekki varð meira úr þvi.
Frá Eyrarbakka fór jeg í vega-
vinnuna á Hellisheiði. Þá var verið
að gera Hellisheiðarveg. Þar var
greitt hátt kaup, 3 krónur í pening-
um fyrir daginn. Það þótti gott. —
En vinnan var erfið. Verkstjórinn
var Erlendur Zakaríasson. Hann var
strangur. Sagði aldrei orð. Horfði
bara á menn. Og þá hömuðust allir.