Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.1942, Blaðsíða 1
JSUcrgnnMaðsátis
28. tölublað. Sunnudagur 6. september 1942. XVII. árgangur.
Arni Ola:
Sæluhúsiö við Hagavatn
Um seinustu helgi fór
Ferðafjelag íslands fyrstu
hópferðina að hinu nýa sælu-
húsi við Hagavatn, og var
blaðamönnum boðið. Segir
hjer nokkuð af því ferðalagi.
að var dumbungsveður og
hvast þegar lagt var á stað
úr Reykjavík um miðjan laugar-
dag. Var útlitið ekki vænlegt fyr-
ir fólk, sem ætlaði að ferðast inn
á öræfi landsins, en loftvog var
hraðstígandi, og settu menn alt
sitt traust þar á. En haustrign-
ingarnar hjer sunnanlands 1 haga
sjer eftir sínum eigin geðþótta og
taka ekkert tillit til þess hvað
loftvogir segja. Og á því fengum
við að kenna.
Ferðafjelagið hafði fengið Kinn-
arstaðabílinn, nýan 26 manna bíl í
ferðina, bílstjóri Guðbrandur Jör-
undsson, sem altaf var í sólskins-
skapi á hverju sem gekk.
Segir nú ekki af ferðinni fyr
en vjer lögðum á stað frá Gúll-
fossi upp á öræfin. Er þaðan 25
km. vegur að sæluhúsinu við
Hagavatn. Er fyrst farinn vegur-
inn, sem liggur að Hvítárvatni
og var hann dágóður. En þegar
beygt var út af honum upp að
Hagavatni, fór bíllinn að verða
hastari og rann skrykkjóttar.
Mun vegurinn ekki hafa verið lag-
aður neitt í sumar, en vatn og
holklaki skemma hann stórum á
hverju vori. Því að þetta er að-
eins ruddur vegur um grjótmela,
og farvegu eftir leysingavatn.
Fanst mjer eins og hver hnykkur
bílsins koma við hjartað í bílstjór-
anum, því að honum yrði þá hugs-
að til hjólhringanna á bílnum og
að hann segði í hljóði við bílinn:
„Það er skófrekt hjerna, vinur!“
En ekki sagði hann það hátt, og
þegar mýkra var undir, tók hann
lagið við raust.
í rökkurbyrjun komum vjer að
sæluhúsinu. Það stendur á ofur-
litlum grænum bala undir Eini-
felli. Framundan er víður dalur,
þakinn sandi og urð, sem hlaup-
in úr Hagavatni hafa borið þar
yfir. Sjest þar ekki stingandi strá,
en tvær jökulkvíslar belja um
sandana. Kemur önnur undan
Langjökli, út um jökulport rjett
við ræturnar á einni Jarlhettunni
(Tröllhettu). Hin kvíslin kemur
úr Hagavatni. Er þarna heldur
ömurlegt og kaldranalegt um að
litast, en þó hefir umhverfið á
sjer hinn tignarlega alvörusvip,
sem einkennir öræfin.
Vjer vorum fegiu að koma að
sæluhúsinu og fá oss hvíld og
hressingu. En þó varð öllum það
fyrst fyrir að skoða húsið hátt og
lágt. Og jeg er viss um að stjórn-
endum Ferðafjelagsins hefði hlýn-
að um hjartarætur ef þeir hefði
heyrt þá dóma, sem þar voru upp
kveðnir.
„En hvað húsið er snoturtf'
„Það má nú segja að hjer sje
öllu haganlega fyrir komið“.
„Sá hefir ekki verið blár, sem
teiknaði þetta hús. Það væri bæri-
legur sumarbústaður".
Þeim hróður sem hróður ber.