Lesbók Morgunblaðsins - 27.07.1941, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
255
Fjaðrafok
udn
7
a

Kennarinn: Sveinn, í heimastíln-
nm þínum voru ekki færri en 23
villur. Gátu þær ekki verið
færri ?
Sveinn: Jú, jeg hefði auðvitað
getað haft stílinn styttri.
★
— Talar maðurinn yðar nokk-
urn tíma upp úr svefninum, frú
Bruun ?
— Já, það er hræðilegt. í fyrra
varð hann að háði og spje fyrir
öllu skrifstofufólkinu sínu!
★
Hún: Trúið þjer á ást við fyrstu
sýn ?
Hann: Nei.
Hún: Jæja, við sjáumst kannske
seinna.
★
Faðirinn við lítinn son sinn:
— Hugsaðu þjer, Fritz, í nótt
kom lítill engill í heimsókn til
mömmu þinnar og gaf henni litle
systur. Langar þig ekki til þess
að sjá hana?
Fritz litli: — Nei, lofaðu mjer
heldur að sjá engilinn.
★
Jeg var einu sinni í gildi með
Englendingi og Skota. Við ætluð-
um að leggja saman í drvkkjar-
föngin.
Jeg og Englendingurinn komum
með sína whiskýflöskuna hvor, en
Skotinn með — bróTSur sinn.
★
— Jeg bauð Elsu út í ágætan
miðdegisverð, bauð henni í leik-
hús um kvöldið og ók henni heim
í bifreið. Og veistu svo, hvað hún
sagði?
— Nei.
—• Hver hefir eiginlega sagt þjer
það?
★
Það er auðvelt að gagnrýna en
listin er erfið.
★
Jafnvel guðirnir berjast árang-
urslaust við heimskuna.
★
— Hvernig er hann í verslunar-
viðskiftum ?
— Það eina, sem hann hefir
komist yfir með heiðarlegum hætti,
er gigtin í skrokknum á sjer.
Blánar fyrir burstum tveimur,
bæ, sem nú er löngu horfinn
og í rót er svörður sorfinn,
sandur þar sem gólfið var,
— fágað, prýtt sem helgur heimur
heimilið, sem móðir unni,
þar sem bömin bygðu á grunni
borgir, sem að hrundu í mar.
Hjet að Bergi bærinn fríði,
bustalár hinn veggjaprúði,
þar sem Guðný gróðri hlúði,
göfug sínum börnum vann.
Bóndi hennar stóð í stríði
starfs og anna á sænum kalda,
þrek og dirfsku þurfti gjalda,
þangað feng er sótti hann.
Liðu ár með ýmsum vanda,
ein var Guðný löngum heima,
börnin mörg hún mátti geyma,
minnug als er trygðir batt.
Alt bar svipinn hennar handa,
húsið prýtt við lítil efni,
átti hjartans undirgefni
auðug sál með lyndi glatt.
Man jeg fornu heima haga,
hrein hvar lágu bernskusporin,
þar sem akrar uxu á vorin,
eplin góðu spruttu í jörð.
Leiksystkini ljúfra daga
löngum mín jeg fann að Bergi,
tryggri vini taldi hvergi,
tök þó stundum yrðu hörð.
Guðný okkar ærsli skildi,
æskan hlekki þurfti brjóta,
fagna glöð og frelsis njóta
fögrum máta í hverjum leik.
öllum gott hún gera vildi,
glæða traust hins unga vilja,
láta barnið læra að skilja
lífsins undur sterk og veik.
Guðný átti helga heima
hugðarefnið sálu kæra,
gaf sig Lávarð ljóssins skæra
liðsmann Krists í Frelsisher.
Átti hjartað heit að geyma,
háðið stundum fann í leyni.
Kasta vill svo veröld steini,
vega og dæma hvað sem er.
Árin liðu, — áður varði
urðu börnin hláturmildu
vaxið fólk og vegir skildu,
vandi þungur allra beið.
Suma beygði heimur harði,
hlutu aðrir vegsemd góða,
margir fjellu á feigðarslóða,
fundu gröf á miðri leið.
★
Mörgum árum seinna segir
sem jeg henni mætti á stræti,
var sem ennþá ungri kæti
endurbrigði á þreyttum hvarm.
Mætt þá höfðu mótgangsvegir,
mæðuskúrir litað sjáinn,
börnin flest og bóndi dáinn,
brosti Guðný leyndum harm.
Nú er konan góða gengin,
gleymd og horfin vinum fáum,
lifir sál á leiðum háum
lífsins guði þar sem hjer.
Móðurhönd á milda strenginn,
máist aldrei kærleiksrósin,
eilífð blessar lífsins ljósin,
launin ber í skauti sjer.
KJARTAN ÓLAFSSON.
Dómarinn: Hversvegna stáluð
þjer?
Sakborningurinn: Neyðin kmiði
dyra hjá mjer.
Dómarinn: Þjer hefðuð getað
látið vera að ljúka upp.
★
Byggingameistarinn: Og svo et
það hugmynd mín, að við málum
upphafsstafi nafns yðar á dyrnar.
Húseigandinn: Það má aldrei
til þess koma, jeg sem heiti Wern-
er Crantz!
★
Dómarinn: Segið þjer mjer nú,
hversvegna þjer stáluð aðeins
varningi, en ljetuð peningakass-
ann ósnertan.
Sakborningurinn: Á nú einnig
að sakfella mig fyrir þá yfirsjón?
★
Það skemtilegasta í heiminu eru
fallegar hugsanir og mesti vísdóm-
ur heimsins er að hafa sem mest
af þeim.
★
— Hvað mynduð þjer segja, ef
jeg stæli kossi?
— Loksins kom það.