Lesbók Morgunblaðsins - 27.07.1941, Blaðsíða 2

250
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
av*'r 5SB
• • *■ ..y*-
Glasgaw og Liverpool. Er Liverpool í framsýn, en Glasgow baka
til, og sjest þó, hve reisulegt húsið hefir verið.
lega, en menn megi gæta sín,
ef hann er hvass á norðan, að
menn ekki hrapi ofan hinu-
megin, því að þar liggur ann-
ar stigi ofan jafnbrattur; en
við því þarf ekki að vera
hætt, því að eigandi „Glasgow“
hefir verið svo fyrirhvggjusamur
að láta setja þar grindur svo sterk
ar, að þær munu halda jafnvel
þeim, sem eru orðnir ærir af
blaðamensku, sumir magaveikir.
en sumir brjóstveikir, eða berkla
veikir og breinglaðir. Eftir að
menn hafa halað sig upp þennan
stiga, þá eru útidvrnar fvrir fram
an nefið á manni með auglýsingu
um, hvenær safnið sje opið. Jeg
hafði einu sinni sett auglýsingu
um það í tvö blöð hjer, og svo
voru einhverjar auglýsingar ein
hvern tíma í „ísafold", sem jeg
hafði ekki sett eða beðið fyrir;
jeg var því í rauninni ekki skyld
ur að ávísa borgun fyrir þær, en
gerði það samt; en enginn þess-
ara blaðamanna hefir sýnt safn-
inu eða fjelaginu þá velvild að
taEa þessar fáu línur ókeypis í
blöðin.
Eftir að menn nú hafa Jok
ið upp útidyrunum, þá verður fyr-
ir manni langur, koldimmur rang-
hali, svo manni gæti dottið í hug
vegurinn, sem Hermóður reið til
Heljar, er „hann reið níu nætr
dökkva dala og djúpa, svá at
hann sá ekki“, því að ekki sjest
skíma í þessu myrkri; og ekki
bætir það um, að undir niðri mun
vera undirdjúp, kannske tálgrafir
fullar af eitri eins og þær, sem
Sturlaugur hinn starfsami hlant
að stökkva yfir í Jómalahofinu,
en hjer er nú samt ekki slíkt að
óttast, því að gólfið er rammgert
og sjálfsagt eins sterkt og gólfið
í Bilskirni. höll f>órs: „í þeim sal
eru fimm hundruð gólfa ok fjórir
tigir; þat er hús mest, svá ar
menn hafa gert“, segir Snorri, og
hefir það sjálfsagt verið fult eins
stórt hús og „Glasgow“. Nú er
þessi dimma leið er yfirfarin, þá
er komið að afar háum stiga, svo
að hver sá, er að kemur, verður
afi setja „hnakkann á bak aptr“,
eins og Þór hlaut að gera, þegar
liann kom til borgar Útgarðaloka;
mun hjer sannast hið fornkveðna:
„per ardua ad astra“, eða „ógur
leg er andans leið upp á sigur-
hæðir“, eins og síra Matthías seg-
ir — hver skyldi ekki þekkja þessi
orð, þar sem „alt ísland hlusta’•,
þegar síra Matthías talar“, eftir
því, sem ísafoldar skáldið kennir
oss.
Nú förum við að klifra upn
stigann, þó að ekki sje neinn end-
ir sjáanlegur, og þá er einmitt
heppilegt, að alt er kolniðainyrk-
ur, því að annars mundi menn
sundla; varlegra er samt að hafa
gát á sjer, því að ekki er handrið
nema öðrumegin á stiganum, en
hinn barmurinn er handriðalaus,
líklega til þess, að menn eigi
hægra ineð að fleygja sjer út, e£
menn vilja líkjast þeim, sem geng-
ur fyrir ætternisstapa og fylgja
þannig fornaldar-siðum. Er það
mikið mein, að annað eins fyrir-
komulag ekki skuli eiga sjer stað
við uppganginn til forngripa-
safnsins, því að þar mundi það
betur eiga við. Þá er menn ganga
upp stigann, gæti mönnum vel
dottið í hug, að menn væru á leið-
inni til himnaríkis, einkum eins
og Múhamed lýsir því — raunar
ekki von á Huris eða svarteygum
mej’jum, en venjulega ilmar alt
í kring af steikarlvkt og daun-
sælum matarrevk, og bullandi
suðuhljóð leggur að eyrum manns
eins og vatnstærir hljómdropar í
syngjandi spiladós. Þegar loksins
upp er komið, þá mega menn vara
sig, menn eru þegar mintir á hin
óþægilegu fótakefli, sem forlaga-
nornirnar leggja fyrir menn í líf-
inu, eins og skrifað stendur:
„ljótu leikborði skaustu fyrir mik
in lævísa kona“; barnavagn eða
þvottastampur stendur venjulega
á ganginum og sjest ekki í niða-
myrkrinu, því að engan ljósgeisla
leggur inn í þennan nayrkheim,
þótt hádagur sje á lofti og sól
skíni um alla veröld. Mega menn
því þakka fyrir að komast ó-
meiddir og með heila limi að sjálf-
„blessaðir fuglarnir . . . standa nú á safninu, ódauðlegir og
eldast ekki“.