Lesbók Morgunblaðsins - 23.07.1939, Blaðsíða 6

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
22-4
greti stunduni daprað möunum sýn
ow skilning á því, hve geysilega
kristindómurinn cr Gyðingdómn-
um fremri. Yel sje þeim, sem
geymdu og varðveittu gamla testa
mentið, og vernduðu með því sam
hengið milli þess fyrra og síðara.
En það má ekki láta það skyggja
á þau nýju verðmæti sem Jesús
Kristur gaf, eða færa úr lagi þær
myndir, sem hann gaf okkur.
Gamla testamentið er trúarsaga,
nýja testamentið er kristindómur-
inn. —
Seint um kvöldið lieilsa Balear-
evjarnar okkur í fjarlægð, eitt
lítið auga, sem deplar móti okkur
frá vitey við Sviza, rjett áður en
við förum að hátia, Altaf er gam-
an að verða var við sitt eigið
„eliment“. landið. Maður sofnar
þá rólegri.
Þriðjudagur 6. júní.
Fegurri morgun er varla hægt
að hugsa sjer. Glampandi sólskin
yfir rjómasljettu Miðjarðarhafinu.
Hlýjuna leggur um mann allan.
Um hádegisbil sjest smáeyja við
Majorka fljótandi á hafinu. Svo
sjest Majorka sjálf, hæðir og dæld
ir. Afstaðan sjest vel þar sem höf-
uðborgin, Palma, breiðir sig í
þessu unaðslega umhverfi. En sjálf
sjest borgin ekki, sökum fjarlægð-
ar. —
Allan daginn cr þessi mikla og
fríða eyja á bakborða. Hún virðist
fljóta á lognsænum. Um eftirmið-
daginn kólnar, og dimmur bakki
er í norðrinu. Skipsmenn spá
„mistralnum“, norðanvindi, sem
oft blæs hjer um þessar slóðir, og
getur tafið illilega. En um kveldið
hlýnar aftur. Majorka er að
hverfa þegar skyggja tekur. Sólin
hverfur eldrauð ofan í hafið og
himininn kveður hana með yndis-
legri litasymfóníu. Hjer skiftir
fljótt frá degi til nætur. Eftir svo
litla stund or búið að kveikja á
öllum stjörnum og þær blika og
leiftra hver í kapp við aðra. En
hvað þær eru glitrandi og him-
ininn dökkur bak við þær!
Jeg kom út seint, rjett um leið
og jeg fór að hátta. Maurildið
glitraði eins og norðurljósarák við
skipshHðina. Vitarnir á Minorka
blasa við, tveir littfr og kvikjr
vitar, sem tísta hver með sínu
nefi og svo einn stór landtökuviti
afar bjartur, uppi á háum hól,
seinn og tígulegur í öllum hreyf-
ingum. Hann lygnir auganu langa
stund, og blossar svo hægt og
gætilega og lygnir auganu aftur.
Hann er að minsta kosti stórridd-
ari með stjörnu, og geheime-etats-
ráð að nafnbót.
Jeg lít út af hinu borðinu. Þar
er þá máninn að koma upp, heldur
en ekki daufur í dálkinn og lura-
legur. En liann nær sjer þegar
hann kemst upp úr hulunni niður
við sjóinn.
En hvað íslenskan er annars
sniðug að ýmsu leyti. Til dæmis
þetta, að láta mánann vera karl-
kjms, en sólina kvenkyns. Flestar
aðrar þjóðir (sem á annað borð eru
ekki kynvillingar málfræðilega),
láta sólina vera karlkyns en tungl
ið kvenkyns. Jafnvel Englending-
ar, sem annars rugla öllu slíku
saman, gera hjer undantekning,
til þess að koma að þessum vís-
dómi, að sólin sé „hann' en tunglið
„hún“. Hjer sjest ilt innræti allra
þessara þjóða í garð kvenna. Af
því að sólin er svona dásamleg, þá
má hún til að vera karlmaður!
En af því að tunglið er oft svona
ógnar vesælt og brjóstumkennan-
legt, þá er það talið nógu gott til
þess að vera kvenmaður!
Hvílíkur munur á þessu fólki
og forfeðrum vorum. Þeir skildu,
að sá vesali verður að vera karl-
maður, því að þá fær hann með-
aumkun hjá kvenlegu verunni. Sól
in er hin eilíflega glæsilega og
góða kona. En máninn er karl-
maðurinn, þessi hrösula vera, en
oft talsvert brattur og gleiðgosa-
legur, einkum þegar hann er full-
ur, en svo þess á milli skelþunn-
ur, en þá vafinn örmum sólarinnar
með óendanlegri hlýju og nær-
gætni.
Þetta var það seinasta sem jeg
sá af Baleareyjunum, þar með er
Spánarveldi lokið.
Miðvikudagur 7. júní.
Ef jeg man rjett, þá er nú í
dag 60. afmælisdagur Matthíasar
Einarssonar. Brúarfoss hefir vafa
laust ekki komist með greinarkorn
ið mitt í tæka tíð, því að bann
getur í fyrsta lagi komið til
Reykjavíkur í dag.
Nú held jeg að ekkert hafi gerst
í dag annað en þá helst það, að á
inorgum eigum við að koma til
Genúa ef alt gengur að óskum,
en þó ekki fyr en annað kvöld og
förin ekki inn á höfn fyr en föstu
dagsmorgun. Þá verða það 20 dag-
ar, sem ferðin tekur.
Sama góða veðrið í dag. ekki
heitt en notalegt veður. Ekkert
land, varla skip. Ein flugvjel fór
yfir í háalofti fyrir hádegið, en
jeg kom ekki auga á hana. Hvin-
urinn lieyrðist nokkra stund. Svo
læt jeg þetta nægja um þenna
góða miðvikudag.
Fimtudagur 8. júní.
Síðasti dagur á Fulton, að öllu
forfallalausu, 20. dagurinn, sem
ferðin hefir staðið yfir. Það er
lengsta sjóferð, sem jeg hef farið
án viðdvalar. Ferðin með Eddu til
Spánar 1934, var að vísu lengri
alls, en þar kom 10 daga ferðalag
á landi inn á milli.
Mig langar ekkert af Fulton
þótt gamall sje hann. Hann er ör-
uggur og markviss og honum er
vel stjórnað. Allir hjer um horð
eru prúðmenni. Skipstjórinn er
tiginborinn höfðingi, mikill að
vallarsýn og fríður maður sýnum,
fæddur árið 1899. Að honum
standa farmenn, útgerðarmenn og
stórskipasmiðir í allar ættir. En þó
er karlleggurinn lengra í ættir
fram frá óðalssetrinu Gauslaa, upp
af Litlasandi. í Litlasandi er fað-
ir hans nú og hefir lengi verið
skólakennari og ritstjóri. En afi
hans var skipasmiður og útgerð-
armaður. Móðurfaðir skipstjórans
var meðeigandi og skipstjóri á
barkskipi, sem sigldi um öll heims-
ins höf. Hann tók einu sinni dótt
ur sína með sjer í ferð um suður-
höfin. Kóm hann til Beyrut í Sír-
landi og fjekk þar farm til Amer-
íku. Bjóst hann við að fá farm beint
til baka, og skiidi því dóttirina
eftir í þýskum klausturskóla á
meðan. En svo fór, að tvö ár iiðu
þar til hann kom aftur í Miðjarðar
hafið. Þá ljet hann dóttirina koma
til Brindisi á Italíu og þar hittust
þau aftur. Þessi dóttir var móðir
Gauslaa skipstjóra.