Lesbók Morgunblaðsins - 23.07.1939, Blaðsíða 4

22°
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Jórsalaför guðfræöiprófessoranna.
Hljóðfæraleikararnir í Sevilla
«
Við komum til Sevilla seint um
dag. Hitinn og svækjan í lestinni
hafði verið ógurleg. Lestin sjálf
garmaleg og óhrein. Við hjeldum
beina leið til gistihússins og urð-
um fegin að ræsta okkur til og
fá svalann inn í herberginu. Mig
minnir að hótelið hjeti Lion d’or,
og það var í götu nálægt nauta-
atssviðinu mikla, en Sevilla er höf-
uðstaður nautaatanna á Spáni.
Við sátum og hvíldum okkur.
Það var gaman að vera kominn til
Sevilla, einhver rómantiskur hreim
ur í sjálfu nafninu. Við vorum að
ræða um áætlun næsta dags og
lesa í ferðabókinni um bæinn. Það
var náttúrlega dómkirkjan mikla
sem fyrst af öllu varð að skoða,
og klukkuturninn frægi, Giralda,
sem staðið hefir frá tímum Mára,
en er nú turn dómkirkjunnar.
Alt í einu berst hljómur inn í
herbergið, dynjandi hergöngulag í
raikilli fjarlægð. Við förum út á
svalirnar og heyrum óminn, en
engin hreyfing sjest. Lagið hættir.
Gatan er fáfarin, og ekkert ber
fyrir annað en húsaraðirnar og
dauf, og götuljósin. Fáeinar hræð-
ur gengu eftir stjettunum og
skygnast í búðarglugga.
Þá dynur lagið aftur, og nú er
það nær. Margar raddir, hvínandi
og hvellandi. Þetta heldur áfram
um stund, og svo þagnar það.
Það skyldi ekki vera bara ...T
Jú, það var bara lírukassi. Nú
komu tveir menn fyrir horn ofar í
götunni, og drógu með sjer gríðar-
mikið bákn á hjólum, líkast stóru
orgeli. Þeir stað:iæmdust. Annar
byrjaði að snúa í ákafa, en hinn
skimaði upp í húsið, hvort nokkur
hreyfing sæist. Þeir luku laginu.
bjuggu um „fyrirtækið" sitt og
komu nær.
Þeir hafa líklega sjeð okkur
þar sem við sátum á svölunum,
eða að minsta kosti stönsuðu þeir.
Þeir bjuggu um hljóðfærið, og svo
byrjaði annar náunginn að snúa.
Það glumdi heldur en ekki í.
Það tók undir I tómri götunni.
Þetta háværa vonleysis glamur
var ótrúlega ömurlegt. Það var
einhvern veginn eins og öll von-
brigði þessara tveggja manna
fylgdu hverjum tón, og gerðu
hann dapurlegan þrátt fyrir all-
an hávaðann. Eða kanske einmitt
vegna hávaðans?
Við köstuðum pening. Hann
glamraði við götusteinana. Og þá
var eins og rafmagnsstraumur
færi um hljóðfæraleikarana. Hinn
maðurinn þaut til, greip peninginn
og veifaði húfunni til okkar.
Við köstuðum öðrum pening. Og
sá peningur var ekki látinn steyta
sig við steinunum. Náunginn greip
hann í húfu sína og hneigði sig
djúpt.
Og uú var eius og nýr blær
kæmi á tónlistina. Nú var ekki
hætt þótt fyrsta lag væri búið
og ekki þótt annað lag endaði.
Alt það besta í safninu kom fram.
Við hentum pening eftir pening nið-
ur, og enginn þeirra fjekk að snerta
götuna. Alt voru þetta smáskild-
ingar og þeim var vel varið. Sá
sem við hljóðfærið var, hneigði
sig milli laganna, eins og liver
annar tónsnillingur á leiksviði, „og
söng sig upp“ í meiri og meiri
fögnuð og snild. En hinn safnaði
bæði skildingunum í vasann og
lífsþrótti í hverja hreyfingu. Það
var auðsjeð að hann vildi helst
að við köstuðum skildingunum
hingað og þangað til þess að hann
gæti sýnt fimleik sinn í því að
grípa þá í húfuna. Það var bæði
fjörug hljómlist og fjörug fim-
leikasýning fyrir framan Lion d’or
það köld.
Þegar á þessu hafði gengið um
stund, sátum við um færi er hljóð
færamaðurinn hafði lokið einum
af sínum miklu stríðsmörsum. Stóð
um við þá upp og hurfum inn, en
vinir okkar á götunni hneigðu sig
djúpt og veifuðu til okkar með
allri þeirri grandesse, sem Spán-
verjar eiga, jafnt hljóðfæraleik-
arinn á götum og höfðinginn.
Það var enginn betlarabragur á
þessu. Þeir höfðu leikið og við
borgað fyrir skemtunina. Verið þið
sælir!
Þeir voru fljótir að búast til
brottferðar og nú var ekki stað-
næinst fyrir framan fleiri hús. Nú
var ekið í spretti niður alla göt-
una. Það var líf og fjör í þeim
hreyfingum.
★
Næsta dag var nóg að gera. Við
þeyttumst um bæinn í steikjandi
sólarhitanum. Skcðuðum dómkirkj
una, sem er eins og fjall holað
innan, gengum upp á Giralda, og
heyrðum og sáum hringt klukkun-
um nafntoguðu. Við sáum staðinn
þar sein rakarinn frægi í Sevilla
rak handverk sitt, versluðum í
Sierpes, skoðuðum Alcasar, nauta-
atshúsið o. s. frv.
Við komum heim á gistiliúsið
dauðþreytt og fórum nú að ráð-
gera ferðalag næsta dags, því að
nú átti að halda af stað næsta
morgun til Granada til þess að
skoða Alhambra og öll þau undur,
sein þar eru. Og svo var að raða
niður hjá sjer dótinu og vera til
búinn.
Þá alt í einu glymur dynjandi
hergöngulag úti á götunni, fjrir
framan gluggan okkar. Það var
ekki um að villast. Það voru sömu
hálffölsku og rifnu tónarnir, sama
garganslega háreistin eins og
kvöldið áður. Veri þeir blessaðir
komnir Nú höfðu þeir ekki verið
að mæna upp í gluggana ofar í
götunni, heldur haldið beina leið
til gömlu góðu kunningjanna í
Lion d’or.
Við gengum út á svalirnar og
þarna stóðu þeir vinir okkar. Ann
ar sneri „hljómsveitinni‘r í ákafa,
en hinn tók ofari eins og þjóð-
Eftir próf. Magnús Jónsson