Lesbók Morgunblaðsins - 31.01.1932, Blaðsíða 4

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
24
neinu óhappi! Okkur virtist það
æðsti sigur æfinnar, að hafa leikið
svóna á eldastúlkuna. Þegar næsti
rjettur kom, sem jeg efast ekki um
áð hafi veríð eins svívirðilega till-
búinn og sá fyrsti, þá vorum við
svo kát vfir því hvernig kænsku-
bragð okkar hafði tekist, að við
átum það eins og það væri guða-
fæða. Til allrar hamingju hafði
eldabuskan eftir fáeina daga stolið
svo mörgu, að hún hafði sig á
fcraut, og skildi eftir svo lítið sem
hún gat annað en minninguna um
ókjör af pipar. Mjer verður það
jafnvel enn í dag á að súpa dáh'tið
hveljur, þegar jeg liugsa tíl
hennar.
Það er nú samt algerlega sitt-
livað að 'losna við súpuskál heiina
lijá sjer og losna við tröllasúru-
ldaup, þar sem maður býr hjá
öörum. Mjer flaug fyrst í hug að
opna gluggann og henda hlaupinu
út í þjettan runn. -Jeg hefði gefið
fuglunum það, ef jeg hefði verið
viss um, að þeir vildu eta það. Þá
fór jeg að hugsa um, livort jeg
gæti ekkj stungið því í eldinn. Ef
jeg aðeins liefði átt það víst, að
hlaup væri eitt af því, sem brenn-
ur fljótt! En þá fór jeg að liugsa
um það, livernig færi, ef hinn litli,
iflati, hvíti hlaupskjöldur sæti enn
snarkandi á eldskíðinu, þegar liús-
móðirin kæmi inn í lierbergið, til
að taka af borðum, og mig brast
hugrekki til að hætta á það. Jafn
vel þótt jeg lemdi hann með eld-
skörungnum, þá vissi jeg að jeg
mundi ekki geta barið hann svo,
að liann líktist neinu öðru en
hlaupi. „Hvað er þetta, livað hafið
þjer verið að gera við eldinn?“
mundi húsmóðirin segja; og jeg
er nú ekki einn af þeim tungu-
mjúku mönnum, er mundu geta
talið henni trú um, að lilaupið
hefði lent þarna af óhappi. Ef til
vill þykir það undarlegt, að jeg
skyldi ekki vefja pappír utan um
hlaupið og fleygja því út á völl
seinna um kvöldið, en þó að það
væri hægt — og hafi, jafnvel, að
jeg hygg, verið gert við kanínu-
kjöt og við feitbýting — þá finst
mjer það ekki í anda hlaupsins.
Ef jeg hefði látið svona böggul
í vasa minn, þá liefði jeg áreiðan-
lega gfleymt honum. A endanum
lierti jeg upp hugann og gerði það
vsem ekki varð undan komist. Jeg
át hlaupið. Það var jafnvel verra
en jeg bjóst við; en ekki eins illt
og að styggja húsmóðurina. Eftir
það reyndi jeg að koma í veg
fyrir að nokkurt ,hlaup‘ kæmi aft-
ur, með því að standast öl! tilboð
um að ,kjósa um“ hvaða aldin-
mauk sem var. Húsmóðir mín var
vís til að reyna að ginna mig með
því að seg.ja: „Hvað segið þjer,
herra, um ögn af plómumauki ?“
en með því að jeg bjóst við að
það yrðj með „hlaupi“, þá ful!-
vissaði jeg hana í áhafa um það,
að kex og ostur væri hið eina, sem
jeg kærði mig um.
Af óhappi fjell jeg aftur fyrir
kænskubrögðum húsmóður minnar
einn dag, er við að vanda voruin
að skrafa sainan eftir morgun-
verðinn ; jeg hafði orð á því, að hún
mundi víst. hafa allmikla aðsókn
árið um kring. „Ójá“, sagði hún
og tók upp svínakjötsdiskinn,,
„það er venjulga fullskipað hjá
mjer“. Hún kinkaði kolli íbyggi-
lega. „Menn vita hvar þeim muni
liða vett“, fullvissaði hún mig um,
„þeir komast fljótt á snoðir um,
livar þeir geta fengið góðan mat
— góðan mat og góða, einfalda
e]dimensku“, bætti lnin við, án
þess að henni stykki bros. Hún
lækkaði róminn og sagði eins og
í trúnaði, og ]>að birti yfir and-
litinu á henni. „Jeg skal segja
3rður, livað sumum þeirra þykir
gott“, sagði hún — „vel soðinn
feitbýtingur með ofurlitlu af góð-
um sykursafa. Hvað er að tama,
þjer hafið, lield jeg, ekki fengið
hann enn þá! Nei. Hugsa sjer!
Hvað hefi jeg getað verið að
liugsa? Nú skal jeg segja yður
herra, jeg skal gera yður dálít-
inn dagamun í dag. Já, þjer skul-'
uð fá hann — ofurlítinn góðan,
soðinn býting, með dálitlu af góð-
um sykursafa." Það var árang-
urslanst, að jeg niælti á móti og
sagði að jeg væri sparneytinn
maður og sárbændi hana að gera
sjer ekki óþarfa fyrirhöfn. „Það
er alls engin fyrirhöfn,“ full-
vissaði hún mig; „og þó að svo
væri, svona einu sinni, hvað ger-
ir það til ? Lífið er ekki annað en
fyrirhöfn“, bætti hún við, og um
leið og hún strokaði út úr herberg-
inu, gat jeg heyrt að hún taut-
aði, ósjálfrátt: „Já, þjer skuluð
fá liann.“ Og jeg fekk hann. —
Þegar liann ltom í Ijós, verð jeg
að játa að jeg leit einu sinni enn
löngunaraugum til eldsins, en
hugsunin um það, að annað hvort
lyktin eða snarkið í brennandi
býtingsleðjunni mundi svíkja mig
í hendur húsmóður minnar, skaut
mjer aftur skelk í bringu. — Jeg
var nú reyndar orðinn sá andleg-
ur aumingi, að jeg mundi jafnvel
hafa haft samviskubit af þvi, að
gera úr ]>essu böggul og fela hann
langt úti í skógi. Jeg átti ekki
neinn vilja eftir, þó að nóg væri
af óskunum. Þess vegna át jeg
býtingssneiðina, og hældi húsmóð-
urinni fyrir tilbúninginn. „Það er
rjett“, sagði liún, eins og hún væri
að liæla kraklta fyrir að gleypa
meðalaskamt; „þjer skuluð fá
hann aftur“. Og jeg fekk liann
aftur.
Nú er það skrítið, og þess A'ert
að sálarfræðingar gefi því gaum,
að ef jeg kæmi á þessar slóðir aft-
ur, þá mundi jeg fara aftur til
þessarar sömu húsmóður, blátt á-
fram af því, að jeg væri of mikill
lieigull til að fara neitt annað. Jeg
imundi ekki þora að ganga
fram hjá dyrum hennar ef jeg
byggi í öðru húsi. — Jeg
mundi óttast, að hún kynni að líta
út um gluggann eða standa við
hliðið og hugsa það, sem hún væri
of hæversk til að segja. Og þessi
Ihræðsla við húsmæður hygg jeg
sje alls ekki óalmenn. Jeg liefi
þekt menn, sem mjög illa fór um
þar sem þeir bjuggu, en hjeldu
áfram að vera þar, vegna þess að
þá brast hugrekkj til að segja
upp. Þegar jeg var drengur, þekti
jeg gamlan heiðursmann, sem var
vanur að segja verstu ókvæðisorð
um húsmóður sína, þegar hún sneri
að honum bakinu, en var ekkert
annað en brosið og blíðan, undir
eins og hún kom inn í herbergið.
Hann var við teverslun og hafði
þverskorið skegg og augu sem
voru á njósn um það, sem miður
fór, og var svo útskeifur að fæt-
urnir sneru innhliðunum fram á
göngunni eins og Charlie Chaplin
hefir síðan vanið oss við. Jeg yar