Lesbók Morgunblaðsins - 31.01.1932, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
23
Hræðsla.
Eftir Robert Lynd.
Jeg er hræddur við svo margt,
að mjer hefði ekki átt að koma
það á óvart, þegar jeg kom mjer
fyrir í litlu húsi í Buchingham-
hjeraðinu, að jeg var altaf dauð-
hræddur við húsmóðurina. Jeg var
liræddur um að jeg kæmi of seint
tii morgunverðar, hræddur um að
verða of seinn í hádegisverðinn,
hræddur um að koma of seint í
teið, hræddur um að verða of
seinn í kvöldverðinn — hún aftók
nú með öl'u að búa til heitan inið-
dagsmat handa mjer — og jeg var
hálfsmeykur um að jeg færi of
seint að hátta. Jeg held nú ekki,
að hún hafi ætlað að hræða mig,
því að hún var heiðvirð, kristin
kona, en liún vildi fara sínu fram.
Hún neyddi mig jafnan til að eta
hvað sem hún ætlaði sjer. — Að
vísu lofaði hún mjer altaf að kjósa
mjer mat, en jeg komst altaf að
raun um ]>að, að jeg varð að lok-
um að kjósa eininitt það, sem hún
hafði kosið að jeg kysi. „Hvað viíj-
ið þjer nú hafa í hádegisverð t
dag, herra?“ mundi hún segja við
mig og staldra við í dyrunum, stór
vaxin, dökk, brosandi og cgileg,
er hún hafði sett morgunverðinn
á borðið. Jeg fór þá með sjálfum
mjer að bera saman alls konar
ágætismat og fann næstum því
bragðið af honum fyrir mjer í hug-
anum. En með því að jeg er eng-
inn sælkeri og vildi gerá konunni
sem minst ómak, þá sagði jeg
sisona til reynslu: „Hvernig væri
að fá kjúklingasteik og eppla-
tertu?“ Augun í lienni með bláum
baugum fyrir neðan verða þá alveg
eins og í freðinni ýsu, hið mifcla
höfuð riðar á þrekvöxnum herð-
unum með veikum efavöflum. —
„Jeg á góða sneið af köldu svíns-
læri1*, segir hún þá hugsandi,
livessir á mig augun og dregur
upp munnvikin í gleðisnauðu brosi.
Með því, að mjer stóð nokkurn
veginn á sama, sagði jeg: „Gott
og vel! Kalt svínslær og terta er
víst ágætt“. Aftur lengdist and-
litið á hennj og höfuðið mikla fór
aftur að riða til og frá með veik-
um vöflum á þrekvöxnum Iierð-
unum. „Jeg er hrædd um, að jeg
geti ekki bakað“, sagði hún í sorg-
arróm. „Hefi engan tíma“, sagði
liún til skýringar og lagði langa
áherslu á síðasta orðið og liækkaði
röddina um leið. Og svo bætir liún
við með veiku ávítubrosi ti 1 mni
fyrir að gleyma því, sem jeg hefði
átt að vera nógu gamall til að
niuna: „Það eru nú ekki nema
tuttugu Og fjórar stundir í sólar-
hringum, eins og þjer vitið.“ —
„Tæja“, segi jeg, dálítið skömm-
ustulegur, „búið þjer til það, sem
er fyrirhafnarminst“. Hún varð
næstum því alúð'leg við þetta. —
,,Hvað segið þjer um dálítið af
tröllasúrumauki“ ?, segir hún til
að laða mig og heldur erin um
liandfangið á hurðinni. ,,Ágætt!“
sagði jeg. „Það var rjett,“ sagði
liún og kinkaði kolfi eins og það
væri í viðurkenningarskyni við
krakka, sem hefði verið óþægur
og væri nú orðinn góður; „trölla-
súrumauk með hlaupi“. Nú, þó að
jeg sje ekki sjerstaklega mat-
vandur, þá get jeg játað það
hreinskHnislega, að jeg næst-
um því hata hlaup, svo að jeg
sagði undireins: „O, verið þjer
ekki að gera yður ómak með
hlaupið. Tröllasúrumauk væri á-
gætt“. Hún varð næstum hrærð
af þeirri fórrifýsi, er jeg sýndi
henni svona hvað eftir annað, en
hún þvertók fyrir að þiggja þetta.
„0, þjer skuluð fá hlaupið yðar“,
sagði hún við mig, og kínkaði kolli
glaðlega um leið og hún hvarf út
úr dyrunum. Og jeg fekk það.
En ósköpin, sem hugleysinu
fylgja, eru þau, að maður neyðist
altaf til að eta það sem maður
vill ekki eta. Maður sleppur ekki
einu sinni við ]iað heima hjá sjer,
ef maður er hræddur við vinnu-
konuna. Jeg man það, að á stríðs-
árunum var jeg laflrræddur við
eldabusku, sem var í senn svo
rammaukin og undirfurðuleg, að
við grunuðum hana um að vera
karimaðpr, sem strokið hefði úr
hernum og klæðst í kvenmanns-
föt. Eitt var víst: hún knnni ekki
að elda. mat. Að niinsta kosti kunni
hún ekki að búa til súpu. — Hún
vissi ekki, hve inikið salt hún átti
að láta í hana; hún vissi ekki, hve
mikinn pipar hún átti að hafa í
henni. Og afleiðingin varð sú, að
við fengum á borðið hvort sína
súpskál fulla af heitu, fitugu
vatni, er fyrst logbrendi varirn-
ar, lagði síðan tunguna í pækil,
og loks (svo iiríát hafðj hún verið
á piparinn) sveið innan kverkarn-
ar, svo að, þegar fyrstu inatskeið-
inni var lokið, vorum við öll más-
andi eins og liundur um heitan
dag. Nú er það reyndar vanda-
laust fyrir einn mann að koma
sjer undan því, að eta súpu. Hann
þarf ekki annað en segja, að lækn-
irinn hafi bannað sjer að eta hana.
Eldastúlkan getur ekki talið það
neina móðgun við sig, og það get-
ur jafnvel verið, að lienni verði
hlýtt til manns af því að maður
er sjúklingur. En þessi súpa var
nú svo vond, að jafnvet gestir
vorir (þeir voru tveir) virtust 6-
fúsir að halda áfram við hana, og
það hefði auðvitað verið ógerlegt.
að sannfæra eldastúlkuna um það,
að margir menn, karlar, konur og
börn, innan við fertugt, væru allir
svo magaveikir, að læknirinn hefði
bannað, þeim að eta súpu. — Slík
látalæti hefðu verið álíka móðandi
og að hringja á stúlkuna og segja
henni að taka ómatinn burt. Það
var því einskis annars kostur en
að Oosna einhvern veginn við súp-
una á annan hátt en að eta hana.
Til allrar hamingju var aukavask-
ur í húsinu, og þó að ekki yrði
komist að honum nema eftir gangi
er aðgætið auga hefði sjeð úr eld-
húsinu, þá var veik von um það,
að eldastúlkan liti ekki í þá átt-
ina. Og þarna læddumst við nú
á tánum hvert af öðru, gestir,
börn og öll hin, eftir ganginum,
bvert með sina súpuskál, heltum
úr henni í vaskinn svo hljóðilega
sem við gátum og flýttum okkur
svo feimnislega í dauðans ofboði
inn að borðinu. Hvað við vorum
glöð, þegar við vorum öll komin
heilu og höldnu í sætin okkar aft-
ur án þess að hafa orðið fyrir