Lesbók Morgunblaðsins - 14.06.1931, Blaðsíða 5

LESBÓK MORG-UNBLAÐSINS
181
heldur eins víst og að da-gur kemur
■eftir þenna. Jafnvel í landi sjálfs
prestsetursins hljóta þegar fram
líða stundir að rísa upp ný býli. í
Vatnaskógi hlýtur áður langt líður
nð rísa upp sumarhótel, sem með
tímanum verður sennilega mikið
og fjölsótt. Þar er öll sú dýrð og
öll þau gæði, sem íslensk náttúra
hefir upp á að hjóða, nema- bara
jarðhiti, en í hans stað mun bæði
þar og annars staðar sem með þarf
koma rafmagnið. Þar er skógur og
sljetta-r grundir, fjöll og hálsar,
vötn til fegurðar, veiðiskapar og
íþrótta, og strax þegar komið er
npp á hálsinn eða suður á Móa-
dalinn, blasir hann við, fjörðurinn
fagri, sem svo mjög hefir heillað
skáldið. Sumarhótelin eru yfir höf
uð svo mikill menningara-uki, í
stað einrænings-kumbaldanna, sem
verið er að planta hingað og þang-
að úti um hagana, að ekki er ann-
að hugsanlegt en að þeim fjölgi
stórlega á næstu áratugum. Þrasta
lundur er gott dæmi þess, hve vin-
gjarnleg og aðlaðandi þau geta
verið. En ætli ekki að hótelgestirn-
ir í Vatnaskógnum komi til með
að taka upp talsvert rúm í Saur-
bæjarkirkju? Trúað gæti jeg því.
Ekki verður fyrir öllu sjeð, en
það held jeg að allir hljóti að geta
sannfært sig um, ef þeir vilja
reyna að horfa með ofurlítilli
skynsemi fram eftir veginum, að
það væri alveg óverjandi fyrir-
hyggjuleysi að reisa í Saurbæ svo
litla kirkju sem nú er fyrirhugað.
Verði það gert finst mjer, í hrein-
skilni sagt, að það vera háðung.
Þeim sem það gera, verður álasað
af komandi kynslóðum. Hitt get
jeg skilið, að fyrir þá, sem eiga
við að búa hina hrörlegu og fá-
tæklegu kirkju, sem nú er í Saur-
bæ, sje nokkur freisting að hefj-
ast handa, en fyrir þá sök má
ekki gera það í dag, sem allir
myndi óska á morgun að ógert
væri. Ekki svo að skilja að jeg
vildi ekki gjama að biðin yrði
sem skemmst, en meðan fjeð er
ekki til dugir ekki annað en að
bíða.
„Því er engin hirð um slíkan
mann?“ spyr skáldjöfur nítjándu
aldarinnar þar sem hann stendur
við dánarbeð skálcteins á Ferstiklu.
Vafalaust var hirð um dánarbeð
Hallgríms Pjeturssonar, hvort sem
líkamleg augu sáu hana eða ekki.
Og síðan þá tíð hafa hirðmenn
hans verið hvar sem íslensk tunga
var töluð og enda víðar. Þessa
hirð, sem enginn fær talið, hefir
Einar Jónsson táknað eftirminni-
lega á listaverki því, sem hann
hefir gefið hinni fyrirhuguðu
Hallgrímskirkju, Ef nú allir þeir,
sem játa vilja sig hirðmenn hans
og einhvem eyri hafa að gefa,
vildu láta eitthvað örlítið af hendi
rakna, hver eftir efnum og ástæð-
um, þá verður þess skamt að bíða
Það var 2. sept. 1924. Islensku
skipin Lagaríoss og Goðafoss hitt-
ust þá í Leith og lágu við sama
hafnarbakka. Goðafoss var á för-
um til íslands, en Lagarfoss ný-
kominn frá Danmörku og á leið
hingað líka.
Meðal farþega á Lagarfossi var
Ágúst Jóhannesson bakarameist-
ari. Fór hann ásamt fleirum um
borð í Goðafoss um kvöldið. rjett
áður en liann fór, til þess að
kveðja kunningja, sem j)ar voru.
Komið var fram undir miðnætti
og sva-rta myrkur. Alt í einu kall-
ar einhver á þilfari Goðafoss, að
maður hafi fallið fyrir borð. Það
var einn þjónanna á skipinu.
Mönnum brá mjög í brún, því að
allir töldu víst að maðurinn mundi
drakkna þama því að hann var
ósyndur. — En ekkert sást til
hans vegna myrkurs og þarna er
straumur mikill og var því hætt
við að hann mundi óðfluga bera
brott frá skipinu. Þenna sama dag
hafði og maður drukknað þarna í
höfninni. Fjell hann fyrir borð á
að unt verði að hefjast handa og
reisa Hallgrímskirkju, og það enda
þótt til þess þurfi þrefalda þá
fjárhæð, sem áætlað liefir verið
að duga. mundi. Og fyrir minna en
þrefalda fjárhæðina má þjóðin
ekki láta s.jer sæma að reisa þá
kirkju.
Jeg skora á hvern þann íslend-
ing. sem þetta les, hvar sem hann
dvelst á hnettinum. að gera sitt
til þess að fjárskortur þurti ekki
lengi að harnla framkvæmdum.
Ritað á uppstigningardag. 1931.
Á.gúst Jóhannesson með Álafoss-
gullmedalíuna.
skipi, og vegna þess að hann var
ósyndur, og enginn nálægur, til að
rjetta honum hjálparhönd, þá
fórst hann þar rjett hjá landi,
eins og svo margir aðrir.
En hjer fór ekki jafn hastar-
lega, því að um borð í Goðafossi
var hugrakkur og djarfur sund-
Sundafrek.
Mannslífi bjargað.
Agúst Jóhannesson bakarameistari var 31.
maí sæmdur „Álafoss-gullmedalíuuni11, fyrir
sundafrek og björgun. Áður hefir aðeins einn
maður fengið jiessa medalíu, Jón Þorsteinsson
íþróttakennari (1930).