Lesbók Morgunblaðsins - 27.01.1929, Blaðsíða 4

“28
LBSBÓK MORGUNBLAÐSINS
Olafur ríkiserfingi Norðmanna trnlofast.
Um miðjan janúar fór Ólafur ríkiserfingi Norðmanna til Stokk-
hólms, til þess að opinbera trúlo :un sína og Martha prinsessu. —
Hún er dóttir Carls prins og Ingeborg prinsessu. Það vakti ’mikla
ánægju bæði í Svíþjóð og Noregi, þegar þessi fregn barst út, og
þykir það bera ótvíræðan vott umbræðraþel og vináttu þjóðanna,
að mægðir skyldi takast milli konungsættanna. Mvndirnar hjer að
ofan eru af Ólafi ríkiserfingja og heitmey hans.
lagið er hjer dásamlegt, vatnið líka
og sandhæðirnar — alt.
Þó ætlaði jeg einu sinni að flytj-
ast lijeðan. Við fórum til Kali-
forníu, eins og ákveðið var og
dvöldum þar í níu mánuði. Svo
ætluðum við til Ord í Nebraslca og
setjast þar að. Við vorum komin
á járnbrautahstöðina og fengum
þar seinasta póstinn. Þrjú af brjef-
unum, sem jeg fjekk þá, voru frá
Tryon — frá nokkrum sjúklingum
mínum. ,Hvenær komið þjer aft-
ur?‘ spurði sá fyrsti. ,Við söknum
yðar,‘ sagði annar. og sá þriðji
sagði: ,Það getur vel verið, að gott
sje að vera í Kaliforníu, en Mc
Phersons County hefir meiri þörf
fyrir yður en nokkurt annað hjer-
að á jarðríki!‘
Við horfðum á brjefin og við
horfðum á járnbrautarfarmiðana
okkar til Ord. Jeg minkaðist mín
fyrir, að hafa nokkru sinni látið
mjer detta í hug að fara til Ord.
— Getur ekki skeð, að það sje
líka þörf fyrir lögfræðing í Try-
on? spurði jeg, og maðurinn minn
hló. Jeg þurfti ekki að hafa fyrir
því að biðja hann að breyta far-
miðunum.“ —■-------
Fyrsta lækningastofa MeGraw í
Tryon var lítill skáli, þar sem áð-
ur hafði verið seldur ís. Leigan
var 8 dollarar á mánuði. Húsgögn-
in voru borðin og stólamir, sem
áður voru hafðir handa gestum,
sem fengu sjer þar ís. Hún þvoði
sjálf gólfið, fægði gluggana og
tók til í húsinu á hverjum degi.
Fyrsti sjúklingurinn, sem kom, var
óðalsbóndi með óþolandi kvalir.
„Jeg hafði varla nein læknislyf nje
læknísáhöld,“ segir Hrefna, „Lyfja
búð var í Stapleton og maðurinn
minn var á leiðinni þangað til að
sækja meðul. Mjer varð það fyrst
fyrir að gefa manninum kvalastill-
andi meðal. Honum skánaði þeg-
ar, og hann varð svo hrifinn, að
hann bauð mjer að aka með sjer í
bifreið sinni og fór með mig til
allra kunningja sinna í þorpinu.
Næsta sunnudag handleggsbrotn
aði drengur. Jeg svæfði hann og
gerði vel við beinbrotið. Dóttir
dómarans fyrverandi datt og rif-
braut sig, og það var komið með
þana til mín. Og upp frá þessu
virtist svo, sem allir vildu leita
mín.“
Bkki allir — það voru mæðurn-
ar og bömin. Karlmenn höfðu ekk-
ert álit á kvenlækni. En þetta
sama sumar varð gamall bóndi
fyrir því slysi að lenda í sláttu-
vjel sinni. Vjelin dró hann langa
leið og sláttuhnífarnir skaðskemdu
hann. Hrefna var sótt um átján
mílna veg — eða öllu heldur veg-
leysu. Hún saumaði saman sár
mannsins og fjekk til þess enga
aðra aðstoð en nágrannabændur
gátu látið í tje. Honum batnaði og
þessi lækning varð fræg um alt
hjeraðið.
En þeir, sem elcki treystu kven-
lækninum, sögðu:
„Bíðið þangað td veturinn kem-
ur!“
Veturinn kom — einhver sá
allra harðasti, sem þekst hafði þar
um slóðir. Og um háveturinn, þeg-
ar veðrið ljet sem allra djöfulleg-
ast, fæddust átta börn í McPher-
sons County. Og eina nótt, í blind-
ösku-byl, var hringt til Hrefnu frá
bónda, sem átti heima 8 mílur frá
Tryon. Kona hans var í barnsnauð
og vinnumaður þorði ekki að hætta
sjer út í þetta óveður.
„Ef þjer getið sent mjer hesta.
þ;: skal jeg koma,“ svaraði Hrefna
í símann. „Það er enginn vandi að
hitta Tryon og svo vona jeg, að
hestarnir rati heim.“
Bóndi sendi son sinn með hesta.
Hann rromst til Tryon eftir tveggja
stunda ferð í ófærðinni, náði í
læknirinn, gaf svo hestunum eftir
lausan tauminn, og ljet þá ráða
ferðinni. Hestarnir rötuðu heim
og læknirinn kom nógu snemma
á vettvang. Barnið lifði, eins og öll
liin börnin, sem fæddust í þessum
hríðarbyl.
Fyrsta árið dó enginn sjúkling-
ur hjá Hrefnu. Hún skoraðist þó
aldrei undan að koma, hvenær
sem til hennar var leitað, hvernig
sem veður var, hvernig sem færi
var og liver sem átti í hlut. Menn
fundu það því fljótt, að nú höfðu
þeir fengið lækni, sem altaf mátti
vitja, hvernig sem á stóð, og þótt
þeir gætu ekki borgað fyrirhöfn
og meðul fyr en einhvern tíma
þegar um hægðist.
Eftir þennan vetur drógu alíir í
McPhersons County taum læknis-
ins. Bóndakona nokkur lýsti því
fyrir mjer, að hún hefði legið fyr-
ir dauðanum. Læknir var sóttur —
það var karlmaður — og hann
sagði, að hún mundi áreiðanlega