Kvásir - 07.04.1908, Blaðsíða 3

K V A S I R
3
bundnir með gresjárnum erlendrar einok-
unar, tilstyrktar innlendri eymd og volæði.
En þó fór svo um síðir, að færri og
færri bundu eða létu binda þar bagga sina,
enda kom það þá í ljós, að ekki myndi
þeim er hús þessi bygðu, veia orðið all-
næðissamt, gekk um það saga sú, að
allófriðlega væri látið fyrir dyrum úti um
nætur, hugðu menn að draugar mundu
valda, voru þau barin ailóþyrmilega utan,
stundum heyrðist einnig sem blautum
húðum væri ekið franr og aftur um veggi
og hliðar húsanna; kvað svo ramt að aftur-
göngum þessum, að húsin lögðust í eyði,
hafa þau síðan verið þingstaður allra merk-
ustu drauga í þessu bygðarlagi; þeir sem
minni máttar vóru, hafa orðið að standa
íyrir dyrum úti, hefir oft í óveðrum, orðið
þeirra vart undir húsum þessum, enda má
sjá fingraför þeirra hór á þiljum, ef vel er
aðgætt, og spá míu er það, að ei létti af
slíkurn ófagnaði fyr, en íbúar borgar þess-
arar hafa lært að meta sitt eigið mann-
gildi, og finna frjálst blóð streyma óhindr-
að um æðar sínar, og upp verða teknir
löngu týndir leikir oglistir". Að svo mæltu
hvarf hann sýnum, Þóttist eg þá fara og
athuga hvort merki þau væri að sjá, er
mér vóru sögð, um reimleika í húsum
þessum. Sá eg þá mér til undrunar mik-
illar, að vofur höfðu flykst saman og stóðu
nú í hópum fyrir utan mörg af stærri hús-
um borgarinnar, kom mér þá til hugar að
verur þessar muiidu vera nokkurskonar iíf-
vörður vissra manna, dró eg það helzt af
atferli þeirra og háttum; einnig sá eg, er
eg aðgætti betur, að víða voru göt komin
á þiljurnar, þótt, sumstaðar væri tré eða
járnseymt yfir, einnig sá eg ailvíða dökk-
leita bletti, sem af bruna, varð mér þá fyr-
ir að taka á þeim höndum, fann eg þá
sársauka nokkurn og við það vaknaði eg,
varð mór þá fyrir að skoða í höndur mér
voru þær ærið dökkar í lófum, kom mér
það næsta óvart, því þvegið hafði eg mér,
vandlega áður en eg gekk tii rekkju, er
mér þetta því enn óráðin gáta að mestu.
SX'-Xariii.
cfflití og þ&tta.
IJppruni jóla- og nvórsgjaia
Að gefa. einhverjum gjafir, þótti á fyrri
öldutn bera vott um mikla virðingu til
þeirra, er gjafii nar fengu. í Austuriöndum
mátti enginn heimsækja annan án þess um
leið að færa gjöf. Einnig hjá öðrum þjóð-
um hefir það lengi þótt bera vott um vin-
semd og kærleika að gefa. Það þótti á
fyrri tímum góðs viti ef í byrjun hverrar
viku eitthvað gleðiefni mætti mönnum, og
með hverjum áramótum að fá eitthvað gef-
ins. fað vai" siður hjá forn-Grikkjum,
Persum og Gyðingum að gefa hver öðium
eitthvað við hvei' áramót; — hið sama átti
sér stað hjá Þjóðverjum, áður en saga
Norðurlanda hófst. — Fyrir áramótin, með
nýu tungli, fóru prestarnir 1 hvítum klæð-
um með gyltan hnif uppi eikitrón og skáru aí
Mistilteina, söfnuðu þeim og sendu í allar
áttir í nágrenninu sem nýársgjöf. Þessi
gamla venja hefir haldist við fram á vora
daga sumstaðar á Þýzkalandi og Frakklandi.
Á Ítalíu er sagt að nýársgjafir hafi fyrst
til orðið þanuig, að Títus Tatíus fókk græna
viðargrein frá gyðjunni Strenias. Hún var
kraftanna gyðja, og þóttu því nýársgjafir
sem gefnar voru í hennar nafni, vænlegar
til heilsu og krafta. Þessi sami Titus
innleiddi nýársgjafir í Róm, því eftir hans
daga varð það föst venja að gefa þær, og
alþýðan óskaði höfðingjunum þann dag
heilla, og fæiði þeim jafnframt hunángs-
köku og sæta ávexti. Ágústínus keisari,
Tíberíus, Neró o. fl. heimtuðu þessar ný-
ársgjaflr, sem eins konar skatt. Og Kali-
gúla stóð sjálfur í haiiardyrunum til þess
að taka á móti þessunr gjöfum. Kristnir
menn í Róm völdu jóladaginn til þess að
gefa, svo þeir væru frábrugðnir heiðingjum
þar.
KA’ásir
óskar sér og hinum spánnýju lögreglu-
þjónum bæjar vors heills heimangengis og
væntir góðrar samvinnu um strandgæglu
við Hafnaríjörð.